A New Chance for Infinitesimals? This article discusses the connection between the Zenonian paradox of magnitude and probability on infinite sample spaces. Two important premises in the Zenonian argument are: the Archimedean axiom, which excludes infinitesimal magnitudes, and perfect additivity. Standard probability theory uses real numbers that satisfy the Archimedean axiom, but it rejects perfect additivity. The additivity requirement for real-valued probabilities is limited to countably infinite collections of mutually incompatible events. A consequence of this is that there exists no (...) standard probability function that describes a fair lottery on the natural numbers. If we reject the Archimedean axiom, allowing infinitesimal probability values, we can retain perfect additivity and describe a fair, countable infinite lottery. The article gives a historical overview to understand how the first option has become the current standard, whereas the latter remains ‘non-standard’. (shrink)

De mythe van de verdrijving van Adam en Eva uit de Hof van Eden en die van de wetgeving op de berg Sinaï vormden de grondslag van alle theorieën over de moraal. Vele denkers hebben in de loop van de tijd de moraal verbonden met de gehoorzaamheid aan de goddelijke wetten. Knud Logstrup en Emmanuel Levinas daarentegen houden het erop dat de kennis van goed en kwaad, waarvoor Adam en Eva uit het paradijs van het onbewuste bestaan zijn verdreven, de (...) voorwaarde voor een morele levenswandel is. (shrink)

De vagebond was van oudsher een randfiguur die de samenleving de rug toekeerde en in verband werd gebracht met bedelarij, maar dat veranderde in de negentiende eeuw: kunstenaars en andere kritische geesten kozen de vagebond juist als voorbeeld. Zij vestigden zich op eenzame locaties en verafschuwden hebzucht en commercie.0Deze dwarsdenkers zijn de voorboden van een trend in de wereld van vandaag. Deels omdat zij de huizenprijzen niet meer kunnen betalen, deels omdat zij het postkapitalistische systeem verwerpen, ontwikkelen jongeren alternatieve levenswijzen. (...) Ze verlaten de gebaande paden en bouwen tiny houses aan de rafelranden van de maatschappij; verbeelding, liefde voor de natuur en vrijheidszin staan voor hen centraal.0In zijn 'Handboek voor de vagebond' presenteert Léon Hanssen belangrijke vertegenwoordigers van deze manier van zwerven, wonen en denken. Van de Amerikaan Henry David Thoreau met zijn pleidooi om de bossen in te trekken, via de Oostenrijkse filosoof Ludwig Wittgenstein, die zich in een hut aan een Noorse fjord installeerde, tot de Engelse schuurbewoner en schrijfster Catrina Davies anno nu: zij staan voor een levenshouding die voor ons allemaal inspirerend kan zijn. (shrink)

Uitgebreide crisiseditie.00Voor het leven is er geen generale repetitie. Je hebt slechts één kans. Gelukkig zijn grote denkers je voorgegaan en kun je bij hen terecht voor wijze raad. Zo helpt Diogenes je om je authentieke zelf te zijn, Epicurus om niet te veel geld uit te geven tijdens de uitverkoop en Kant om op tijd te remmen voor een zebrapad. Maar ook minder gearriveerde denkers helpen je een handje: André Hazes daagt je uit om vrijer te worden (...) en De Jeugd van Tegenwoordig steunt je in je verdriet.0In 'Filosofie voor een weergaloos leven' laat Lammert Kamphuis zien dat filosofie minder onbegrijpelijk en hoogdravend is dan we vaak denken. In achttien prikkelende stukken toont hij hoe zowel eeuwenoude als hedendaagse denkers je kunnen bijstaan in het alledaagse leven. Deze bundel biedt troost, geeft rust, verrijkt vriendschappen, creëert begrip voor andersdenkenden en leidt tot meer plezier in je werk. (shrink)

Amsterdam University Press is a leading publisher of academic books, journals and textbooks in the Humanities and Social Sciences. Our aim is to make current research available to scholars, students, innovators, and the general public. AUP stands for scholarly excellence, global presence, and engagement with the international academic community.

De Nederlandse filosoof Cornelis Verhoeven hield zich intensief bezig met de klassieke filosofie. Hij was ook jarenlang leraar op een school voor voortgezet onderwijs en hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam. Bovendien was hij een begenadigd schrijver van prikkelende essays. Daaronder zijn er vele die gaan over het onderwijs. De waardigheid van het vak van leraar ging hem zeer ter harte. De centrale thema’s in zijn werk zijn verwondering en dankbaarheid, ontvankelijkheid en geduld, rust en stilte. Deze bieden een (...) tegenwicht tegen oprukkende verschijnselen als het activisme, de rusteloosheid en de nadruk op snelle resultaten in het onderwijs. Cornelis Verhoeven neemt afstand van de maakbaarheidsideologie en pleit voor het niet-planbare en niet-berekenbare dat de kern van onderwijs uitmaakt: een leraar en leerlingen die zich samen buigen over de zaken uit de wereld. Joop Berding presenteert in dit boek de onderwijsfilosofie van Cornelis Verhoeven. Bovendien gaat hij in gesprekken met onderwijsmensen na wat deze visie voor het onderwijs en de leraren van vandaag te betekenen heeft. Een verrassend actuele en stimulerende bijdrage aan het doorgaande gesprek over wat onderwijs is en kan zijn. (shrink)

Vlak vóór zijn terechtstelling gaf Sokrates aan zijn leerling Krito de opdracht 'nog een haan te offeren aan Asklepios', de god van de gezondheid. Niet omdat hij door zijn dood van het leven genezen zou zijn, maar omdat een leven in onwaarheid erger zou zijn dan de dood. Maar wat betekent leven in waarheid concreet? Op basis van zijn eigen ervaringen en een intense lectuur van de filosofische klassieken tracht Ludo Abicht die vraag te beantwoorden. Het atheïsme in dit boek (...) is de kinderziekte van het antiklerikalisme ontgroeid; het rationalisme houdt rekening met de realiteit van gevoelens en passies. (shrink)

Nehamas geeft in zijn essay een kritische reactie op de religieuze wereldvisie, en houdt een pleidooi voor het heidendom. Het heidendom zou in tegenstelling tot het monotheïsme erkennen dat er veel manieren zijn waarop mensen hun leven kunnen bevestigen, en is volgens Nehamas een combinatie tussen tolerantie en kosmopolitisme.

Reasons for love: why we can’t do otherwise than love what is lovable Harry Frankfurt famously argues that loving someone is not done for reasons. While focusing on the (plausible) claims that parents need no reasons for loving their children and that it is absurd to ascribe a duty (or reason) to love X to someone who does not happen to love X, he overlooks an aspect of love that does connect it to reasons in a particular way: in daily (...) conversation human beings spend enormous amounts of time and reflection to explaining and trying to understand love. I interpret the omnipresence of ‘love-talk’ as an indication of the nature of love in human beings: we love someone or something for reasons. Drawing on insights from the guise of the good-debate on the nature of desire, I argue that regardless of the infinite variety of things and persons that can be loved, the objects are all loved under the same form: the form of being lovable. The notion of a ‘lovability characterization’ entails a notion of ‘reasons’ that does not require reasons to be universalisable and that allows the loving-for-reasons view to avoid the fungibility-objection. In reply to the objection that the loving-for-reasons view makes love overly rationalistic, I point out that reason should not be understood as an external authority that commands us to do certain things, but as an internal power, integral to who we are, that shapes our conscious life, our mental attitudes and their objects. (shrink)

Men kan op diverse wijzen filosofische concepten op literaire werken toepassen, zij het dat niet alle wegen even vruchtbaar of adequaat afgelegd werden. In dit essay zal daarvan een overzicht gegeven worden en een voorstel voor een verantwoorde wijsgerige benadering van literatuur gedaan worden. Ten slotte zal deze werkwijze aan de hand van een voorbeeld geconcretiseerd worden.

Although some claim that the term cyber war is merely metaphorical, there are good reasons to see cyber war as a form of warfare ‐ even if it is not war as we have hitherto known it. This poses the question whether the principles of the Just War Tradition, which claims to offer an alternative for pacifism and realism, apply to this specific kind of war too. This article argues that the jus in bello principles of discrimination and proportionality are (...) applicable, and that actually applying them would limit the harm cyber-attacks currently cause. Most cyber-attacks of recent years wrongly target civilians, and this amounts to a serious breach of these principles. The final part of this article looks at those who actually conduct the cyber-attacks, the cyber soldiers ‐ how do they fit into the military profession, and to what extent can we expect them to uphold the principles of Just War? (shrink)

The concept of "the mediate" — a central notion in the philosophy of Aristotle and Hegel — is the starting point in this article on touching. It reveals that touching is less immediate than our philosophical tradition seems to admit. That is at least the position Derrida defends in a recent book in which he focusses on the priority of touching . Together with the study of the paradox that Derrida discovers in Husserl's text on the hierarchy of the senses, (...) it is Derrida's underlining of the priority of touching itself that is here being questioned. One wonders if the notion haptophilia, instead of haptocentrism, would not have been more accurate. Moreover, if Derrida's argument in general sensitizes for the less immediate aspects of the philosophical text and context, it is the more mediate dimension of touching that is actually being stressed. And since mediate aspects can never be addressed directly and explicitly, the critique of haptocentrism appears to be a matter of drawing attention to the mediate in an indirect way. In other words, the love for the mediate is itself expressed in an indirect and mediate way. (shrink)

Plea for a technical understanding of nature Technology is often wrongly identified as the main cause of the current environmental crisis and the loss of biodiversity. Thinkers like Heidegger presented technology as an objectifying force that reduces nature to a mere exploitable resource stock. As a remedy, the hermeneutic method of understanding was promoted over and against technology. In contrast, this article argues in favour of techno-hermeneutics. Technically mediated listening methods take us into a multiverse of life expressions. In evolutionary (...) perspective technology is part and parcel of the biocognitive spectrum. It is high time to curb old-fashioned control techniques with techno-hermeneutics. (shrink)

In philosophical circles, but not only there, Chomsky's views on natural language regularly fall a prey to misrepresentation. Very often the confusion involves the creative aspect of language use, an aspect of linguistic performance, which tends to be confounded with the notion recursivity, a property of the grammatical competence system. The present article clears away the most deep-seated confusions and proves that criticism of generative grammar based upon them cannot be upheld. In particular, it shows that the existence of metaphors, (...) and deviations from rules more generally, reinforces rather than refutes Chomsky's theory so long as the crucial distinction between knowledge of language (competence) and language use (performance) is taken heed of. It is argued that theories which deny this distinction and view human language as a set of dispositions or as an ability are misguided. The final section illustrates some properties of Universal Grammar (UG) by means of data from the domain of negative polarity and subject-object asymmetries. Though these phenomena are far from being fully understood, the present level of our insight warrants the conclusion that they lend considerable support to the Chomskyan conception of UG as a highly complex and richly articulated linguistic genotype. (shrink)

Basisbegrippen. Een formeel model voor de ontwikkeling van de kunst is een structuur T, <, K, , d, p, q, s, B , waarbij T een verzameling van “tijdstippen” is, < (“is eerder dan”) een relatie op T is, K een verzameling van “mogelijke kunstwerken” is, (“levert commentaar op”) een relatie op K is, d, p, q en s functies van K naar de verzameling van alle deelverzamelingen van K zijn, en B een functie van T naar de verzameling (...) van alle deelverzamelingen van K is. d(x) is de discipline waartoe kunstwerk x behoort, p(x) is het proc´ed´e waarmee x vervaardigd is, q(x) is de kwaliteit van x, s(x) is de stijl van x, en B(t) is de verzameling kunstwerken die op tijdstip t bestaan. (shrink)

This article deals with the question why the war in Yugoslavia was hardly an issue in Belgian politics and society. We analyze how the conflict was framed in the newspapers, by opinion-leaders and by the peace movement. We also reconstruct the parliamentary debate: what parliamentary initiatives were taken and which framing of the conflict dominated the discussions. We conclude that the Belgian debate was largely dominated by the realist frame. This was probably a result of the presence of Belgian UN-soldiers (...) in the conflict-zone, of the fact that the peace movement was divided and concentrated on other issues, and of the fact that the interventionist frame was claimed by the extreme rightwing Vlaams Blok party. (shrink)

Politiek gaat over het verenigen van gemeenschappelijke en conflicterende belangen in bindende collectieve besluitvorming op een wijze die door winnaars en verliezers kan worden aanvaard. In dit artikel baseer ik mij op het politiek gezaghebbende duurzaamheidsconcept van de Brundtlandcommissie in Our Common Future: ‘Duurzame ontwikkeling is ontwikkeling die tegemoetkomt aan de behoeften in het heden zonder de mogelijkheid van toekomstige generaties om te voorzien in hun eigen behoeften in de weg te staan’ . Dan blijkt direct dat het vinden van (...) principes voor een duurzame politiek lastig is, want het gaat hier om een morele eis rekening te houden met de belangen van mensen in komende generaties die nu nog geen deel uitmaken van een politieke gemeenschap. (shrink)