Abstract

In dit essay waarschuwt Paul Gilroy voor de risico’s die besloten liggen in het noodzakelijke debat over een nieuwe definitie van de westerse cultuur. We mogen onze cultuur nooit reduceren tot één enkele, definitieve bron. In de eerste plaats omdat het inherent is aan de klassieke vormingstraditie dat ze zich telkens weer aan nieuwe omstandigheden aanpast zonder verraden of beknot te worden, en in de tweede plaats omdat er van één zuivere, schone en onschuldige traditie simpelweg geen sprake kan zijn. Een geloofwaardige verdediging van de Europese tradities moet zowel rekening houden met de medeplichtigheid ervan aan xenofobie en zelfs genocide, als blijven zoeken naar een ‘tegengeschiedenis’ waarin verdraagzaamheid en gastvrijheid centraal staan.