Ruins are evocative structures, and we value them in different ways for the various things they mean to us. Ruins can be aesthetically appreciated, but they are also valued for their historical importance, what they symbolize to different cultures and communities, and as lucrative objects, i.e., for tourism. However, today an increasing number of ancient ruins have been damaged or completely destroyed by acts of war. In 2001 the Taliban struck a major blow to cultural heritage by blasting the Bamiyan (...) Buddhas out of existence. They were not easy to destroy. This direct targeting of cultural property might change our attitudes toward conservation practices. Francesco Bandarin, the UNESCO assistant director-general for culture, states, “Deliberate destruction has created a new context. At the time, Bamiyan was an exceptional case.” Bandarin’s comments notwithstanding, the destruction of cultural property in times of war is not new. Not only is there relatively settled international law prohibiting the looting of cultural property during times of war, we can find examples of intentional destruction of cultural property from thousands of years ago. In this paper I would like to focus on one particular case, that of the Mỹ Sơn Archaeological Sanctuary, in the Socialist Republic of Việt Nam. Mỹ Sơn is the foremost Champa archaeological site and the largest archaeological site in Việt Nam. The largest temple (kalan) at Mỹ Sơn, A1, was destroyed in a US bombing raid in 1969. In this paper I highlight different approaches to architectural cultural heritage preservation in terms of reconstruction, restoration, and ruination -- with an eye to applying these approaches to the remains of the A1 temple in Mỹ Sơn. I briefly discuss the history of Mỹ Sơn before providing some reasons to believe that we should allow A1 to ruinate. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:American Journal of Philology 124.1 (2003) 137-141 [Access article in PDF] Qvomodo Stemma Gladiatoris Pellicvlae More Philologico Sit Constitvendvm Martin M. Winklersive Martinvs Satiricvs Philocinematographicvs [Figures]Poetae rervmqve scriptores et antiqui et recentiores lectoribus fabulas suas sententiis vel versibus bene textis soliti sunt adferre. Sed hodie novum exstat narrandi genus, quod fabulas hominibus adfert praecipue picturis eo modo compositis et inter se coniunctis ut oculi humani imagines singulares celerrime et (...) sine ulla motus intermissione ipsas moveri percipiant, personarum dialogis et arte musica sonisque diversis comitantibus et iuvantibus. Adeo enim progressa est ars magna lucis et umbrae, quam primum photographiam deinde cinematographiam nominare consuevimus, ut fabulae cuiusvis modi—breves longae, novae antiquae, laetificae tragicae—imitatione veri paene perfecta spectatoribus persuadeant tempora iam praeterita in vitam novam esse recreata.In ipsa arte narrandi non multum interest inter eos qui verbis utuntur, ut poetae ac scriptores, et eos qui imaginibus, ut cinematographi. Praeclare Horatium in arte poetica exponenda dixisse recordemur ut picturam poesin esse. Qua in re Simonidem illum Ceum aliosque poetas Graecos secutus est Flaccus noster. Utroque enim modo, et verbis et picturis, auctores antiqui atque hodierni homines docent delectant movent. 1 Facillime ergo intellegimus fabulam cinematographicam genus quoddam esse textus, sed textus non tantum legendi aut audiendi sed imprimis videndi vel spectandi. Peritissimus quisque talium fabularum [End Page 137] auctor omne tulit punctum, nam miscuit utile dulci. Is quoque non aliter ac poeta antiquus aut prodesse vult aut delectare.Sed editiones nonnullarum fabularum cinematographicarum inter se differunt et lacunas corruptelas vitia alia exhibent. Non enim raro pelliculas adfectas esse constat eius generis damno quod textuum antiquorum docti in editionibus suis obelis indicare solent. Itemque quomodo fabulae cinematographicae originem suam trahant ab antiquioribus quaerere et explicare haud absurdum est. 2Ergo editorum usum secutus his paginis originem pelliculae Gladiatoris anno MM editae exempli gratia stemmate quasi philologico explicabo. Deinde stemmatis sigla brevibus adnotationibus percurram. 3 Hoc modo me demonstraturum spero principia artis philologicae, quae litterarum Graecarum Romanarumque docti adhuc solum soliti sunt textibus adhibere, fabulis quoque cinematographicis magno cum fructu admoveri posse. In stemmate infra dato titulos fabularum cinematographicarum et auctorum eorum nomina Latine reddidi.Ridlius Scotus, pelliculae Gladiatoris auctor, magna cum acclamatione publica, minore criticorum, narrare studet quae imp. Caes. M. Aurelii Commodi Antonini Aug. aetate in imperio Romano gesta sunt. Sed stemmate monstrabo Gladiatorem imprimis ortum esse a nonnullis fabulis cinematographicis prioribus, quibus sons aut insons copiosissime usus sit ille Scotus. Qua de causa pellicula eius nobis indicat quemadmodum res Romanae temporibus nostris undique floreant. Cum ipsa et ceterae huius modi fabulae falsa inventione abundare soleant, tamen rerum et linguarum Romanarum Graecarumque magistri hodie hoc artis popularis genere in scholis saepius niti consueverunt, ut discipulos a falsa ad veram adducant rerum gestarum scientiam et rebus antiquis accuratius instruant. Quibus igitur magistris hoc offero stemma, nam amicus Scotus, sed magis amica veritas. 4 [End Page 138] [Begin Page 140] Conspectvs Siglorvm WPellicularum res antiquas tractantium archetypus, qui est summa rerum Romanarum a scriptoribus antiquis et recentioribus expositarum.AConsensus fabularum quae vel litteris vel ludis scaenicis vel picturis cinematographicis praecipue Italicis Americanisque res Romanas narrant depinguntque.TTriumphus Animi Helena Riefenstahle auctore anno MDCCCCXXXV editus. 5SSpartacus Antonio Viro—nomine suppresso—et Stanlio Cubrico auctoribus anno MDCCCCLX editus.CCasus Imperii Romani Antonio Viro auctore anno MDCCCCLXIIII editus. 6B1-3Triga Georgii Lucae Bella Galactica inscripta et annis MDCCCCLXXVII MDCCCCLXXX MDCCCCLXXXIII primum edita, quae his picturis cinematographicis constat: Pars Quarta: "Spes Nova" (B1), Pars Quinta: "Imperium Referit" (B2), Pars Sexta: "Iedi Reversi" (B3). 7 Editio trigae altera anno MDCCCCLXXXXVII edita itemque Bellorum Galacticorum trigae novae Pars Prima: "Simulacri Minae" anni MDCCCCLXXXXVIIII nihil ad rem.M1-3Triga Georgii Molitoris Maximus Furens inscripta, annis MDCCCCLXXVIIII MDCCCCLXXXI MDCCCCLXXXV edita et his picturis cinematographicis constans: Maximus Furens (M1), Maximi Furentis Pars Altera vel Bellator Peregrinans (M2), Maximus Furens Vltra Tonitrus Tholum (M3). 8GGladiator Ridlio Scoto auctore anno MM editus. 9 [End Page 140]His alias poteram et plures subnectere causas vel philologicas vel cinematographicas. Qui de Scoti Gladiatore plurima cognoscere velint... (shrink)

Mgr Félix Hedde (1879-1960), o.p., est un personnage-clé de la mission des dominicains de Lyon dans le Haut-Tonkin. Son long ministère au Việt Nam (1926-1960) en fit un témoin privilégié d’une période dramatique de l’histoire du pays. Il a connu les années prospères de la colonisation française jusqu’en 1940, les souffrances de ses compatriotes pendant la Seconde Guerre mondiale et la guerre d’Indochine, leur humiliation face à la décolonisation forcée, et enfin la persécution ouverte ou larvée des chrétiens sous le (...) régime communiste. Chez Félix Hedde, l’amour pour la mission du Tonkin, le désir d’y implanter l’Église, se conjuguait à sa volonté d’honorer ses traditions familiales et nationales. L’épreuve de l’occupation japonaise, de la guerre d’Indochine, des défaites de l’armée française, autant que le réconfort de la fidélité des chrétiens vietnamiens de la mission dans une situation de plus en plus critique, détachant Mgr Hedde de ses rêves patriotiques, le conduisirent à l’accomplissement de sa vocation missionnaire. Les conditions particulières de son territoire de mission, où les ethnies montagnardes sont très largement majoritaires, l’amenèrent cependant à proposer pour lui succéder le Français André Jacq, privant ainsi d’évêque les chrétiens du lieu, de 1958 à 1990. (shrink)

En este trabajo analizamos las relaciones de complementación en la lengua toba hablada en el este de la provincia de Formosa en estrecha correlación con construcciones seriales simétricas. Se trata de dos tipos de cláusulas complejas cercanas –argumentos compartidos, los dos o más verbos son finitos, no existe marca evidente de subordinación en términos sintácticos– por lo cual los límites entre ambas no resultan evidentes. Por este motivo, proponemos un abordaje de tipo funcional de la subordinación. En línea con la (...) propuesta de Cristófaro, entendemos la subordinación como una relación asimétrica entre dos eventos y no como un tipo específico de cláusula. Proponemos que no existe la complementación en esta lengua como tipo de cláusula y que la “incrustación” no es un criterio que nos permita abordar el fenómeno. El corpus se compone de cinco horas de texto libre narrativo relevado en sucesivos trabajos de campo en las comunidades tobas de Barrio Nam Qom y la ex Colonia secular Bartolomé de Las Casas. (shrink)

Türk ve İslam tarihinin kırılma noktalarından birisi 1040 yılında Selçuklular ile Gazneliler arasında cereyan eden Dandanakan Savaşı’dır. Savaşın ardından Selçuklular hızlı bir yükselişle özellikle Sünnî İslam coğrafyasında etkin ve belirleyici güç haline gelmiştir. Göçebe kültürden gelen ve bir oba hüviyetinde iken çok kısa bir sürede önlenemez bir şekilde hâkimiyet alanını Türkistan coğrafyasından Anadolu içlerine kadar genişleten Büyük Selçuklu Devleti, kurumsal olarak da olgunlaşmaya başlamıştır. Bu noktada hem merkezi yönetimde hem de vilayetlerde ortaya çıkan yetişmiş eleman ihtiyacını birçoğu daha önce Gazneli (...) devlet teşkilatında görev yapmış Fars asıllı devlet adamları karşılamıştır. Bu isimlerden birisi de ileride Nizâmülmülk adıyla şöhret bulacak ve namı isminin önüne geçecek olan Hasan b. Alî b. İshâk et-Tûsî’dir. Nizâmülmülk, devlet gücünün askeri alanda elde edilen zaferlere endekslendiği bir dönemde askerî, idarî, ilmî ve ekonomik alanda attığı adımlar ve aldığı tedbirlerle Büyük Selçuklu Devleti’nin kurumsallaşmasında son derece etkin bir isim olmuştur. Bu etkinlik neticesinde hem halk hem de devlet adamları nezdinde saygın bir yer edinmiştir. Bu çalışma çerçevesinde Nizâmülmülk’ün devlet bürokrasisi içerisindeki konumuna, hükümdar ve hanedan üyeleri ile olan ilişkilerine ve vezirlik sürecinde attığı adımların Selçuklu tarihine yansımalarına değinilecektir. Özet: Devlet kademesinde görev almaya Gazneliler Devleti’nin Horasan Valisi Ebü’l-Fazl Sûrî’nin yanında başlayan Nizâmülmülk, Horasan Bölgesi’nin Selçukluların kontrolüne geçmesiyle birlikte hizmetlerine Selçuklu Devleti’nde devam etmiştir. Çağrı Bey’in hizmetinde rüştünü ispat eden Nizâmülmülk, Çağrı Bey’in en güvendiği isimlerden biri haline gelmiştir. Öyle ki, Çağrı Bey ileride önce Horasan’ın sonrasında tüm Selçuklu yurdunun yönetimini üstlenecek olan oğlu Alparslan’ı Nizâmülmülk’e emanet etmiş, oğluna da Nizâmülmülk’ü bir baba olarak kabul etmesini, ona muhalefet etmemesini öğütlemiştir. Alparslan, babasının tavsiyeleri ve üvey kardeşi Süleyman ile giriştiği taht mücadelesinde gösterdiği yararlılık münasebetiyle devletin en önemli idari görevi olan vezirlik makamını Nizâmülmülk’e tevdi etmiştir. Bu dönemden itibaren vefatına kadar, yaklaşık 30 yıl kesintisiz bir süreyle Büyük Selçuklu Devleti’nin vezirliğini yapmış ve V./XI. yy.’ın ikinci yarısından itibaren Büyük Selçuklu siyasetinin en etkin figürü haline gelmiştir. Melikşah’ın tahta geçebilmesinin Nizâmülmülk ile ilişkilendirilmesi, onun döneminde elde edilen başarıların ve devlet sisteminin düzenlenmesi, şehirlerin imarı, ekonominin güçlenmesi gibi ülke içerisinde yaşanan olumlu gelişmelerin Nizâmülmülk’ün marifetiyle gerçekleştirildiğinin dillendirilmesi, Tanrı tarafından yeryüzünü yönetmek ve inşa etmek için seçildiği düşünülen bir sultan varken bir vezirin devlet için nimet olarak gösterilmesi sultanın vezirine bakışını etkilemiştir. Bu noktada üzerinde durulması gereken hususlardan birisi de Nizâmülmülk’ün kendisini nasıl gördüğü ve devlet içerisinde kendini nerede konumlandırdığıdır. Nizâmülmülk’ün Sultan Melikşah’a verdiği bir cevapta devletin geldiği noktayı ve sultanın mevcudiyetini kendi varlığıyla eşleştirmesi, tarihinin gördüğü en yetenekli vezirlerden biri olan Nizâmülmülk’ün özgüveninin son derece yüksek ve kendisini kudret sahibi olarak gördüğüne işaret etmektedir. Bu anlamlandırma halk nezdinde herhangi bir kutsiyeti bulunmayan vezirlik makamındaki bir kişinin, toplum nezdinde Allah tarafından seçildiğine inanılan kutlu kişiye meydan okutan gücü kendisinde hissetmesinin kaynağını sorgulatmaktadır. Aranan cevap Nizâmülmülk’ün vezirlik sürecinin çeşitli başlıklar altında ve bu başlıklara dair verilecek örneklerle incelenmesi neticesinde onun devletin iç işleyişine etkisinin tespitinde ve farklı kesimlerle kurduğu ilişkide saklıdır. Nizâmülmülk, Selçuklu tahtına karşı sıkı bir bağlılık göstermiştir. Bu bağlılığını lüzumu halinde savaş meydanında göğüs göğüse çarpışarak sergilemiş, gerekli olduğunda kıvrak zekâsı ile sorunları devlet için tehlikeli boyuta gelmeden çözmüş, siyasi öngörüsü ile aldığı tedbirler sayesinde devletin büyümesine katkı sağlamıştır. Onun bu sadakati ve samimiyeti, Selçuklu sultanları tarafından karşılık bırakılmamış, Alparslan vezirinin fikirlerine büyük önem verip tercihlerini bu doğrultuda şekillendirirken, aleyhine söylenen sözlerin hiçbirine kulak asmamıştır. Melikşah da, bir anlamda kendisine Selçuklu tahtını veren Nizâmülmülk’e gerekli hürmeti göstererek bütün devlet işlerinin yürütülmesini ona tevdi etmiş ve kendisini bir “baba” gibi gördüğünü ifade etmiştir. İlaveten Selçuklu tarihinde bir ilk olmak üzere Melikşah, Nizâmülmülk’e atabeg (el-emîrü’l-vâlid) unvanını vermiştir. Melikşah, Büyük Selçuklu tahtındaki ilk yıllarını, gençliğin etkisiyle, polo oynayıp, büyük av partileri düzenlemekle geçirmiş ve bundan dolayı devlet içerisinde bütün güç Nizâmülmülk’ün eline geçmiştir. Ortaya çıkan bu durum da “ülke resmen ve ismen sultanın olmakla birlikte gerçekte ‘Nizam’ına kavuştu.” ifadesiyle açıklanmıştır. Ayrıca Melikşah’ın saltanatı döneminde elde edilen askerî, siyasî ve ekonomik başarılar Nizâmülmülk’ün yeteneği ve devlet işlerinde attığı adımlara bağlanmıştır. Nizâmülmülk, hanedan ile kurduğu ilişkinin yanı sıra devlet kademesinde görev alan farklı zümrelerle de güven üzerine dayalı yakın bir ilişki biçimi geliştirmiştir. Örneğin, Nizâmülmülk’ün katıldığı askerî seferlerde bir nefer gibi askerlerin içerisinde savaşa katılması ordu içerisinde kendisine saygı duyulmasına yol açmıştır. Ayrıca, Melikşah ile Kirman Hâkimi Kavurd Bey arasındaki taht mücadelesinde Melikşah’ın safında yer almakla birlikte Kavurd Bey’i destekleyen bazı isimlerin yazdıkları destek mektuplarının ortaya çıkmasına engel olarak hem emirlerin korkularını yatıştırırmış hem de itibarını artırmıştır. Nizâmülmülk’ün yakın ilişki içerisinde olduğu bir diğer grup ilmiye sınıfı olmuştur. Bilge vezir, Tuğrul Bey döneminde Amidülmülk Kündürî tarafından takibata uğrayan ve baskılara maruz kalan ilim adamlarının yurtlarına dönebilmelerine imkân sağlamıştır. Bu ilim adamları da yurtlarına dönüşlerini sağlayan isme zihinlerinde ve gönüllerinde her zaman özel bir yer ayırmışlardır. Birçok âlimin çalışmalarını Nizâmülmülk’e ithaf etmesi, diğer saiklerle birlikte, bunun bir göstergesidir. Nizâmülmülk bir adım daha atarak, Sultan Alparslan ve Melikşah’ın müsaadeleriyle, bu ilim adamları için hâkim olunan coğrafyanın her tarafında ilimle iştigal edebilecekleri medreseler inşa etmiştir. Nizâmülmülk’ün adına nispetle Nizamiye Medreseleri olarak isimlendirilen bu medreselerde hem eğitim-öğretim kadrosuna hem de öğrenim süresi boyunca ve de mezun olduktan sonra öğrencilere sunulan imkânlar, insanların medreselere olan ilgisini arttırıyordu. Medreseler eliyle bir taraftan önceki dönemde yerlerinden edilen ve baskıya maruz kalan ilim adamlarına bir borç ödenip iade-i itibar sağlanırken diğer taraftan da Büyük Selçuklu Devleti’nin idari ve adli sisteminin ihtiyaç duyduğu yetişmiş insan gücü inşa edilmiştir. Nizâmülmülk, toplum lehine attığı adımlar ve sorunların çözümüne verdiği önem ile halkın desteğini sağlamıştır. Öyle ki insanların hayatları boyunca ona minnettar kaldığı vurgulanmıştır. Nizâmülmülk halkın sorunlarının çözümüne önem göstermiş ve onlarla yakından ilgilenmiştir. Nizâmülmülk’ün verdiği güven duygusu halkın hoşuna gitmiş ve toplum içerisinde kabul görmesine vesile olmuştur. Nizâmülmülk’ün bir diğer hasleti de fakirlere sofrasını açmasıdır. Böylece onlarla diyalog kurmuş ve gönüllerini kazanmıştır. Her yönüyle eksiksiz bir devlet adamı olan Nizâmülmülk, toplumun her türlü ihtiyacının çözümünü düşünmüş ve bu yönde adımlar atmıştır. Nizâmülmülk’ün toplumun her kesimi ile kurduğu samimi ve yakın ilişki o kadar büyük bir takdir ve beğeni toplamıştır ki bu durum Nizâmülmülk’ün toplum nezdinde sultan itibarı görmesine sebep olmuştur. İlaveten Selçuklu coğrafyasının her yerinden ve toplumun her kesiminden insanın kendisine yönelmesi hasebiyle Kâbe’ye benzetilmiştir. Nizâmülmülk, devlet kademesinde görev alan aile bireyleri, ilişki içerisinde olduğu âlimler, kendi ordusu ve emirleri ile bir güç odağı haline gelmiştir. Bunun sonucunda Nizâmülmülk, 11. yüzyılın son çeyreğinde rakipsiz bir şekilde Büyük Selçuklu siyasetinin en etkin figürü, Selçuklu yönetimini ve politikalarını belirleyen isim ve Selçuklu tarihinin en önemli olaylarında karar mercii olmuş ve sonuçta Selçuklu tarihine damga vurmuştur. İbnü’l-Esîr, Fatımî veziri Bedr el-Cemalî’nin kendisi için kullandığı sayısız lakabı kaydettikten sonra sadece Mısır’a hâkim olan bir devletin veziri bu kadar lakap kullanıyorsa Nizâmülmülk’ün “ilah”lık iddiasında bulunması gerekirdi diyerek hem Selçuklunun azametini hem de Selçuklu devletinde Nizâmülmülk’ün yerini göstermektedir. (shrink)

Ce livre révisionniste (sans connotation péjorative) s’inscrit dans la littérature historienne nous parlant des guerres qui ont ensanglanté le Viêt-nam pendant trente ans (1945-1975). L’intention première de son auteur est de rompre avec une historiographie dominante, héroïsante et partisane qui donne le beau rôle au Nord Viêt-nam qui faisait une « guerre juste » contre l’impérialisme étranger « et ses valets sud vietnamiens », pour accomplir un noble dessein, celui de la libération puis celu...

Filipinler devlet başkanı Rodrigo Duterte uyuşturucu ile mücadele yöntemlerindeki tartışmalar nedeniyle ulusal ve uluslararası boyutta nam kazanmıştır. Bu nedenle, elinizdeki çalışma uyuşturucu ile mücadele haberciliğinde kullanılan çerçeveleri belirlemeyi amaç edinmiştir. Genelde içerik analizi kullanılarak, Filipinler’deki üç temel gazetedeki (Manila Bulletin, Philippine Daily Inquirer, and The Philippine Star), uyuşturucu ile mücadele haberlerinde öne çıkan aktörlerin temsili ve haber çerçeveleri incelenmiştir. Yapılan analiz sonucunda, gazetelerin temel olarak, kanun ve nizam, suç ve adalet, güvenlik ve savunma, çatışma ve son olarak sorumluluk çerçevelerini kullandığı (...) saptanmıştır. İncelemede, aynı zamanda, medyanın, uyuşturucu karşıtı kampanyayı hikâyeleştirirken objektif bir tutum sergilediği, gözlemlenebilir bir manipülasyona başvurmadığı ve aktör gruplarından birini diğerine üstün göstermediği de anlaşılmıştır. (shrink)

W artykule podejmuję zagadnienie relacji między charakterem filozofii Alfreda Northa Whiteheada i Bertranda Russella a intensywnymi transformującymi przeżyciami tych myślicieli, spowodowanymi przez pewne jednostkowe zdarzenia. Według Russella, taki właśnie charakter miało w jego życiu doświadczenie wywołane mocnym napadem bólu Evelyn Whitehead, żony Alfreda, w lutym 1901 r. W zdarzeniu tym uczestniczył też dwuipółletni syn Whiteheada, Eryk. Russell twierdzi, że doznał wówczas czegoś w rodzaju mistycznej iluminacji, która w przeciągu około pięciu minut całkowicie zmieniła jego dotychczasowy sposób myślenia: m.in. wyposażyła jego (...) ateizm w imperatyw przeciwstawiania się wszystkiemu, co powoduje ludzkie cierpienia, zwłaszcza cierpienia dzieci, i skłoniła go do bezkompromisowego pacyfizmu. Dla powściągliwego w ujawnianiu swoich przeżyć Whiteheada, podobnym doświadczeniem była śmierć osiemnastoletniego Eryka pod koniec pierwszej wojny światowej. Według Russella przyczyniła się ona do rezygnacji przez Whiteheada z uprawiania matematyki na rzecz filozofii i do ponownej akceptacji porzuconego wcześniej teizmu. Argumentuję, że hipoteza Russella nie jest bezpodstawna i staram się ją uszczegółowić przez wskazanie, że Whitehead znalazł pocieszenie, którego poszukiwał, w koncepcji Boga zachowującego w pamięci całą przeszłość oraz w idei współkonstytuowania boskiego życia przez byty aktualne. Oczywiście, zarówno zmiany w filozofii Russella, jak i genezę filozofii Whiteheada można tłumaczyć inaczej niż przez odwołanie się do ich jednostkowych intensywnych doświadczeń, na przykład jako wynik argumentacji uwzględniającej aktualny stan wiedzy filozoficznej, naukowej, moralnej i religijnej. Intuicja podpowiada nam jednak, że bez uwzględnienia wpływu owych jednostkowych intensywnych doznań, ich idee filozoficzne miałaby zapewne inny charakter. (shrink)

I. Singminji sigi p'yŏn -- II. Chŏnhwan'gi ŭi iron oe.

Exegetical works on Buddhist doctrines and philosophies according to the interpretation of Sa-skya-pa sect.

Predominantly on Tibetan Buddhist doctrines and philosophy.

Edmund Husserl published in his lifetime only works which represent a compilation of individual phenomenological analyses or which have the character of an introduction to his phenomenology. It always made him uneasy that he did not publish any systematic work in phenomenology. In his later years, from the beginning of the 1920s, he tried several times to write such a work, but in vain. The masterplan for this work, which his assistant Eugen Fink sketched out in 1930/31 is preserved. According (...) to this plan, the Phänomenologie der Instinkte has attracted very little attention in Husserl studies until now, takes a central and fundamental position in the whole system of his mature transcendental phenomenology. In this book, Nam-In Lee reconstructs the Phänomenologie der Instinkte on the basis of the already published works and, above all, of the unpublished manuscripts of Husserl. Moreover, he draws out the consequences which the Phänomenologie der Instinkte bears for the whole system of phenomenology. Transcendental phenomenology, in its form of a genetic phenomenology of which the Phänomenologie der Instinkte is the concluding part, can, according to him, no longer be considered as one-sided philosophy of consciousness in the traditional sense, as it has often been thought of hitherto. Thus, the author presents a new face of phenomenology; one which has scarcely been noticed in the field of Husserl studies until now. (shrink)

The life-world is a central topic of Husserl’s phenomenology. He addresses this issue in some of the works published during his lifetime and attempts to analyze the life-world extensively in many of his works and posthumously published research manuscripts. The life-world is one of the topics that have been discussed most extensively in phenomenology. However, there are many misunderstandings of Husserl’s phenomenology of the life-world. One misunderstanding concerns the variety of concepts of the life-world in Husserl and the possibility of (...) developing various fields of the phenomenology of the life-world. It is the aim of this paper to show that Husserl has a pluralistic concept of the life-world, which makes it possible to develop various fields of the phenomenology of the life-world. I will introduce the monistic view and the pluralistic view of the concept of the life-world in Husserl and will clarify what the life-world is, thereby showing that the monistic view of the concept of the life-world in Husserl is not legitimate. However, even though Husserl has a pluralistic concept of the life-world, nowhere does he systematically clarify the various concepts of the life-world. Hence I will sort out and clarify various concepts of the life-world such as the narrower concept and the wider concept, the general concept and the particular concept, the natural concept and the transcendental concept, and the empirical concept and the eidetic concept. Based on the discussion of the various concepts of the life-world in Husserl, I will assess the monistic view and the pluralistic view of Husserl’s concept of the life-world so that we can better understand his various concepts of the life-world. (shrink)

In this essay I examine how compulsory military service and the Roman Catholic Church uphold and perpetuate an inadequate notion of masculinity in South Korea. I argue that the militaristic and Catholic definitions of masculinity significantly and pejoratively affect Korean culture. To unlearn these definitions, I propose an educational "readjusting" program that denounces any unjust discrimination on the basis of sex and gender.

ArgumentThis paper aims to show how a nineteenth-century Korean scholar's mathematical study reflects the Korean intellectual environment of his time by focusing on the rule of false double position and the method of root extraction. There were two major trends in Korean mathematics of the early nineteenth century: the first was “Tongsan,” literally “Eastern Mathematics,” which largely depended on Chinese mathematics of the Song and Yuan period adopting counting rod calculation; the second trend was Western mathematics, which was transmitted by (...) the Jesuits and their Chinese collaborators from the late sixteenth century. There was also an intellectual transition in late eighteenth-century Korea when mathematics, which had been of only minor interest for Confucian scholars, became an important part of Confucian pursuits. We can gain an insight into the history of mathematics in Korea by examining and understanding Hong Kil-chu's mathematical studies and the context of the academic world of his time. (shrink)

Assume V = L ⊨ ZF + DC + Θ > ω2 + μ is a normal fine measure on.

Collection of lectures delivered by author at Beijing University on Buddhist philosophy and its relevant questions/answers.

“No, dear, you must not eat the soap; it’s not good for you.” Well-intentioned interference frustrates our desires even in the happiest childhood. Less happy is the perpetual state of adolescent rebellion against apparently arbitrary and unreasonable curtailments of one’s freedom, too frequently justified by the familiar refrain “It’s for your own good” adding insult to injury. Such interference does not necessarily cease with the eagerly awaited entry into adulthood. Not only parents are guilty of it; the state also engages (...) in such interference. Can paternalism where one person deliberately interferes with another for the latter’s own good be morally justified? (shrink)

In response to the grim realities of the present world Jewish thought has not tended to retreat into eschatological fantasy, but rather to project utopian visions precisely on to the present moment, envisioning redemptions that are concrete, immanent, and necessarily political in nature. In difficult times and through shifting historical contexts, the messianic hope in the Jewish tradition has functioned as a political vision: the dream of a peaceful kingdom, of a country to return to, or of a leader who (...) will administer justice among the nations. Against this background, it is unsurprising that Jewish messianism in modern times has been transposed, and lives on in secular political movements and ideologies. The purpose of this book is to contribute to the deeper understanding of the relationship between Jewish thought, utopia, and revolution, by taking a fresh look at its historical and religious roots. We approach the issue from several perspectives, with differences of opinion presented both in regard to what Jewish tradition is, and how to regard utopia and revolution. These notions are multifaceted, comprising aspects such as political messianism, religious renewal, Zionism, and different forms of Marxist and Anarchistic movements. (shrink)

Philosophical meditation and images of science.

Commentary on the Tshad ma rigs gter of Sa-skya Paṇḍita Kun-dgaʾ-rgyal-mtshan; dealing with Buddhist logic.