Arap edebiyatı tarihinin dönemlerinden biri olarak Osmanlı dönemi Arap edebiyatı yaklaşık dört buçuk asırlık uzun bir dönemi kapsamaktadır. Modern dönemde Arap edebiyatı tarihi yazımına öncülük eden Carlo Alfonso Nallino (öl.1938), Hamilton Gibb (öl.1971), Régis Blachère (öl.1973) gibi müsteşrikler Osmanlı dönemi Arap edebiyatını yok saymış, dahası bir çöküş ve inkıta evresi olarak tanımlamışlardır. Bu makalede sözü edilen araştırmacıların dönemle ilgili iddialarının sağlamasını yapmak üzere Osmanlı’da Arap edebiyatı alanında var olan süreklilik, çeşitlilik ve gelişim durumu dönemin öncü iki edebiyatçısı ve (...) eserlerinde ön plana çıkan temalar üzerinden konu edilmiştir. Makale, literatür değerlendirmesinin de yapıldığı bir girişi, Osmanlı Dönemi Arap edebiyatı hakkında bir değerlendirmeyi, 17. yy. Osmanlı dönemi Arap edebi çevrelerinde meşhur olan edebiyatçılardan Yûsuf el-Bedî‘(öl. 1073/1662)’nin ve Şihâbuddîn el-Mûsevi Ebû Ma‘tûḳ (öl. 1087/1676)’un edebi şahsiyetlerini ve eserlerinde ön plana çıkan temaları, edebi süreklilik açısından incelemeyi içermektedir. Adı geçen iki edebi şahsiyetin seçilmesinin sebebi, edebiyatta hem geleneği korumuş olmaları hem de eserlerinin modern dönem edebiyatını etkilemiş olmasıdır. Genel olarak Osmanlı dönemi Arap edebiyatında ortaya konan edebî eserler hakkında, özel olarak makalenin konusunu teşkil eden edebiyatçılar hakkında henüz yeterli sayıda ilmî araştırmanın bulunmaması bir boşluk oluşturmaktadır. Makalemiz, önemini bu boşluğu bir nebze de olsa doldurma çabasından almaktadır. Makalemizde, bu dönemin edebî gelişim ve zenginlik açısından bir duraksamaya uğrayıp uğramadığı veya yok sayılacak denli edebî faaliyetlerden uzak olup olmadığı; edebiyat sahasında geleneğin sürekliliğinin sağlanıp sağlanmadığı ve edebî olgunluk ile gelişime ulaşılıp ulaşılmadığı sorularına cevap bulmak amaçlanmıştır. Dönemin iki usta edebiyatçısına ait edebî temaların süreklilik bakımından değerlendirilmesi suretiyle konuya objektif bir bakış açısı sunmak hedeflenmiştir. Makalede nitel araştırma yöntemlerinden betimleyici yöntem kullanılmış olup edebî metinlerden verilen örnekler sınırlı tutulmuştur. Osmanlı Döneminin, Arap edebiyatının sekteye uğradığı bir dönem olmayıp, kendisinden önceki edebî dönemlerin devamı olarak canlılığını sürdürdüğü ve modern döneme temel teşkil edecek çalışmaların yapıldığı verimli bir dönem olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Yûsuf el-Bedî‘î’nin ve Ebû Ma‘tûḳ'un edebî zevkleri, tenkit yetenekleri ve şair kimlikleri, onları yetiştiren kültürel çevreyi yansıtırken, canlı bir entelektüel ortamın varlığını da gösterir. Şiirlerinde klasik kasidenin temalarını dönemlerine uygun şekilde işleyerek, Arap edebiyatının zengin mirasının nesilden nesile aktarıldığını kanıtlarlar. Onların edebî kişilikleri, yaşadıkları yüzyılın entelektüel düzeyini ve dönemin edebiyatçı profilini nitelikli bir şekilde temsil etmektedir. (shrink)

Dil, düşüncelerin ifade edilmesini, bilgi aktarımını ve sosyal etkileşimi sağlayan temel bir olgudur. Dil eğitimi ise kültürler arası iletişimi kolaylaştıran ve dünya genelinde etkili iletişim kurma becerisi kazandıran bir faaliyettir. Birden fazla dil bilmek, farklı kültürlere ve bakış açılarına açık olmayı sağlar. Yaşadığı dünya düzeni içerisinde çağın gerisinde kalmak istemeyen, uygar ve etkileşimli bir toplum olma niyetini taşıyan Fransa hükümet yetkilileri dil eğitimi konusunda ciddi adımlar atmıştır. 1795 yılında Doğu dilleri üzerine uzmanlaş Inalco’yu kurarak başta Osmanlı olmak üzere İslâm dünyasının (...) konuştuğu dili öğrenen uzmanlar yetiştirmeye başlamıştır. Kuruluşundan itibaren sistemli bir şekilde dil yelpazesini genişleten Inalco, Türkçe, Arapça, Çince, Farsça, Hintçe, Japonca, Korece, Rusça, İbranice ve daha birçok Doğu dilini bünyesine katmıştır. Bu dilleri öğrenen ve konuşan kişiler sayesinde Fransa, Doğuyla olan münasebetini güçlü tutmakta ve burada bulunan devletlerle uzaktan yahut yakından temas içerisinde kalmayı sürdürmektedir. Yaklaşık dört asırlık geçmişiyle Inalco, bir dil eğitimi merkezi olmanın yanında şarkiyat kurumları içerisinde önde gelen, sayısız oryantalist yetiştirip çeşitli sahalarda eserlerin yazılmasına imkân tanıyan bir kurumdur. Kuruluş, misyonuna uygun olarak uzun süre Doğu dilleri ve medeniyetleri üzerine uzmanlaşmış öncü isimleri yetiştirip çalışmalarıyla kültürel etkileşimi teşvik etmiş ve kültürler arası anlayışı geliştirmeye yardımcı olmuştur. Kurumsal tecrübesiyle ilgi alanını hep genişleten Inalco günümüzde neredeyse tüm dünya dilleri ve medeniyetleri üzerine çalışmalarını devam ettirmektedir. Artık dil ve kültür alanındaki uzmanlığı ve köklü geçmişiyle dünya genelinde saygın bir kurum olarak kabul edilmektedir. Inalco’da yetişen dil uzmanları Fransız hükümetinin diplomatik ve ticari ilişkilerinde aktif rol alarak bu konularda yetkililere tercümanlık hizmeti sunmuşlardır. Aynı zamanda uzman oldukları dillerin yeni nesillere öğretilmesinde öğretici pozisyonlarını korumuşlar ve ilişkide oldukları kültürlerin tanınmasında da önemli roller üstlenmişlerdir. Her ne kadar yaptıkları iş şarkiyat hizmeti olsa da Doğu kültürüne ait mirasın gün yüzüne çıkartılmasında, değerlendirilmesinde ve tasnifinde yer alarak bu kültürlere ait ögelerin korunmasında yardımcı unsur olmuşlardır. Silvestre de Sacy, Louis Bazin, Régis Blachère, Louis Massignon vb. birçok Doğu bilimci burada yetişerek hem kendi ülkelerine hem de Doğu kültürüne hizmet etmişlerdir. Ancak akademik ortamda Inalco ve benzeri kurumlar üzerine yeteri kadar çalışmanın olmadığı da bir gerçektir. Dolayısıyla bu çalışmada, Inalco’nun kuruluşu, işleyiş şekli ve faaliyet alanları tanıtıldıktan sonra bir şarkiyat kurumu olarak misyonu üzerinde durulacaktır. Saha araştırması, gözlem, yetkili mercilerden alınan bilgi ve belgelerle oluşturulan çalışmanın alandaki boşluğu dolduracağı düşünülmektedir. Yaklaşık dört asırlık geçmişiyle Inalco, bir dil eğitimi merkezi olmanın yanında şarkiyat kurumları içerisinde önde gelen, sayısız oryantalist yetiştirip çeşitli sahalarda eserlerin yazılmasına imkân tanıyan bir kurumdur. Fiilen 1795 yılında Fransa’da kurulan Inalco kuruluş misyonuna uygun olarak uzun süre Doğu dilleri ve medeniyetleri üzerine uzmanlaşmış öncü isimleri yetiştirmiştir. Uzun süre şarkiyat alanına odaklanan Inalco, Doğu dilleri ve medeniyetleri üzerindeki çalışmalarıyla kültürel etkileşimi teşvik etmiş ve kültürler arası anlayışı geliştirmeye yardımcı olmuştur. Kurumsal tecrübesiyle ilgi alanını hep genişleten Inalco günümüzde neredeyse tüm dünya dilleri ve medeniyetleri üzerine çalışmalarını devam ettirmektedir. Artık dil ve kültür alanındaki uzmanlığı ve köklü geçmişiyle dünya genelinde saygın bir kurum olarak kabul edilmektedir. Ancak akademik ortamda Inalco ve benzeri kurumlar üzerine yeteri kadar çalışmanın olmadığı da bir gerçektir. Dolayısıyla bu çalışmada, Inalco’nun kuruluşu, işleyiş şekli ve faaliyet alanları tanıtıldıktan sonra bir şarkiyat kurumu olarak misyonu üzerinde durulacaktır. Saha araştırması, gözlem, yetkili mercilerden alınan bilgi ve belgelerle oluşturulan çalışmanın alandaki boşluğu dolduracağı düşünülmektedir. (shrink)

Our aim is to show that translating the modal graphs of Moretti’s “n-opposition theory” (2004) into set theory by a suited device, through identifying logical modal formulas with appropriate subsets of a characteristic set, one can, in a constructive and exhaustive way, by means of a simple recurring combinatory, exhibit all so-called “logical bi-simplexes of dimension n” (or n-oppositional figures, that is the logical squares, logical hexagons, logical cubes, etc.) contained in the logic produced by any given modal graph (an (...) exhaustiveness which was not possible before). In this paper we shall handle explicitly the classical case of the so-called 3(3)-modal graph (which is, among others, the one of S5), getting to a very elegant tetraicosahedronal geometrisation of this logic. (shrink)

On peut lire " L'Emprise " de deux manières : comme un texte de rupture ou bien de continuité. Dans le premier cas, assez subalterne, on y verra le " persiste et signe " de l'hérétique après les foudres qui l'ont frappé lors de la guerre du Kosovo. Dans le second, plus intéressant, une mise à jour du " Pouvoir intellectuel " (1979), pour décrire comment l'ordre moral est aujourd'hui passé aux mains d'un nouveau magistère, la presse. Assumant avec les (...) moyens du bord la fonction immémoriale de pouvoir spirituel, le journalisme serait alors la figure moderne du cléricalisme. Dans cette situation, il n'est pas inutile de rappeler que le règne du clergé n'est pas celui du bon Dieu. (shrink)

Dans une perspective néo-thomiste, Jacques Maritain considère qu’un artiste est religieux non par les thèmes qu’il choisit ou la foi qu’il professe, mais lorsqu’il saisit les formes dans les choses et les reconstruit selon la nécessité de sa « subjectivité créatrice ». C’est ainsi que Maritain a pu reconnaître en Chagall le type même de l’artiste religieux. S’il n’a jamais essayé de « christianiser » le peintre, il n’en a peut-être pas été de même avec Raïssa Maritain, surtout lorsque Chagall, (...) à partir de 1938, peint ses grandes crucifixions. Tous deux cependant s’accordent à reléguer l’art « sacré » contemporain, c’est-à-dire, selon eux, l’art présent dans les lieux de culte, au bas d’une assez stricte hiérarchie esthétique. En cela, ils s’accordent avec le dominicain M.-A. Couturier et l’équipe de la revue L’Art Sacré. (shrink)

Masochism brings Freud up against the accursed share of analysis, which was always the female. Masoch undermines the epistemological apparatus of the Freudian unconscious, which could reinvent sex, but not the world : it gives way to the old demons of metaphysics, where the death drive triumphs. The return of the repressed.

The Itinerarium provides a concise introduction to Bonaventure's theological understanding. This new translation presents Latin and English on facing pages, followed by an extensive and detailed commentary on the historical, scriptural, and linguistic contexts of the text and its translation.

Cet ouvrage est une réédition numérique d’un livre paru au XXe siècle, désormais indisponible dans son format d’origine.

Na[sdotu]īr al-Dīn al-[Tdotu]ūsī, Memoir on Astronomy . [Sdotu]adr al-Sharī‘a. An Islamic Response to Greek Astronomy: Kitāb Ta‘dīl Hay’at al-Aflāk of [sdotu]adr al-Sharīa , Edited with Translation and Commentary by Ahmad S. Dallal, X + 461 pp., figs., index. Leiden - New York - Köln, E.J. Brill, 1995.

Figure essentielle du militantisme gay des années 1970, engagé à gauche, pionnier des recherches sociohistoriques sur l’homosexualité en Europe – notamment avec son ouvrage Coming Out: Homosexual Politics in Britain from the Nineteenth Century to the Present, paru en 1977 –, Jeffrey Weeks, successivement professeur dans diverses universités britanniques, est aussi à l’initiative de belles réussites scientifiques comme la création de revues à comité de lecture spécifiquement dédiées à l’étude...

Structuré en trois grandes parties, Vieillesses et vieillissements dresse un vaste panorama des recherches contemporaines francophones en la matière. L’ouvrage est constitué en trois parties : une première relative à la construction politique des problèmes de la vieillesse, une seconde attentive aux cadres sociaux de la vieillesse et une troisième centrée sur l’expérience du vieillissement. Les éditeurs ont fait le choix judicieux de faire dialoguer une trentaine d’auteurs, alternant articles..

Georges Hérelle (1848-1935), professeur de philosophie, intéressé par les arts et traditions populaires, membre de nombreuses sociétés savantes, est réputé pour ses travaux sur les pastorales basques, la Champagne moderne ou encore ses traductions littéraires de l’italien vers le français. Grâce à l’ouvrage de Clive Thomson (Université de Guelph, Canada), qui a examiné attentivement l’impressionnant fonds qu’il a légué à la Bibliothèque municipale de Troyes, il est désormais possible d’enfin...

According to Bergson, there is no laugh without an « anaesthesia of the heart ». A kind of malice always ultimately lies in the depths of the pleasure of laughter. Can this pleasure be mora l ? It creates an affective community which can be both the site of identity and that of challenge, of calling everything into question. Cathartic, conservative, revolutionary, philosophical, desperate, the pleasure of laughter is a complex passion which must be taken seriously.

= Klappentext: Die totalitäre Herrschaftsform des vergangenen Jahrhunderts war ein Alptraum für die Menschheit im Sinne des Wortes. Für sie ist der Mensch überflüssig. Auschwitz steht als Symbol und Chiffre der von ihr produzierten katastrophalen Tragödie. Wie konnte das geschehen? Wie war eine solche irrtümliche Blindheit möglich? Warum waren Menschen in der Lage, das radikal Böse in einer zivilisierten Gesellschaft zu tun? Mit ihrem Schlagwort der Banalität des Bösen entdeckte Hannah Arendt einen Schlüssel zur Erklärung dazu.

Cinq mille ans d'Histoire consignée nous montrent à la fois une humanité créatrice d'indéniables progrès et, simultanément, prisonnière de schémas qui la paralysent ou l'affolent. C'est comme si l'humanité cherchait son bonheur en suivant obstinément des stratégies qui lui assurent rarement une satisfaction durable. Assurément, il doit exister de sérieuses raisons à ces choix de comportements inefficaces, alors même que personne ne dispose d'une seconde vie pour rattraper les échecs de la première. Dans Le paradoxe humain, l'auteur resitue le psychisme (...) de l'Homme dans le contexte de l'évolution et en analyse les caractéristiques fondamentales. Il souligne l'importance des limitations de ce psychisme à l'origine du malaise de l'homme, inextricablement enchevêtré dans le désir d'ouverture aux autres et la nécessité, toujours en vigueur, de se battre irréductiblement pour exister à quelque prix que ce soit. Cette étude nous confronte aux potentialités et aux limitations inhérentes du psychisme de notre espèce et nous amène à une vision à la fois réaliste et optimiste de l'humanité. A la croisée de la psychologie et de l'anthropologie, cet ouvrage offre, avec un regard neuf, une réflexion sur le psychisme humain fondée sur la psychologie des profondeurs et constitue une contribution de la psychologie à une organisation de la vie sociale et politique centrée sur l'homme et son épanouissement. (shrink)