Abstract

In het perverse klimaat aan de Duitse universiteiten van de vroege twintigste eeuw, waarin elke discipline geherinterpreteerd en beoordeeld werd naar raciale maatstaven, ziet Cesarani een waarschuwing voor het verval aan de Britse universiteiten, een eeuw later. Ook hier worden aan de academische wereld, bovenal aan die van de geesteswetenschappen, waarden opgelegd die vreemd zijn aan het zuivere streven naar kennis en het zoeken naar waarheid. Verantwoordelijk voor die ontwikkeling zijn vooral zogenaamde ‘strategische onderzoeksprogramma’s’ en de invoering van een fondsenstelsel. Schijnbaar nutteloos open onderzoek, enkel ter bevrediging van onze wetenschappelijke nieuwsgierigheid, brengt beslist nadelen met zich mee. Maar die vallen in het niet bij de risico’s van een systeem waarin universitaire disciplines ondergeschikt worden gemaakt aan economisch of maatschappelijk nut.