For the communication between people to remain effective and lively and for the expressive power to be permanent, the qualities of the words are as important as the quantity of words in a language. From this perspective, Arabic has many linguistic features like other developed languages. Parsing, deriviations, blending, synonymy, contrast, arabization, antithetical polysemy, commutation, ellipsis, polysemy, etc. Language features are intensely found in Arabic. As it is known, polysemy is one of the important issues of the Arabic language that (...) has been taken into consideration since the compilation period. Although there are scholars among Arabic linguists who deny the existence of polysemous words, the vast majority have accepted the issue of polysemy. Among polysemous words, some words indicate several different meanings, as well as words that express many different meanings. In this respect, words that indicate a lot of meanings in the group of polysemous words have attracted the attention of poets. Poets wrote long odes using such words to demonstrate their mastery of the science of the dictionary and to prove their competence in the art of poetry. There are even poets who write different odes in terms of theme, using the same word. One of these poets is Ibn al-Munāṣıf from Cordoba, who lived between 1168 and 1223. The poet, better known as the jurist, wrote his famous ode using the common word "acuz". By ending each couplet with the word ʾujūz, the poet brought together the different meanings of the word ʾujūz in the ode in question. In this study, the issue of polysemy, which is considered an important feature of the Arabic language, will be briefly discussed. In addition, the Qasida of ʾUjūz will be translated and analyzed. (shrink)

Beş sanattan şiir felsefe tarihi boyunca kendini sürekli gündemde tutmayı başarmıştır. Platon şiire daha çok politik/dini kaygı çerçevesinde yaklaşarak onun dönüştürücü gücünü ideal devleti bağlamında kontrol altına almaya çalışırken Aristoteles şiir sanatına büyük önem vermiş ve bu bağlamda Poetika adlı müstakil eserini kaleme almıştır. Daha sonraki süreçte bu eser öğrencileri tarafından Organon (alet) isimli mantık külliyatının içine dâhil edilmiştir. Platon’un muhteva kritiği diyebileceğimiz yaklaşımından farklı olarak şiiri daha çok form bağlamında ele alan Aristoteles’in söz konusu politik kaygıyı gütmediği anlaşılmaktadır. Ancak (...) şiir, tüm bu geleneklerden beslenen Fârâbî’ye kadar mantık ile doğrudan ilgisi kurulan bir sanat olarak ortaya çıkmaz. Fârâbî’nin özgünlüğü şiiri edebi bir tür olmanın yanında mantıksal ilgisi bağlamında ele almış olmasıdır. Bu makalede şiir ile mantık ilişkisinin Fârâbî’de biri şiirin felsefe öğreniminde ve kıyas türleri bağlamında işlevselliğine diğeri ise mantığın şiirin beş sanat içerisinde tanınmasını ve ayrıştırılmasını sağlayan yönüne işaret eden iki veçheli bir şekilde tasarlandığı savunulacaktır. (shrink)

This paper discusses the D-N model of scientific explanation. It is suggested that explanation is a part of assertive discourse where certain principles must be observed. Then use is made of the relation between the informative content and logical content of a sentence (as shown, for instance, by Popper) to draw some of the conditions necessary for a sound model. It is claimed that the conditions of the model proposed in the present paper exhaust the insights of the papers in (...) the literature, solve the difficulties encountered by other authors, but have some damaging consequences on the D-N model of scientific explanation. (shrink)

A picture which reflects the contradictions of our era: Glutton adults, who are always bored and constantly demand new toys and hungry children who have grown untimely. Completely different lives in the same world: Those in the display windows and those in the garbage... This picture is the starting point of the Age of Gluttony. -/- Silier who uses a plain and fluent language, starts from a story of Kafka and touches upon the reasons of obedience to authorities, the internal (...) fears that hinder freedom and issues related with the “meaning of life”. She then proceeds by searching answers to new questions: How does the fetishism of happiness encourage individualism and prevent the flourishing of individuality? Taking inspiration from Kant, Marx, Mill and Sartre can we form a conceptual frame for critical and objective ethical values? -/- What are the different accounts of individuality that lay at the foundations of Marx’s goal of overcoming alienation and existentialists’ yearning for authenticity? How does postmodernism confuse different conceptions of “reason” and “progress”, to charge the Enlightenment as guilty for the crimes and devastation caused by capitalism? How were women transformed through history from goddess to pariah by being domesticated? Can motherhood experiences be saved from the oppressive effects of “motherhood ideology” and have a liberating potential? What kind of link exists between narcissistic individuals who relate freedom with the absence of rules and limits and the ideology of consumerism, which redefines gluttony as a virtue? As greedy companies which rule the world shape both consumers and employers in their image, how does the “irrational” system at the basis of “deformed” and alienated individuals become naturalised and invisible? (shrink)

Kapitalizm, bireysel özgürlüğün son durağı mı? Liberal kuramcılar diyor ki: "Serbest piyasa ekonomisi, belki eşitlik, kardeşlik ve adalet sağlayamıyor ama hiç olmazsa özgürlüğü garanti altına alıyor." Özgürlüğün, tüketicilerin marka seçme özgürlüğüne ya da soyut vatandaşların eşit yasal haklarına indirgenemeyeceğini düşünüyorsak, liberalizmin ilk eleştirmenlerinden Rousseau ve Marx'ın alternatif özgürlük anlayışlarından hâlâ öğreneceğimiz çok şey var. Çoğumuz, ya özgürlüğü kuralsızlık olarak tanımlayıp, mutlak özgürlüğün hiçbir toplumda var olamayacağını düşünüyoruz, ya da özgürlüğü "özel alan" içindeki serbestliğe indirgeyip, kendimizi özgür hissetmenin özgür olmak için (...) yeterli olduğuna inanıyoruz. Peki, ya Rousseau'nun iddia ettiği gibi ayağımızdaki zincirleri halhal zannedip çiçeklerle süslüyorsak? Özgürleşmenin ilk adımı, şu anda neden özgür olmadığımızı kavramaktan geçiyor. Modern toplumda içine düştüğümüz "özgürlük yanılsaması"nı açıklayan Rousseau ve Marx, özgürlüğün ihtiyaçlarla ilişkisine dair iki farklı tez öne sürüyor. Rousseau'ya göre, uygarlık, arzuları ve bağımlılıkları artırdıkça toplumlar yozlaşır ve insanlar farkına varmadan özgürlüklerini kaybeder. Özgürlüğün koşulu "yapay arzular"dan kurtularak yetenekler ve ihtiyaçlar arasında denge kurulmasıdır. Oysa Marx'a göre özgürleşme ancak ihtiyaçların artması ve insancıllaşmasıyla mümkündür. Bütün ihtiyaçlarımızı para ihtiyacına indirgeyen "meta fetişizmi"nden kurtulma mücadelesi, yabancılaşmanın aşılmasının da önünü açar. Bu kitap, "Biz kimiz? Nereden geldik? Nereye gidiyoruz? Nasıl özgürleşebiliriz?" sorularının peşine düşen herkesi düşünsel bir yolculuğa davet ediyor. (shrink)

The debate on the possibility of attaining metaphysical knowledge by the method of reasoning began with the ancient Greek philosophers and continues to this day. This article aims to examine how Râzî argues for the possibility of attaining metaphysical knowledge through the method of reasoning. He first argues that existence has two parts, the sensed and the thought, in order to demonstrate that metaphysical knowledge can be obtained through the method of reasoning. Then he tries to prove that existence is (...) not limited to the material. After presenting evidence for the existence of things other than the sensible in existence that can be perceived with the intellect, he tries to discuss our devices to relate to this sphere of existence in a comparative manner. In this comparison, two possible devices for attaining metaphysical knowledge emerge: the theoretical intellect and the purified soul. After revealing the positive and negative aspects of both in this comparison, he argues that the most reliable device is the theoretical intellect and the technique is the method of reasoning Râzî gives various answers to those who object to the possibility of obtaining metaphysical knowledge through the method of reasoning. Râzî tries to put forward the grounds on which the groups who object to the method of reasoning are based. He then evaluates their justifications in terms of accuracy and consistency. Thus, he tests both the relevance of each group's objection to the subject and its consistency with the group's other beliefs. He then presents the justifications for his own opinion on the method of reasoning and the consistency of this method with his other beliefs. Following this method, Râzî first divides those who object to the method of reasoning into two categories according to whether or not they accept a metaphysical sphere of existence. According to this division, those who object to the method because they do not accept a metaphysical sphere of existence are the Sophists, Sumeniyya, Mujasimah, Dhahriyya, and Hashawiyya. Although this group does not accept a metaphysical sphere of existence, they are divided into two classes: those who believe in God and those who do not. According to Râzî, the group that accepts the metaphysical sphere of existence but objects to the method of reasoning is the Talimiyya. They claim that metaphysical knowledge can only be attained through the teaching of an innocent instructor, not by the method of reasoning. The different approaches of these groups are the reason why Râzî sometimes emphasizes accuracy, sometimes consistency, and sometimes proving the metaphysical domain of existence in his answers to those who object to the method of reasoning. (shrink)

İbâziyye hicrî birinci yüzyılda neş’et eden ilk kelâm fırkalarından birisidir. Birçok makâlât türü eserde İbâziyye’nin, Hariciliğin en mu’tedili ve günümüze ulaşan tek kolu olduğu ifade edilmektedir. Buna rağmen ilk dönem İbâzî âlimlerden günümüz İbâzîlerine kadar birçok kişi, İbâziyye’nin Haricî bir fırka olmadığını savunmaktadır. İbâzîler şirk ve isti’raz gibi bazı konularda Haricilerden farklı görüşlere sahip olmakla birlikte, iman-küfür, tevellâ-teberrî, imâmet, vb. birçok konuda ise Haricîlerin görüşlerine benzer görüşleri savunmaktadırlar. Bu çalışmamızda bizzat İbâzî kelâm metinlerinden hareketle İbâzîlerin Haricî bir fırka olup olmadığını (...) irdelemeye çalışacağız. (shrink)

Adududdin el-Îcî, el-Mevâkıf adlı eserinde kelamın umûr-ı âmme bahsinde incelenen zorunluluk, imkân ve imkânsızlık kavramlarının mantığın kipli önermeler bahsinde ele alınan zorunluluk, imkân ve imkânsızlık olmadığını iddia eder. Gerek Seyfeddin Ebherî, Cürcânî, Hasan Çelebi gibi el-Mevâkıf’ın şârih ve muhaşşileri gerek Tecrîd geleneğinin meşhur muhaşşileri gerekse Şerhu’l-Makâsıd yazarı Teftâzânî, Îcî’nin iddiasını eleştirmektedir. Ali Kuşçu da eleştirilere katılır ve bilhassa Teftâzânî’nin Şerhu’l-Makâsıd’daki cümlelerinin bir kısmını yeniden dile getirir. Makalenin ilk yarısında bu eleştirilerin tarihsel sıralamaya riayet eden sistemli bir sunumu yapılmakta, ikinci yarısında (...) ise şeklen isabetli görünen eleştirilerin gerçekte isabetli olmadıkları iddiası, varlık-mahiyet ve zorunlumümkün ayrımlarının ima ve sonuçlarına dikkat çekilerek temellendirilmektedir. Buna göre müteahhirûn dönemi düşünürleri neredeyse görüş birliğiyle Îcî’yi eleştirmektedir. Bunun sebebi, müteahhirûn dönemi düşünürlerinin varlık-mahiyet ve zorunlu-mümkün ayrımlarından sonra varlık kavramından kökten bir şekilde ayrışan sübut kavramını yeni anlamıyla kullandıkları halde tanımını yenilememiş olmalarıdır. Îcî’nin sözlerini yeni dönemin sözü edilen duyarlılığını dile getiren ve ontoloji araştırmalarının yeni karakterinin farklılığını ifşa eden bir uyarı olarak anlamak daha isabetlidir. (shrink)

In the history of political thought a major problem has been to determine if philosophers should get involved in political affairs. From Aristotle to Antonio Gramsci, a wide variety of positions have been presented on this topic. Today academics often choose to isolate themselves in the ivory tower of the university. Although there are many exceptions to this general rule there is no consensus about how philosophers should relate to politics. We hope that this article which explores the relation of (...) Aristotle to Machiavelli can shed some light on this very relevant issue. (shrink)

In economic history value theory is simply one paradigm amongst others. It refers to an ensemble of economic ideas developed by classical political economists such as Adam Smith and David Ricardo. In the works of Karl Marx, however, value theory takes on a new meaning. It is charged with political significance and relates directly to class struggles in modern society. In this paper we will explore some aspects of Marx’s critique of capitalism as interpreted by Harry Cleaver, Isaak Illich Rubin, (...) Roman Rodolsky and several other scholars. (shrink)

G. K. Chesterton's fictional detectives stand in stark methodical contrast to scientific detectives such as Sherlock Holmes. While the scientific detective focuses on external reality, seeking to reconstruct the crime, Chesterton's detectives—and Father Brown in particular—are preoccupied with inner perceptions, devoting their energy to understanding other minds. While Holmes may be seen as a positivist driven by the physical sciences, Chesterton's detectives are exegetes, perceiving human beings as a unique species demanding a distinctive approach. They thus reflect Chesterton's view that (...) the modes employed to decipher physical reality are inappropriate for comprehending social reality.Chesterton's opposition... (shrink)

Unlike previous studies that examine the direct effect of employees’ perceived corporate social responsibility (CSR) on affective organizational commitment (AOC), this article examines a mediated link through organizational trust and organizational identification. Social exchange and social identity theory provide the foundation for predictions that the primary outcomes of CSR initiatives are organizational trust and organizational identification, which in turn affect AOC. The test of the research model relies on data collected from 378 employees of local and multinational companies in South (...) Asia, as well as structural equation modeling to test the postulated relationships. Both organizational trust and organizational identification fully mediate the CSR–AOC link. However, the identification mechanism is significantly stronger than the trust mechanism in terms of building AOC from CSR. Out of four CSR components, CSR toward employees is the strongest predictor of employees’ trust, identification, and AOC, followed by CSR toward community, whereas CSR toward the environment has no effect. Finally, CSR toward community and employees are more associated with social exchange, whereas CSR toward consumers relates more to the social identity process. (shrink)

El tango es la música más evocativa del área del Río de la Plata. Mucho se ha dicho y escrito sobre este género que conquistó multitudes en varios contextos históricos y en diferentes lugares del mundo, pero existe un problema de visibilidad. En sus inicios y posterior desarrollo hay un aporte que se ha silenciado, el de la africanía, en línea con el blanqueo y el discurso histórico en Argentina que ha convertido al colectivo africano y afrodescendiente en el “primer (...) desaparecido”, un discurso que se repite hasta el hartazgo desde el sentido común y con el que resulta complicado lidiar. Si la música es una importante generadora de identidades, es necesario no perder de vista la participación y la impronta afro en el género arquetípico que define la argentinidad, y es característico de la región rioplatense, puesto que hace a la definición de un marco multicultural en donde la huella africana, entre otras, define el ser argentino y, en general, su impronta es fuerte en el área del Río de la Plata. Según estimaciones y pruebas pilotos, se estiman dos millones de afrodescendientes en Argentina y el último Censo indicó casi 150.000 auto-reconocidos/as a sí mismos/as, por primera vez en la historia nacional. Palabras clave: tango, identidad, música, Argentina, afrodescendencia. (shrink)

According to natural sciences, destructivity is related to the competitive state of the natural selection. In this sense, nature is considered like a battlefield where all creatures only seek for their own survival in an unending rivalry. However, that perception of nature was not invented by natural sciences insofar as this pseudo-reality of universal conflict was already present in philosophy as a reflection of the social structure of the 16th and 17th centuries. Scientists borrowed that vision of nature as they (...) observed the social structure in which they lived as universal and the state of war as an undeniable fact. This article aims to raise the question about the influence of political philosophy on the scientific paradigm and to understand the political and social source of destructiveness. (shrink)

In his works from the past decade, Menachem Fisch offered an analysis of a crucial distinction between two modes of rationalized transformation: an intra-framework transformation and an inter-framework one, the latter entailing a revolutionary shift of the framework itself. In this article, I analyze the attempt to produce such a framework transition in the tradition of Jewish Halakha (i.e., Jewish Law) by one of the key figures in its history, Moses Maimonides (1135–1204), and to explore how this transition was rationalized (...) and promoted by the utilization of crisis discourse. Using discourse analysis, I analyze the introduction to Maimonides’ great legal code, Mishneh Torah, and explore the modes by which he sought to establish, install and stabilize a homogenous and centralistic legal order at the center of which will lie one – that is, his own – Halakhic book. (shrink)

Interiority and Law presents a groundbreaking reassessment of a medieval Jewish classic, Baḥya ibn Paquda's Guide to the Duties of the Hearts. Michaelis reads this work anew as a revolutionary intervention in Jewish law, or halakha. Overturning perceptions of Baḥya as the shaper of an ethical-religious form of life that exceeds halakha, Michaelis offers a pioneering historical and conceptual analysis of the category of "inner commandments" developed by Baḥya. Interiority and Law reveals that Baḥya's main effort revolved around establishing a (...) new legal formation - namely, the "duties of the hearts" - which would deal entirely with human interiority. Michaelis takes up the implications of Baḥya's radical innovation, examining his unique mystical model of proximity to God, which he based on an increasingly growing fulfillment of the inner commandments. With an integrative approach that puts Baḥya in dialogue with other medieval Muslim and Jewish religious thinkers, this work offers a fresh perspective on our understanding of the interconnectedness of the dynamic, neighboring religious traditions of Judaism and Islam. Contributing to conversations in the history of religion, Jewish studies, and medieval studies on interiority and mysticism, this book reveals Baḥya as a revolutionary and demanding thinker of Jewish law. (shrink)

Khalīfa b. Khayyāt(d. 240/854-855) was an historian- muḥaddith in the ʿAbbāsid’s period. There are references in sources to his competence in history and lineage rather than Ḥadīth. Two works of him have survived. The first one is al-Ṭabaḳāt which is about study of men and the second one is al-Taʾrīkhwhich chronologically narratesthe events in the history of Islam until 232 AH. The latter is the most significant work to be applied for the historiography of ibnKhayyāt. In this article, Khalīfa b. (...) Khayyāt’s methodology in historiography is examined. In this study, the early period of Islamic histography is handled and the subject is discussed comparatively. The main characteristics of his historiography are his adoption of a chronological style that facilitates the follow-up of the book, his knowledge for the lineage of those who died in wars and the details about the wars. Also, among the charactersitics are his application of isnād to his history book as a muḥaddith, his knowledge for the previous resources via his teachers who belong to the schools of al-Madīna and ʿIrāḳ and when required, his usage of ayah, ḥadīth and poems. These issues are dealed in the artcile with examples. Besides, a study in the West about Khalīfa b. Khayyātasserts that he was a follower of Umayyad dynasty and so this affected his historiography. In this article, this assertion is tackled by analyzing the whole book and it concludes that it is not valid because of some narrations against this assertion.SummaryKhalīfa b. Khayyāt (d. 240 / 854-55), who grew up in Basra, one of the most important centers of scholarship of the time and the meeting point of scholars, and he continued his scholarly works in this city. Since his grandfather and father are engaged in the field of Ḥadīth, Khalīfa b. Khayyāt started his scholarly adventure at an early age and he took his first education in the field of Ḥadīth.Scholars, in the early periods, continued their studies in the fields of sciences related to each other. Khalīfa b. Khayyāt’s studies are also in this kind. Although there are references in sources to his accumulation of Ḥadīth, Khalīfa b. Khayyāt ’s main area of ​​expertise is history and nasab/genealogy. The fact that his works and references to him in later sources are largely related to historical events, knowledge of the nasab/genealogy, and wafayāt (death dates of Ḥadīth scholars and narrators) reveals his considerable knowledge on these issues. Khalīfa b. Khayyāt lived in the period of ʿAbbāsid caliphs al-Maʾmūn (813-833) and al-Muʿtaṣim (833-842). This period is important because of the fact that the al-Mihna incident took place and the pressure on the Ḥadīth scholars increased. Although Khalīfa b. Khayyāt is not one of the direct opponents of Muʿtazila, his participation in a debate against them provides clues about the place where he stands. The scholarly atmosphere of Basra, enabled Khalīfa b. Khayyāt to benefit from a wide range of teacher-student network. In addition to his professors from whom he benefitted in the field of Ḥadīth, he had the opportunity to obtain the knowledge and understanding of the history of that time through his teachers who are important historians of the period in his field. Two works related to Khalīfa b. Khayyāt whose reliability is confirmed by djarh wa l tadil scholars reached to our time. One of the oldest Ṭabaḳāt works in the history of Islam is al-Ṭabaḳāt; the other one is the book, al-Taʾrīkh, which provides a new method for Islamic historiography.This study deals with the principles of the method of historiography, which can be put forward through Khalīfa b. Khayyāt 's al-Taʾrīkh. al-Taʾrīkhis important in terms of being the first example of chronological writing type in Islamic historiography and has not been subject to any independent study to date. There are two ongoing M.A. thesis about Khalīfa b. Khayyāt, however, no study has been identified that directly deals with its methodology of history. On the other hand, based on some riwāyats/narrations in al-Taʾrīkh, there is a work that claims that Khalīfa b. Khayyāt had sympathy towards Umayyads. The study named “Khalīfa b. Khayyāt’s History on the Umayyad Dynasty (660-750), prepared by Carl Wurtzel as his PhD. Dissertation, examined the life of Khalīfa, partly the historiography and the religious-political narrations in the work. On the case of Muʿāwiya’s (d. 60/680) request of the allegiance to Yazīd (d. 64/683), Wurtzel compared an event that took place between the envoy of Ibn al-Zubayr (d. 73/692) and Muʿāwiya with al-Balādhurī’s (d. 279/892-93) narrative and concluded that Khalīfa was an Umayyad sympathizer. However, Khalīfa b. Khayyāt’s exclusion of an event such as al-Mihna which was against the ʿAbbāsid and changed the course of history in his book, shouldn’t be considered as a symptom of sympathy; It would be more appropriate to accept it as a feature of history writing.At the top of Khalīfa b. Khayyāt's principles of historiography, adopting chronological method comes first. Accordingly, Khalīfa b. Khayyāt, gives a brief history about the siyar of the Prophet Muhammad at the introduction of the book. Then, by beginning from the first hijri year, he gives the important events, wars and deaths by the years. Sometimes, he refers to the people assigned by the caliphs of the period by referring to the Amîrs (Administrators) of the Hajj. He gives lists of those who died on both sides of the wars. The importance of mentioning the tribes of the deceased shows his competence in the knowledge of nasab. One of the highlights of his historiography is that he sometimes does not touch upon some of the events and situations that are considered to be turning points in Islamic history; and sometimes he does not go down into detail but just gives relevant narratives. For example, he doesn’t mention any narrations about the selection of the Caliph which perhaps the most fundamental point of separation between Ahl al-Sunnah and Shīʿa in the history of Islam.Although he gave detailed information about The Battle of The Camel (36/656) and Ṣiffīn cases (37/657), it is not possible to determine his views on this subject. In addition, he never mentioned the al-Mihna incident, which deeply influenced society and the scholarly environment during the ʿAbbāsid period. Isnād is also holds an important place in the methodology of history of Khalīfa who was a muḥaddith at the same time. In many of the narrations he used the words haddathanā and ahbaranā.In our study, the siyar section of al-Taʾrīkhwas examined in order to determine the sources of the Khalīfa’s historiography and has been seen that the works of Ibn Isḥāḳ (d. 151/768) and Ibn Hishām (d. 218/833) were the main sources of this chapter. Considering Khalīfa b. Khayyāt’s emphasize to isnād and his reach to Ibn Isḥāḳ 's work through the mediation of Bekr b. Suleiman, it can be said that he was dominant in historiography on the sources before him. Khalīfa b. Khayyāt rarely refers to Qur’anic verses and hadiths when describing events. He referred to the verses in only two places and hadiths in only five places. One of them, and perhaps the most remarkable one in the book is the Ḥadīth of the Prophet Muḥammad: “I am the guardian of whom; ‘Alī is his guardian” This narration is used in the letter of Caliph Mahdī (d. 169/785) of the ʿAbbāsid to khārijī (outer) Abd al-Salām b. Hishām who rebelled. The study is based on the principles outlined above. At the end of the study it is also considered that Khalīfa b. Khayyāt ’s works should be the subject of graduate studies which should be prepared with deep readings. (shrink)

Philosophy, modern, in literature; 20th century; criticism.

Many aspects relating to the conduct of mediation are left to mediator choice, but mediators often lack adequate guidance on how their discretion ought to be exercised. In this book, Omer Shapira identifies the ethical norms that govern mediators' conduct. Adopting a professional ethics perspective on the basis of role-morality and applying it to a core definition of mediators' role, Shapira argues that all mediators are placed in ethical relationships with mediation parties, the mediation profession, the public, and their employers (...) or principals that produce ethical obligations. (shrink)

Parmenides plays an important role in the first section of Hegel’s Science of Logic due to his definition of being as a pure thought-determination. This article investigates, first, how Hegel conceives the Parmenidean being. Secondly, by discussing Hegel's logical analysis of pure being and pure nothing, it aims to show why and how such conception of being, according to Hegel, provides a crucial insight into the function of the understanding.

"Ruh Üzerine Yazılar" içinde, Berk Özcangiller (ed.), Alfa Yayınları, 2021.

Le passage spéculatif de la catégorie du mauvais infini dans le véritable infini reste l’un des plus importants dans la Science de la logique. Comme il est bien connu, ce passage est expliqué par Hegel à travers sa théorie de l’idéalité du fini. Pourtant, du fait de sa structure complexe, le surgissement du véritable infini au sein du fini par l’idéalisation peut être considéré comme un processus abstrait, consistant seulement à supprimer la dualité de l’infinité. Cet article se propose donc (...) d’examiner pourquoi l’idéalisation de la véritable infini ne signifie ni une simple neutralisation de la catégorie de la finité ni une infinitisation extérieure de celle-ci, mais un processus dynamique qui s’infinitise en supprimant l’opposition statique du fini et de l’infini. (shrink)

NCG 4.0 is the latest update of the Network of Cancer Genes, a web-based repository of systems-level properties of cancer genes. In its current version, the database collects information on 537 known (i.e. experimentally supported) and 1463 candidate (i.e. inferred using statistical methods) cancer genes. Candidate cancer genes derive from the manual revision of 67 original publications describing the mutational screening of 3460 human exomes and genomes in 23 different cancer types. For all 2000 cancer genes, duplicability, evolutionary origin, expression, (...) functional annotation, interaction network with other human proteins and with microRNAs are reported. In addition to providing a substantial update of cancer-related information, NCG 4.0 also introduces two new features. The first is the annotation of possible false-positive cancer drivers, defined as candidate cancer genes inferred from large-scale screenings whose association with cancer is likely to be spurious. The second is the description of the systems-level properties of 64 human microRNAs that are causally involved in cancer progression (oncomiRs). Owing to the manual revision of all information, NCG 4.0 constitutes a complete and reliable resource on human coding and non-coding genes whose deregulation drives cancer onset and/or progression. NCG 4.0 can also be downloaded as a free application for Android smart phones. (shrink)

Psikolojinin bir bilim dalı olarak ortaya çıktığı 19. yüzyıla kadar, insana dair sorunlar, felsefi bir yorumla ele alınmıştır. Zaman içinde pozitivizm, materyalizm gibi felsefe akımlarının yön vermesiyle psikoloji bilimi kendine ait kavram ve yöntemlere sahip olmuştur. Bu süreçte bilimde hâkim olan paradigmaların etkisiyle din, uzun bir dönem bilimsel araştırmaların dışında tutulmuştur. Bilim adamalarının dine karşı olumsuz tutumlarına rağmen, Hıristiyan din adamaları felsefe ve psikoloji gibi alanlardaki bilimsel gelişmeleri yakından takip etmişlerdir. Kilise hizmetleri çerçevesinde geleneksel olarak sürdürülen “pastoral care” faaliyetlerinin psikoloji (...) ve psikoterapi alanlarındaki gelişmelerden etkilenmesiyle bugünkü dini danışma ve rehberliğin temeli olan “pastoral care and counseling” kavramları ve yöntemleri ortaya çıkmıştır. 1960’lardan sonra dünya genelinde bir yayılma eğilimi gösteren dini danışma ve rehberlik konusu, son yıllarda Türkiye’deki dini kurum ve akademik çevrelerin de ilgi odağı haline gelmiştir. Bu makalede, konunun İslam kültürü içindeki realizasyonu ile ilgili çalışmalara katkı vermek amacıyla dini danışma ve rehberliğin temel kavramları ve tarihi arka planına odaklanılmıştır. Modern yaşam biçimi toplumsal değişimi hızlandırmakla kalmamış bireysel ihtiyaçları da bir hayli değiştirmiştir. Yaşanan hızlı değişim ve farklılaşan ihtiyaçlar bir takım psikolojik problemleri beraberinde getirmiştir. Buna bağlı olarak insanı olumsuz etkileyen ve hastalanmasına yol açan psikolojik süreçler incelenmeye başlanmıştır. Öte yandan değişimden hayatın değer ve inanç sistemleri de etkilenmiş, kurumsal dini yapılarda ve din hizmeti anlayışlarında önemli değişme ve gelişmeler meydana gelmiştir. Bu sebeple bir taraftan yeni ortaya çıkan olay ve durumlar karşısında dinin bakış açısını ve tutumunu öğrenme ihtiyacı, diğer taraftan yaşanan acı ve krizler karşısında psikolojik yardım ve manevi destek gereksinimleri giderek artmıştır. Kısacası din, insanların kendi başlarına hareket etmekte zorlandığı, rehberliğe ihtiyaç duyduğu bir alan olmuştur. Dini danışma ve rehberlik alandaki ilk çalışmalar, tamamen bir Hıristiyanlık faaliyeti olarak ortaya çıkmış olduğu için bu alana ait ilk kavramlar da Hıristiyan kültürü ile yakından ilgilidir. Dini danışma ve rehberliğin temel kavramlarından olan “pastoral care” genellikle rahip ya da papazların özellikle kilise dışında yürüttükleri dini danışmanlık ve rehberlik hizmetlerini ifade etmektedir. Günümüzdeki dini danışma ve rehberlik hizmetlerinin temelini, Hıristiyan din adamlarının verdiği manevi destek, öğüt ve tavsiye anlamındaki pastoral care faaliyetleri oluşturmaktadır. Ayrıca kavramların, Mesih ve teslis inancı; günahsızlık ve günahların kefareti, lütuf yoluyla kurtuluş öğretileri; papazların yanılmazlığı ve ruhbanlık anlayışı; itiraf müessesesi ve kilisenin statüsü gibi Hıristiyan teolojisine ait kökenleri bulunmaktadır. Pastoral care ve pastoral counseling birbirlerinden bir dereceye kadar ayırt edilebilen yardım şekilleridir. Aralarındaki farklılık, papazların insanlarla çalışırken, ilgili psikolojik dinamikler yerine kendilerinin ahlaki duruş mesafelerinden kaynaklanır. Bu nedenle ikisi arasında en geniş ve kapsayıcı pastoral faaliyet, kesinlikle pastoral care çalışmalarıdır. Bu çalışmalar, resmi ve gayrı resmi konuşmalar, diyaloglar ve diğer iletişim etkileşimleri ile gençler, çiftler, yetişkinler ve çeşitli diğer gruplarla daha fazla ya da az yapılandırılmış genel ilişkilerdir. Pastoral counseling olarak adlandırılan yardım ilişkileri ise pastoral care faaliyetlerinin genel ve her yerde uygulanabilirliğinden farklı şekilde, bireylerin belirli bir yerde ve belirli bir süre tahdidi çerçevesinde yapılandırılmış olan yardım faaliyetlerini içerir ki, böyle bir yardım sürecinde papazın dikkatini ve zamanını gerektiren durumlar söz konusudur. Burada ayırt edici nokta, bireyin psikolojik durumu ve sorunlarının daha fazla olmasıdır. Dini danışma ve rehberliğin kurumsal bir hizmet alanı olarak ortaya çıkışı, reform hareketleri ve sanayi devriminin Batı Avrupa ülkelerinin sosyal dokusu ve dini kurumların yapılanması üzerinde yaptığı değişimle doğrudan alakalıdır. Nitekim Katolikler ve özellikle Ortodokslar yeni gelişen psikolojik danışma faaliyetlerinde daha temkinli bir tutum takınırken Protestanlar dini destek ve yardım hizmetlerinde yeni psikolojik teori ve teknikleri kucaklama eğilimi göstermişlerdir. 15. yüzyıldan itibaren oluşan, insana, Tanrı’ya ve âleme bakıştaki farklılaşmanın gerçekleştiği süreç, 18. yüzyılda “aydınlanma” olarak adlandırılan köklü bir değişimi beraberinde getirmiştir. Doğaüstünün doğayla, dinin bilimle, tanrısal buyruğun doğa yasasıyla, din adamlarının filozoflarla yer değiştirmesi ve dini inanca toleransın azalması ile karakterize edilen bu dönemde, din ve maneviyat konusu, psikolojik araştırmalar ve klinik deneyler dışında tutulması gerektiğine inanılan, kişilere özgü, bilim dışı, bilinmez bir özel alan olarak görülmüştür. Psikolojinin bir bilim dalı olarak ortaya çıktığı dönemde bilimsel sahada hâkim olan paradigmanın etkisiyle bilim adamaları her ne kadar din ile sağlıklı bir ilişki kuramadıysa da; özellikle Amerika ve Avrupa’da kilise hizmetleri çerçevesinde “pastoral care” faaliyetlerini yürüten din adamları, modern psikiyatri ve psikoterapi birikiminden etkili bir şekilde yararlanmışlardır. Kilise faaliyetlerinin psikoloji alanındaki gelişmelerden etkilenmesiyle papaz ve rahiplerin dini konulardaki yardım çalışmaları hem kilise içinde hem kilise dışında daha profesyonelce yürütülen faklı bir boyut kazanmaya başlamıştır. Papazların yetiştirilmesinde danışma psikolojisi ve klinik psikolojinin yöntem ve kurallarının kullanılmaya başlamasıyla “pastoral counseling” alanı gelişme göstermeye başlamıştır. Abraham Maslow’un “kendini gerçekleştiren kişiler” hakkındaki araştırmasına kadar (1962) ilgiye layık görülmeyen din ve maneviyat, bu araştırma sonucunda, karşılanması gereken nihai bir ihtiyaç ve önemli bir motivasyon olarak fark edilmiştir. Alanda son yapılan araştırmalar, din ile ruh ve beden sağlığı arasında önemli ilişkilerin olduğunu ortaya koymaktadır. Danışmanlarca, danışanların dini inançlarının danışma sürecine dâhil edilmemesi; danışanın kimliğinin işe yarayan önemli bir bölümünü yok saymakla eş anlamlı kabul edilmektedir. Bu gelişmelerin sonucu olarak bugün başta ABD ve diğer gelişmiş ülkelerde birçok Tıp Fakültesi ve Psikoloji bölümleri, programlarına dini danışmanlıkla ilgili dersler koymaktadır. 20. yüzyılın başından beri Hıristiyan Batı dünyasında uygulanmakta olan pastoral care and counseling faaliyetleri, toplumsal değişmenin küresel etkileri ve gittikçe benimsenen modern yaşamın farklılaşan ihtiyaçlarına bağlı olarak son yıllarda Türkiye’deki akademik çevrelerin ve ilgili kurumların ilgi odağı haline gelmiştir. Dini danışma ve rehberlik, kültürümüzde henüz yabancı bir kavram ve kurumsallaşmamış bir hizmet alanı olarak kabul edilse de; Hz. Peygamber’den (s.a.v) bu yana sürdürülen din hizmetlerinin en önemli bölümünü, özü dini rehberlik olan irşat faaliyetleri oluşturmaktadır. Ancak günümüzde modern psikolojik yardım disiplinlerinin ilke ve yaklaşımlarından destek alan yeni irşat modellerine ihtiyaç vardır. Dini danışma ve rehberlik, amaç, ilke, yöntem ve yaklaşımları ile toplumda oluşan yeni ihtiyaç ve beklentileri karşılamaya yönelik sürdürülen çabalara önemli katkılar sağlayacaktır. (shrink)