Abstract

In 1950, toen Roemenië gebukt ging onder een stalinistisch regime, schreef hoogleraar esthetiek en literatuurwetenschap Tudor Vianu, die nooit eerder literatuur publiceerde, een gedicht met de titel Arcadia. Horia-Roman Patapievici legt uit dat Vianu’s Arcadië niet zozeer een verlangen uitdrukt naar een betere wereld, zoals dat zo vaak voorkomt in de Arcadische traditie. In plaats daarvan verlangt hij naar een wereld zoals die hem ontnomen was: een vrije wereld waarin normaliteit en waarheid kunnen bestaan. Voor de eenentwintigste eeuw, waarin cultuur en humanisme bedreigd worden, kan Patapievici zich geen beter Arcadië voorstellen.