Previous studies have shown that the perception of neutral emotion stimuli can be negative rather than absolutely neutral. In the current study, we examined the negative bias of both neutral faces...

Background Nurses providing care to patients with end-of-life or terminal illnesses often encounter ethically challenging situations leading to moral distress. However, existing quantitative studies have examined moral distress using instruments that address general clinical situations rather than those specific to end-of-life care. Furthermore, qualitative studies have often been limited to participants from a single unit or those experiencing moral distress-induced circumstances. A comprehensive and integrated understanding of the overarching process of moral distress is vital to discern the unique circumstances surrounding (...) end-of-life care and its consequential impacts. Research objectives To explore the moral distress experiences of nurses who are frequently involved in caring for patients with end-of-life or terminal illnesses and apply it to two existing theories: the model of moral distress and the ecological model. Research design A qualitative descriptive approach was employed. Participants and research context Seven focus group interviews involving 30 nurses were performed. The subsequent transcriptions underwent rigorous content analysis. Ethical considerations We obtained Institutional Review Board approval from a university. Focus group interviews were conducted with nurses who agreed to participate and signed the consent form. Findings The moral distress-inducing factors and nurses’ perceived impact of moral distress were identified and categorized based on moral distress theories and ecological models. A total of 15 categories and 30 subcategories across the following 4 domains were derived: (1) intrapersonal, (2) interpersonal, (3) organizational, and (4) structural factors. Conclusions End-of-life-specific circumstances induced moral distress among nurses, with both negative and positive impacts identified. Effective organizational and policy support is essential to manage conflicts, form a healthy organizational culture, provide training, and prevent unnecessary expenses due to the negative consequences of moral distress. (shrink)

ObjectivesHostile attribution bias is reportedly common from non-clinical population to those with serious mental illness, such as schizophrenia, and is known to be closely related to theory of mind. This study aimed to investigate whether ToM skills mediate the relationship among neurocognitive ability, personality traits, and attribution bias.MethodsA total of 198 non-clinical youths were recruited. To assess their neurocognitive ability and ToM skills, the participants were asked to complete Raven’s Standard Progressive Matrices and the Korean version of the Reading the (...) Mind in Eyes Test. To determine their personality traits, the Eysenck Personality Questionnaire and interpersonal reactivity index were used. To evaluate hostile attribution bias, the Ambiguous Intentions Hostility Questionnaire was administered. Path analysis and bias-corrected percentile bootstrap methods were used to estimate model fit and the parameters of the mediating effects.ResultsBased on model comparison, the best model characterized two direct pathways from psychoticism and the K-RMET to hostility attribution bias and three indirect pathways, wherein SPM, perspective taking, and psychoticism influenced hostile attribution bias through K-RMET. The final model fit indices were good [x2/df = 1.126; comparative fit index = 0.996; root mean square error of approximation = 0.026; standard root mean square residual = 0.026 and Akaike information criterion = 28.251] and the K-RMET fully mediated the association between SPM, perspective taking, psychoticism, and hostile attribution bias.ConclusionThe main findings suggested that ToM skills, such as the RMET, play an important role in explaining the relationship among neurocognitive ability, personality traits, and hostile attribution bias. ToM skills and a remediation strategy may need to be developed to balance the enhanced hostility bias that underlies the paranoia. (shrink)

Confucian classics studies in Vietnam and Eastern Asia; proceedings.

Filistin asıllı Subhî Fahmâvî, romanlarında farklı konuları özgün bir üslûpla ele almaktadır. Ana konu içerisinde ilgili birçok meseleyi iç içe halkalar şeklinde bir anlatım yumağı oluşturarak ele alan Fahmâvî, okuyucuyu adeta diyardan diyara bir gezintiye çıkarmaktadır. Bu anlatım üslûbunun en önemli öğelerinden biri mitolojik ve tarihi şahsiyetlerdir. Genel olarak Ortadoğu özel olarak Ken‘ânî mitosundaki efsanevi şahsiyetler değişik vesilelerle romanlarda sık sık anılmaktadır. Yazara ait Kıssatu ‘işki Ken‘âniyye adlı roman, mitolojinin yoğun işlendiği bir romandır. İl, Ba‘l, İştar, Mot gibi mitoslar olay (...) örgüsünün önemli bir kısmını oluşturmaktadırlar. Bununla birlikte Fahmâvî, roman anlatısında tarihte olumlu veya olumsuz bir şekilde nam salmış birçok şahsiyetten de bahsetmektedir. İster mitolojik olsun ister tarihi ve gerçek şahsiyet olsun, seçilen isimler rastgele seçilmemişlerdir. Bu şahısların her biri romanda anlatılan konunun daha iyi anlaşılması için anlatımın önemli bir yönünü oluştururken okuyucu da söz konusu şahıs hakkında bilgi sahibi olmaktadır. Bu makalede çağdaş Ürdün roman yazarlarından Subhî Fahmâvî’ye ait romanlarda ismi geçen mitolojik ve tarihî şahsiyetler tespit edilmeye çalışılacaktır. Tespit edilen bu şahsiyetlerin, hangi yönleri ile meşhur oldukları ortaya konulduktan sonra roman kurgusu içerisinde öne çıkarıldıkları tarafları incelenecektir. Ayrıca bağlam açısından bu şahısların tercih edilme sebepleri de irdelenecektir. (shrink)

For Bernd Niebling and his colleagues at the Lesesaal Altes Buch of the Universitätsbibliothek MünchenWhile the earliest complete manuscripts of Catullus to survive today were written in the fourteenth century, it is well known that poem 62 already appears in an anthology from the ninth century, the Codex Thuaneus (Paris, Bibliothèque nationale de France, Parisinus lat. 8071). However, the Thuaneus may once have contained one more poem of Catullus. In his commentary on the poet, which appeared in 1684 but had (...) been written decades earlier, the Dutch scholar Isaac Vossius makes the following comment on the last two lines of poem 11:Praetereunte postquam Tactus aratro est] Vetustissimum exemplar Thuanæum in quo hoc Catulli carmen variorum epigrammatis subjungitur, legitfractus, nontactus. Et hoc probo, nisi malisstratus, nam in quibusdam libristractuslegebatur.It is surprising to find a reference to a lost part of such a well-known manuscript in a source from the seventeenth century. One may well ask whether Vossius really read this poem in the Codex Thuaneus. Could he have seen this manuscript? Can he be relied on to report its contents truthfully? And could a part of the volume have been lost since the seventeenth century? I will argue that the answer to all these questions is yes, and that it is very likely that the Thuaneus once contained Catullus 11 as well as 62. I will set out the consequences of this for our understanding of Catullus' manuscript tradition. Next, I will discuss another ancient manuscript of Catullus that Vossius claims to have read, namely his ‘vetus liber Mediolanensis’. The article will close with an appendix on the history of the Thuaneus before it was studied by Vossius. (shrink)

Türk ve İslam tarihinin kırılma noktalarından birisi 1040 yılında Selçuklular ile Gazneliler arasında cereyan eden Dandanakan Savaşı’dır. Savaşın ardından Selçuklular hızlı bir yükselişle özellikle Sünnî İslam coğrafyasında etkin ve belirleyici güç haline gelmiştir. Göçebe kültürden gelen ve bir oba hüviyetinde iken çok kısa bir sürede önlenemez bir şekilde hâkimiyet alanını Türkistan coğrafyasından Anadolu içlerine kadar genişleten Büyük Selçuklu Devleti, kurumsal olarak da olgunlaşmaya başlamıştır. Bu noktada hem merkezi yönetimde hem de vilayetlerde ortaya çıkan yetişmiş eleman ihtiyacını birçoğu daha önce Gazneli (...) devlet teşkilatında görev yapmış Fars asıllı devlet adamları karşılamıştır. Bu isimlerden birisi de ileride Nizâmülmülk adıyla şöhret bulacak ve namı isminin önüne geçecek olan Hasan b. Alî b. İshâk et-Tûsî’dir. Nizâmülmülk, devlet gücünün askeri alanda elde edilen zaferlere endekslendiği bir dönemde askerî, idarî, ilmî ve ekonomik alanda attığı adımlar ve aldığı tedbirlerle Büyük Selçuklu Devleti’nin kurumsallaşmasında son derece etkin bir isim olmuştur. Bu etkinlik neticesinde hem halk hem de devlet adamları nezdinde saygın bir yer edinmiştir. Bu çalışma çerçevesinde Nizâmülmülk’ün devlet bürokrasisi içerisindeki konumuna, hükümdar ve hanedan üyeleri ile olan ilişkilerine ve vezirlik sürecinde attığı adımların Selçuklu tarihine yansımalarına değinilecektir. Özet: Devlet kademesinde görev almaya Gazneliler Devleti’nin Horasan Valisi Ebü’l-Fazl Sûrî’nin yanında başlayan Nizâmülmülk, Horasan Bölgesi’nin Selçukluların kontrolüne geçmesiyle birlikte hizmetlerine Selçuklu Devleti’nde devam etmiştir. Çağrı Bey’in hizmetinde rüştünü ispat eden Nizâmülmülk, Çağrı Bey’in en güvendiği isimlerden biri haline gelmiştir. Öyle ki, Çağrı Bey ileride önce Horasan’ın sonrasında tüm Selçuklu yurdunun yönetimini üstlenecek olan oğlu Alparslan’ı Nizâmülmülk’e emanet etmiş, oğluna da Nizâmülmülk’ü bir baba olarak kabul etmesini, ona muhalefet etmemesini öğütlemiştir. Alparslan, babasının tavsiyeleri ve üvey kardeşi Süleyman ile giriştiği taht mücadelesinde gösterdiği yararlılık münasebetiyle devletin en önemli idari görevi olan vezirlik makamını Nizâmülmülk’e tevdi etmiştir. Bu dönemden itibaren vefatına kadar, yaklaşık 30 yıl kesintisiz bir süreyle Büyük Selçuklu Devleti’nin vezirliğini yapmış ve V./XI. yy.’ın ikinci yarısından itibaren Büyük Selçuklu siyasetinin en etkin figürü haline gelmiştir. Melikşah’ın tahta geçebilmesinin Nizâmülmülk ile ilişkilendirilmesi, onun döneminde elde edilen başarıların ve devlet sisteminin düzenlenmesi, şehirlerin imarı, ekonominin güçlenmesi gibi ülke içerisinde yaşanan olumlu gelişmelerin Nizâmülmülk’ün marifetiyle gerçekleştirildiğinin dillendirilmesi, Tanrı tarafından yeryüzünü yönetmek ve inşa etmek için seçildiği düşünülen bir sultan varken bir vezirin devlet için nimet olarak gösterilmesi sultanın vezirine bakışını etkilemiştir. Bu noktada üzerinde durulması gereken hususlardan birisi de Nizâmülmülk’ün kendisini nasıl gördüğü ve devlet içerisinde kendini nerede konumlandırdığıdır. Nizâmülmülk’ün Sultan Melikşah’a verdiği bir cevapta devletin geldiği noktayı ve sultanın mevcudiyetini kendi varlığıyla eşleştirmesi, tarihinin gördüğü en yetenekli vezirlerden biri olan Nizâmülmülk’ün özgüveninin son derece yüksek ve kendisini kudret sahibi olarak gördüğüne işaret etmektedir. Bu anlamlandırma halk nezdinde herhangi bir kutsiyeti bulunmayan vezirlik makamındaki bir kişinin, toplum nezdinde Allah tarafından seçildiğine inanılan kutlu kişiye meydan okutan gücü kendisinde hissetmesinin kaynağını sorgulatmaktadır. Aranan cevap Nizâmülmülk’ün vezirlik sürecinin çeşitli başlıklar altında ve bu başlıklara dair verilecek örneklerle incelenmesi neticesinde onun devletin iç işleyişine etkisinin tespitinde ve farklı kesimlerle kurduğu ilişkide saklıdır. Nizâmülmülk, Selçuklu tahtına karşı sıkı bir bağlılık göstermiştir. Bu bağlılığını lüzumu halinde savaş meydanında göğüs göğüse çarpışarak sergilemiş, gerekli olduğunda kıvrak zekâsı ile sorunları devlet için tehlikeli boyuta gelmeden çözmüş, siyasi öngörüsü ile aldığı tedbirler sayesinde devletin büyümesine katkı sağlamıştır. Onun bu sadakati ve samimiyeti, Selçuklu sultanları tarafından karşılık bırakılmamış, Alparslan vezirinin fikirlerine büyük önem verip tercihlerini bu doğrultuda şekillendirirken, aleyhine söylenen sözlerin hiçbirine kulak asmamıştır. Melikşah da, bir anlamda kendisine Selçuklu tahtını veren Nizâmülmülk’e gerekli hürmeti göstererek bütün devlet işlerinin yürütülmesini ona tevdi etmiş ve kendisini bir “baba” gibi gördüğünü ifade etmiştir. İlaveten Selçuklu tarihinde bir ilk olmak üzere Melikşah, Nizâmülmülk’e atabeg (el-emîrü’l-vâlid) unvanını vermiştir. Melikşah, Büyük Selçuklu tahtındaki ilk yıllarını, gençliğin etkisiyle, polo oynayıp, büyük av partileri düzenlemekle geçirmiş ve bundan dolayı devlet içerisinde bütün güç Nizâmülmülk’ün eline geçmiştir. Ortaya çıkan bu durum da “ülke resmen ve ismen sultanın olmakla birlikte gerçekte ‘Nizam’ına kavuştu.” ifadesiyle açıklanmıştır. Ayrıca Melikşah’ın saltanatı döneminde elde edilen askerî, siyasî ve ekonomik başarılar Nizâmülmülk’ün yeteneği ve devlet işlerinde attığı adımlara bağlanmıştır. Nizâmülmülk, hanedan ile kurduğu ilişkinin yanı sıra devlet kademesinde görev alan farklı zümrelerle de güven üzerine dayalı yakın bir ilişki biçimi geliştirmiştir. Örneğin, Nizâmülmülk’ün katıldığı askerî seferlerde bir nefer gibi askerlerin içerisinde savaşa katılması ordu içerisinde kendisine saygı duyulmasına yol açmıştır. Ayrıca, Melikşah ile Kirman Hâkimi Kavurd Bey arasındaki taht mücadelesinde Melikşah’ın safında yer almakla birlikte Kavurd Bey’i destekleyen bazı isimlerin yazdıkları destek mektuplarının ortaya çıkmasına engel olarak hem emirlerin korkularını yatıştırırmış hem de itibarını artırmıştır. Nizâmülmülk’ün yakın ilişki içerisinde olduğu bir diğer grup ilmiye sınıfı olmuştur. Bilge vezir, Tuğrul Bey döneminde Amidülmülk Kündürî tarafından takibata uğrayan ve baskılara maruz kalan ilim adamlarının yurtlarına dönebilmelerine imkân sağlamıştır. Bu ilim adamları da yurtlarına dönüşlerini sağlayan isme zihinlerinde ve gönüllerinde her zaman özel bir yer ayırmışlardır. Birçok âlimin çalışmalarını Nizâmülmülk’e ithaf etmesi, diğer saiklerle birlikte, bunun bir göstergesidir. Nizâmülmülk bir adım daha atarak, Sultan Alparslan ve Melikşah’ın müsaadeleriyle, bu ilim adamları için hâkim olunan coğrafyanın her tarafında ilimle iştigal edebilecekleri medreseler inşa etmiştir. Nizâmülmülk’ün adına nispetle Nizamiye Medreseleri olarak isimlendirilen bu medreselerde hem eğitim-öğretim kadrosuna hem de öğrenim süresi boyunca ve de mezun olduktan sonra öğrencilere sunulan imkânlar, insanların medreselere olan ilgisini arttırıyordu. Medreseler eliyle bir taraftan önceki dönemde yerlerinden edilen ve baskıya maruz kalan ilim adamlarına bir borç ödenip iade-i itibar sağlanırken diğer taraftan da Büyük Selçuklu Devleti’nin idari ve adli sisteminin ihtiyaç duyduğu yetişmiş insan gücü inşa edilmiştir. Nizâmülmülk, toplum lehine attığı adımlar ve sorunların çözümüne verdiği önem ile halkın desteğini sağlamıştır. Öyle ki insanların hayatları boyunca ona minnettar kaldığı vurgulanmıştır. Nizâmülmülk halkın sorunlarının çözümüne önem göstermiş ve onlarla yakından ilgilenmiştir. Nizâmülmülk’ün verdiği güven duygusu halkın hoşuna gitmiş ve toplum içerisinde kabul görmesine vesile olmuştur. Nizâmülmülk’ün bir diğer hasleti de fakirlere sofrasını açmasıdır. Böylece onlarla diyalog kurmuş ve gönüllerini kazanmıştır. Her yönüyle eksiksiz bir devlet adamı olan Nizâmülmülk, toplumun her türlü ihtiyacının çözümünü düşünmüş ve bu yönde adımlar atmıştır. Nizâmülmülk’ün toplumun her kesimi ile kurduğu samimi ve yakın ilişki o kadar büyük bir takdir ve beğeni toplamıştır ki bu durum Nizâmülmülk’ün toplum nezdinde sultan itibarı görmesine sebep olmuştur. İlaveten Selçuklu coğrafyasının her yerinden ve toplumun her kesiminden insanın kendisine yönelmesi hasebiyle Kâbe’ye benzetilmiştir. Nizâmülmülk, devlet kademesinde görev alan aile bireyleri, ilişki içerisinde olduğu âlimler, kendi ordusu ve emirleri ile bir güç odağı haline gelmiştir. Bunun sonucunda Nizâmülmülk, 11. yüzyılın son çeyreğinde rakipsiz bir şekilde Büyük Selçuklu siyasetinin en etkin figürü, Selçuklu yönetimini ve politikalarını belirleyen isim ve Selçuklu tarihinin en önemli olaylarında karar mercii olmuş ve sonuçta Selçuklu tarihine damga vurmuştur. İbnü’l-Esîr, Fatımî veziri Bedr el-Cemalî’nin kendisi için kullandığı sayısız lakabı kaydettikten sonra sadece Mısır’a hâkim olan bir devletin veziri bu kadar lakap kullanıyorsa Nizâmülmülk’ün “ilah”lık iddiasında bulunması gerekirdi diyerek hem Selçuklunun azametini hem de Selçuklu devletinde Nizâmülmülk’ün yerini göstermektedir. (shrink)

I. Singminji sigi p'yŏn -- II. Chŏnhwan'gi ŭi iron oe.

본 연구의 목적은 고현향약에 대한 선행연구의 오류를 바로잡고, 선행연구에서 온전하 게 살펴보지 못했던 고현향약의 전기 규약에 대해 살펴보는 것이다. 고현향약은 현존하는 대한민국의 가장 오래된 향약 가운데 하나로 조선시대 지역자치조직 및 그 규약의 모습을 규명하는데 매우 중요한 자료이다. 조선이 건국된 지 100년도 되기 전부터 실시되어 시대 적 부침 속에서 존속하며 현재까지 지속되고 있는 고현향약을 정밀하게 분석할 수 있다면 우리는 전통 지역자치조직의 모습을 좀 정확하게 규명할 수 있을 것이다. 그리고 이와 같 은 연구를 통해 우리 사회의 바람직한 지역자치조직의 모델도 제시할 수 있을 (...) 것이다. 그런데 문제는 현재 고현향약과 관련된 규약의 전모가 제대로 규명되지 않고 있다는 것 이다. 고현향약 관련 선행 연구가 몇 건 있긴 하지만 이들 연구에 오류가 있기 때문이다. 이러한 이유로 현존하는 고현향약의 최고(最古) 규약이 무엇인지, 그러한 규약이 언제, 어 떤 배경과 목적에 의해 몇 차례 수정을 거쳤는지 등에 대한 연구가 명확히 이루어지지 않 고 있다. 토대 자료에 대한 연구가 미비하거나 그것에 오류가 있다고 한다면 더 이상의 연 구를 진행하기 어렵다. 이러한 문제를 해결하기 위해 본 논문에서는 먼저, 선행연구의 오 류를 바로잡아 11차례에 걸쳐 개정된 고현향약의 규약을 시대순으로 분류하였다. 다음으 로 선행연구에서 다루었던 규약 가운데 특히 오류가 많았던 초기 규약에 대한 전문을 소개 하고, 그것에 대해 간략히 분석하였다. (shrink)

The study reviewed 20 currently-available structured ethical decision-making models and developed an integrated model consisting of six steps with useful questions and tools that help better performance each step: (1) the identification of an ethical problem; (2) the collection of additional information to identify the problem and develop solutions; (3) the development of alternatives for analysis and comparison; (4) the selection of the best alternatives and justification; (5) the development of diverse, practical ways to implement ethical decisions and actions; and (...) (6) the evaluation of effects and development of strategies to prevent a similar occurrence. From a pilot-test of the model, nursing students reported positive experiences, including being satisfied with having access to a comprehensive review process of the ethical aspects of decision making and becoming more confident in their decisions. There is a need for the model to be further tested and refined in both the educational and practical environments. (shrink)

Predominantly on Tibetan Buddhist doctrines and philosophy.

Exegetical works on Buddhist doctrines and philosophies according to the interpretation of Sa-skya-pa sect.

In empiricism, there are only two answers for a question: black or white. Yet, subjective meanings of human behaviours and responses toward health and illness cannot be simply explained with black and white. Gray zones are needed because they are characterized by complexity and require a contextual understanding. In this paper, we present and suggest fuzzy logic as an example of theoretical bases that help transcend the conflicts between objectivity and subjectivity, respect gray zones between black and white answers for (...) questions, and provide a contextual understanding of complex nursing phenomenon. A historical review of fuzzy logic is followed by a definition of fuzzy logic. Then, fuzzy logic is discussed in terms of its compatibility with nursing epistemological views and philosophical thoughts. Fuzzy logic agrees with three categories of epistemological views of nursing, including correspondence, coherence and pragmatism. Fuzzy logic also agrees with four major philosophical thoughts in nursing, including postempiricism, pragmatism, feminism, and postmodernism. Based on the discussion, we propose that fuzzy logic be further explored, used and developed in research and practice in the nursing areas/situations/phenomena that are characterized by complexity, ambiguousness, and vagueness. (shrink)

This study examined influential factors of newspaper corporation social responsibility and evaluated corporate social responsibility using a newspaper corporate social responsibility index. Results of this study, which was conducted by survey, showed that arbitrative, essential, and cultural activities were influential factors comprised of newspaper corporate social responsibility. In addition, the findings indicated that higher corporate social responsibility index was not accompanied by Korean newspaper corporations with larger circulations.

We investigate the compatibility of $$I_0$$ with various combinatorial principles at $$\lambda ^+$$, which include the existence of $$\lambda ^+$$ -Aronszajn trees, square principles at $$\lambda$$, the existence of good scales at $$\lambda$$, stationary reflections for subsets of $$\lambda ^{+}$$, diamond principles at $$\lambda$$ and the singular cardinal hypothesis at $$\lambda$$. We also discuss whether these principles can hold in $$L(V_{\lambda +1})$$.

Edmund Husserl published in his lifetime only works which represent a compilation of individual phenomenological analyses or which have the character of an introduction to his phenomenology. It always made him uneasy that he did not publish any systematic work in phenomenology. In his later years, from the beginning of the 1920s, he tried several times to write such a work, but in vain. The masterplan for this work, which his assistant Eugen Fink sketched out in 1930/31 is preserved. According (...) to this plan, the Phänomenologie der Instinkte has attracted very little attention in Husserl studies until now, takes a central and fundamental position in the whole system of his mature transcendental phenomenology. In this book, Nam-In Lee reconstructs the Phänomenologie der Instinkte on the basis of the already published works and, above all, of the unpublished manuscripts of Husserl. Moreover, he draws out the consequences which the Phänomenologie der Instinkte bears for the whole system of phenomenology. Transcendental phenomenology, in its form of a genetic phenomenology of which the Phänomenologie der Instinkte is the concluding part, can, according to him, no longer be considered as one-sided philosophy of consciousness in the traditional sense, as it has often been thought of hitherto. Thus, the author presents a new face of phenomenology; one which has scarcely been noticed in the field of Husserl studies until now. (shrink)

The zone of proximal development (ZPD) is defined as an overarching concept that integrates the main tenets of Vygotsky’s theory of human development. The conceptualization of the ZPD begins with its social, cultural, and historical context and traces its development as a spatial and temporal metaphor that reflects the sociogenetic root of all human mental functioning. Beyond the explication of sociogenesis, the ZPD is reconceptualized to include the notions of voice and dialogicality. The insights gained from the fields of semiotics (...) and discourse studies allow a broader understanding of the ZPD by bringing to light participant structures and institutional and historical forces that may not have been included in the dominant interpretations of the ZPD. (shrink)

v. 1. Qian Sugeladi zhe xue yan jiu, Sugeladi ji qi zhe xue si xiang -- v. 2. Si, shi, shi.

本书包括:中西文化之“会通和合”;写在《中国审美意识的探讨》出版之际;学者的使命;“诗言志”小注等内容。.

This is a comparative study of the discourses on the nature of sacred language found in Indian Abhidharma texts and their counterparts by seventh century Chinese Buddhist scholars who, unlike the Indian Buddhists, questioned "the essence of the Buddha's teaching," and developed intellectual dialogues through their texts. ;In the Indian Abhidharma texts, Sa ngitiparyaya, Jnanaprasthana, Mahavibhasa, Abhidharmakosa, and Nyayanusara, the nature of the Buddha's word was either "sound," the oral component of speech, or "name," the component of language that conveys (...) meaning, or both. I show that the Sautrantikas refused to accept the category of "name," which was abstract and hypothetical to them. However, the attitude of the opposing Sarvastivadins, attested in the Mahavibhasa, for whom "name" was approved in their ontological structure, was ambivalent. In the Abhidharmakosa, both positions were introduced without commentary. Sanghabhadra, an ardent Sarvastivadin, was the only one who explicitly claimed that "name" should be the nature of the Buddha's word. ;What was mainly a linguistic debate in India became transformed in China into a religious and metaphysical one. Chiao-t'i, "the essence of the Buddha's word," was used for the first time by Hsuan-tsang for buddhavacana, "the word of the Buddha" in Sanskrit. Adding the term "essence" altered the nature of the debate. Wonch'uk was the first to view the issue from the broad perspective of its history and provenance in the Indian Buddhist texts. K'uei-chi incorporated it into Yogacara: the Buddha's teaching is what is represented in sentient beings' minds. Fa-tsang defined the essence of the Buddha's teaching as the truth appearing in the mind of the Buddha, which he equated with the truth of the Hua-yen world, tathata. This gradual but candid process of dialogue on "the Buddha's word" preluded a transition to "Chinese" Buddhism. An inquiry no longer in the category of language or of epistemological investigation claims its own identity in the Chinese discussion querying the "essence" or "substance" of the Buddha's teaching, and even "Buddhism" itself, transcending the distinction between language and meaning. (shrink)

This article attempts to fill a gap in International Relations literature on East Asian security. ‘East Asia’ appears to be mostly an indeterminate conceptual construct, allowing scholars to look selectively at those aspects and areas that could justify their security thesis, albeit security dynamics in the region are all too difficult to comprehend and predict. This problem has been frequently pointed out in IR literature, but its methodological implications and suggestions have neither been appropriately illuminated nor been systematically offered, and (...) the main solution commonly found in the literature was the tautological one of ‘better defining’ the region. As an alternative, this article suggests that one needs to tighten geographical focus and differentiate the subjects of analysis. When it comes to the study of East Asian security, one needs to aim to develop specific and differentiated generalizations as opposed to generalizations of a broad character. To showcase the fact that research outcomes can be more determinate when the target of analysis is more focused and specified, this article takes Northeast Asian security as an example and challenges the so-called ‘peaceful East Asia’ thesis, one of the mainstream perspectives on East Asian security. This article ultimately argues that while apprehending East Asian security dynamics through delimiting the scope of analysis and circumscribing the subjects of investigation is often deemed to be a modest enterprise―in particular, in terms of generalizability―the merits are substantial: research outcomes will be able not only to give us a truer mapping of the real world, but also bring us closer to building knowledge which satisfies the scientific criterion of ‘falsifiability.’Export citation Request permission. (shrink)

In the 1990s P.H. Hirst criticizes his influential forms of knowledge theory, suggesting a new concept of education. In this paper I explain why Hirst suggests the new concept of ‘education as initiation into practices’. Although the latter Hirst’s position had positive implications on education, it is frequently confused with theutilitarian position. In order to provide a more coherent concept of education, I compare basic features of the rationalist (R), the utilitarian (U), and the practices-based (P) approach. Then I discuss (...) the implications of this concept. The main features of R, U, and P are respectively as this: 1) A person is seen as a rational being, a being of wants and desires, and a rational practitioner who is socially constructed. 2) The nature of reason is conceived as ‘rational’,‘instrumental’, and ‘practical’. 3) The aim of education is education for theoretical rationality, education for maximum satisfaction of desires, and education for identity formation by participating in practices. 4) The contents of education are theoretical knowledge, instrumental knowledge with utility, and practical knowledge for various practices. 5) R pursues absolute transcendental values, U pursues extrinsic instrumental values, and P pursues values internal to a practice. 6) R conceives education as ‘seeing’, U as ‘doing’, and I suggest ‘listening’ model for P. Based on this conception of practices-based position, I hope we can provide better education. (shrink)