Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında burada tartışma konusu yapılan hadisler haberî sıfatları konu alan ve müşkil nitelikte olan rivayetlerden oluşmaktadır. Bu rivayetleri genelde Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının tecsîm ve teşbîh içerdiği iddiasıyla münker kabul ettikleri görülmektedir. Ehl-i re’y özellikleri taşımakla birlikte ilahî sıfatlar konusunda Mu’tezilî bir anlayışa sahip olduklarından tenzih anlayışları gereği sıfatları reddetmektedirler. Yaratılmışlara ait niteliklerin yaratıcıya nisbet edilmesini tenzîh anlayışlarına aykırı gördüklerinden bu tür müşkil rivayetleri ya kendi anlayışları doğrultusunda te’vîl ya da reddettikleri gözlenmektedir. Sert bir (...) ehl-i hadîs âlimi olan Osman ed-Dârimî ise, ayet ve hadislerde bildirilen ilahî sıfatlara iman edilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Bu anlayışı sebebiyle bu rivayetlerde bildirilen haberî sıfatlara da te’vîl etmeksizin lafzî anlamıyla yaklaşmakta; kendi görüşü doğrultusunda Bişr el-Merîsî ve taraftarlarının yaptığı te’vîlleri reddetmekte, bu te’vîllerin ta’tîle yol açacağını ileri sürmektedir. Bu rivayetlerin lafzî (literal) anlamları doğrultusunda anlaşılması gerektiğini savunmaktadır. Bu hadisler üzerinde yapılan tartışmalar, temel hadis eserlerinin yazıldığı dönemde Ehl-i re’y ve Ehl-i hadîs ekollerine mensup âlimlerin hadislere yaklaşımlarını göstermesi bakımından önem arzetmektedir. Burada vermiş olduğumuz hadisler üzerindeki tartışmalar bu iki ekolün uluhiyet anlayışını, haberî sıfatlara yaklaşımlarını ortaya koyduğu gibi bunların genel anlamda hadis perspektifi hakkında bizlere bilgi vermektedir.ÖzetBu araştırma, temel hadis kitaplarının yazıldığı dönemde, yani III./IX asırda, haberî sıfatlar ihtiva eden bazı hadisler üzerinde yapılan tartışmaları ele almaktadır. Tartışma Osman ed-Dârimî (ö. 280/894) ile Bişr el-Merîsî’nin (ö. 218/833) taraftarları arasında geçmektedir. Hadisler üzerinde Ehl-i hadîs ile Ehl-i re’y mensubu âlimler arasında gerçekleşen bu tartışmalar bir yönüyle hadislerin anlaşılması ve yorumlanmasını ilgilendirmektedir. Tartışmanın, burada ele alınan hadislerin nasıl anlaşılması gerektiği; lafızların kelime anlamı mı (literal) yoksa bu lafızların ötesindeki muhtemel mecazî anlamları dikkate alınarak mı anlaşılması gerektiği noktasında odaklandığı söylenebilir. İnceleme konusu yapılan hadisleri tartışan tarafları kısaca tanıtmak yerinde olacaktır. Sözünü ettiğimiz rivayetlerle ilgili tartışmalar Bişr el-Merîsî taraftarları ile Osman ed-Dârimî arasında geçmektedir. Ehl-i hadîs’in önemli simalarından biri olan Osman ed-Dârimî, hadislerle ilgili bu tartışmaları içeren ayrı bir eser yazmıştır. Bu eser, Allah’ın sıfatları ve bazı hadis meseleleri konusunda Bişr el-Merîsî ve onun iki talebesinin görüşlerine reddiye olarak yazılmıştır. Bişr el-Merîsî, Ebû Yusuf’tan (ö. 182/798) fıkıh tahsil etmiş, önemli bir kelâmcı olarak tanınmıştır. O, kelâmla ilgili konularda aralarında İmâm Şâfiî’nin (ö. 204/820) de bulunduğu pek çok âlimle ilmî tartışmalar yapmış bir ehl-i re’y âlimdir. Halife Me’mûn’un (ö. 218/833) danışma meclisinde bulunmuş, Kur’ân’ın yaratılmışlığı (Halku’l-Kur’ân) görüşünün benimsenmesinde önemli payı olmuştur. Osman ed-Dârimî ise, Yahyâ b. Ma’în (ö. 233/848), Ali b. Medînî (ö. 234/848-49), İshâk b. Râhûye (ö. 238/853) ve Ahmed b. Hanbel (ö. 241/855) gibi döneminin otoritelerinden hadis öğrenmiş bir ehl-i hadîs âlimidir. Hadis tahsili için önemli bütün şehirleri dolaşarak hadis öğrenmiş ve rivayette bulunmuştur.Haberi sıfatları ispat ve bunlarla ilgili rivayetlerin teviline karşı çıkan anlayış ile, bu rivayetlerin tenzih anlayışına uygun biçimde tevilini savunan kesimler ilk dönemden itibaren eserler telif etmişlerdir. Osman ed-Dârimî’ye göre, ehl-i hadîs’in eleştiri edebiyatının ortaya çıkmasında, Mu’tezile’nin ilahî sıfatları reddetmesi etkili olmuş ve pek çok müellif bu yönde eserler yazmışlardır. Ebû Hüreyre’den nakledilen bir rivayetle ilgili olarak muârız, bu rivayetin Allah için bildiğimiz göz ve kulak organlarından oluştuğu izlenimi verildiğini söyler. Osman ed-Dârimî, bu hadisin göz ve kulak organlarını değil görme ve işitmeyi ispat ettiğini söyler. Hiçbir konuda Allah’ın benzerinin bulunmadığını belirtir. Dolayısıyla Allah’ın organlardan oluştuğu iddiasını ehl-i hadîs’e nisbet etmek iftiradır. Ebû Dâvûd, bu hadis ile Allah için görme ve işitme sıfatlarının ispat edildiğini ve Cehmiyye’nin ilahî sıfatları inkar görüşüne reddiye olduğunu belirtir. Ebû Hüreyre’in Hz. Peygamber’e nispet ederek naklettiği: "İman Yemenlidir, hikmet Yemenlidir! Ben Rabbi’nizin nefesini Yemen tarafından hissediyorum!" rivayetini de muârız münker kabul etmiştir. Çünkü Bişr el-Merîsî ve ashâbına göre nefes ancak karın boşluğu olanlardan çıkar, Allah ise bundan münezzehtir. Osman ed-Dârimî’ye göre, muârız yanlış anlamıştır. Burada kastedilen, Yemen tarafından esen ve insanı rahatlatan rüzgardır. Bu rivayet bağlamında bakıldığında, Bişr el-Merîsî taraftarlarının rivayeti literal değerlendirdiğini, Osman ed-Dârimî’nin ise rivayeti yorumladığını görmekteyiz. İbnü’s-Selcî, "Siz, Allah’a ondan çıkandan (Kur’ân’dan) daha faziletli bir şeyle yaklaşamazsınız!" rivayeti hakkında, Müşebbihe’nin bunu, karın boşluğu olan, kendisinden kelâm çıkan şeklinde anladıklarını belirtir. Allah boşluğu olmayan anlamında "samed" olduğundan bu anlayış geçersizdir. Bu hadisle, Kur’ân’ın Allah’tan değil O’nun katından çıkması kastedilmiştir. Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin asıl maksadı Allah’ın kelâm sıfatını inkâr etmektir. Kur’ân’ın O’ndan çıktığında bir şüphe yoktur, bunu sadece kelâm sıfatını kabul etmeyenler inkâr etmektedir. İbn Abbâs’a atfedilen; "Rükn (Hacerülesved) yeryüzünde Allah’ın sağ elidir, halk ile onunla musafaha eder" rivayetinde geçen "yemînullah" (Allah’ın sağ eli) sözünün anlamı, İbnü’s-Selcî’ye göre bildiğimiz sağ el değil, Allah’ın nimeti ve ikrâmıdır. Hacerülesved ile elin kastedilmediğini kabul eden Osman ed-Dârimî’ye göre, İbnü’s-Selcî’nin maksadı, geçersiz te’villerle Allah hakkında ayet ve hadislerde belirtilen iki eli inkar etmektir. İbn Abbâs’ın Hz. Peygamber’den naklettiği başka bir rivayeti İbnü’s-Selcî’nin eserine alıp nakletmesini eleştiren Osman ed-Dârimî, bu tür zayıf rivayetlerin yayılmaması gerektiğini söyler. Buna ilave olarak İbnü’s-Selcî’nin yaptığı yorumun da çirkin olduğunu belirtir ve eleştirir. Çünkü sözü edilen rivayette Allah, yeşil bir takım elbise giymiş kıvırcık saçlı bir genç olarak tasvir edilmektedir. Böyle bir rivayet Hz. Peygamber’den gelen sahih rivayetlerle çeliştiği için de güvenilmez bir rivayettir. Rivayetle ilgili bu değerlendirmeyi yapan Osman ed-Dârimî, rivayet hakkında muârızın yaptığı yorumları da reddeder. Muârıza göre, "Rabbimin yanına girdim" sözü, "Adn cennetinde Rabbimin huzuruna girdim" demektir. Osman ed-Dârimî’ye göre bu gibi müşkil (problemli) hadisler re’y ile tefsir edilmemeli, rivayet edilip bırakılmalıdır. Hz. Peygamber’e dayandırılan ve Allah’ın kendisine geldiğinden bahisle cevabını bilemediği bazı sorulan sorduğundan, sonra Rabbinin elini sırtına koymasıyla parmaklarının serinliğini hissettiğinden ve her şeyi öğrendiğinden bahseden rivayetle ilgili olarak muarız şu değerlendirmede bulunur: Allah Resûlü’ne gelen Rabbi değil güzel suretli bir melekti, o melek Allah tarafından yönledrilmekteydi ve elini koyan da o melekti. Osman ed-Dârimî, muârızın bu yorumunu reddeder. Bu yorum aynı zamanda diğer sahih hadislere de aykırıdır. Osman ed-Dârimî, sözkonusu rivayet hakkında muârızın yorumunu reddettikten sonra zikrettiği sahih rivayetlere dayanarak buna güvenilemiyeceğini ifade etmiştir. İlahî sıfatlar hakkında konuşmak en zor konular arasında görüldüğünden, selef âlimleri bu konuda susmayı tercih etmişlerdir. Ancak sonraki nesiller bu konuda farklı yollar tutmuşlardır. İlahi sıfatları anlama konusundaki temel yaklaşımları tefvîz, teşbîh ve te’vîl şeklinde üç ana başlıkta toplamak mümkündür. Tefvîz, selef alimlerinin benimsediği yol olup, Allah’ın zâtı ve sıfatlarının mahiyetine ilişkin bilgiyi ilâhî ilme havale etmek demektir. Teşbîh, Allah’ı yaratılmışlara veya yaratılmışları Allah’a benzetmek anlamına gelir. Te’vil, Allah’ın yaratılmışlara benzediği izlenimini veren ayet ve hadisleri dil bilimi ve aklî bilgilerle yorumlamaktır. Sıfatları inkar edenlere Muattıla denilmiş, sıfatları ispat edenler Sıfâtiyye diye anılmıştır. Ehl-i re’y’e göre Allah’a atfedilen ve sözlük anlamı bakımından teşbîh ve tecsîm izlenimi veren sıfatları uygun biçimde te’vil etmek gerekir. İlâhî sıfatlarda Mu’tezile tenzihi öne çıkarmış, Eş’ariyye ve Mâtürîdiyye ise tenzihe uygun te’vili benimsemiştir. Müşebbihe, Vehhâbî-Selefî anlayış da ilahî sıfatlardaki lafızları zahiri anlamlarıyla almışlardır. Hadis ilminde en önemli temel eserlerin telif edildiği II./VIII. ve III./IX. asırda yaşamış olan âlimler arasında cereyan eden inceleme konusu yaptığımız tartışma, ilk döneme ait olması bakımından önemlidir. Bunun yanında tartışma, âyet ve hadislerden oluşan naslara yaklaşımda, iki temel yaklaşımı göstermesi bakımından da önemli bilgiler ihtiva etmektedir. Bu iki temel yaklaşımdan biri ehl-i re’y ekolünü, diğeri ise Ehl-i hadîs anlayışını temsil etmektedir. Osman ed-Dârimî genel olarak rivayetin lafzına bağlı kalmayı savunmakta, Bişr el-Merîsî ve ashâbı ise münker olduğu gerekçesiyle rivayeti eleştirmekte ya da te’vil etmektedir. Nadir de olsa Osman ed-Dârimî’nin rivayeti ret ya da te’vil ettiği, Bişr el-Merîsî ve ashâbının ise rivayeti savunduğu yerler de görülebilmektedir. Müteşâbih (problemli) rivayetler hakkında Bişr el-Merîsî’nin yaptığı te’viller sonraki âlimler üzerinde etkili olmuştur. Onun te’villeri, Cübbâî (ö. 303/916), Kādî Abdülcebbâr (ö. 415/1025), Ebü’l-Hüseyin el-Basrî (ö. 436/1044) gibi Mu’tezilî âlimlerin yanı sıra, İbn Fûrek, Gazâlî (ö.505/1111), İbn Akîl (ö. 513/1119), Fahreddîn er-Râzî (ö. 606/1210) gibi sünnî âlimler tarafından da iktibâs edilmiştir. Rivayete dayalı olan hadis ilminde hakikatin ortaya konulabilmesi, "rivayet" ve "re’y" seçeneklerinden birini tercih etmekle değil; bunların her ikisini de yerinde ve dengeli olarak kullanılmasına bağlı olduğunu hatırda tutmak gerekir. Hakikatin ortaya çıkarılmasında rivayet re’ye, re’y de rivayete muhtaçtır. Rivayet ve re’y birbirinin rakibi değil tamamlayıcı unsurları olarak görmek gerekir. (shrink)

Second, follow-up interview of Cecilea Mun by Shelley Tremain.

In this paper I call attention to the problem of continuing to rely on SETs for hiring, reappointment, promotion, and award decisions in higher education, including the problem of continuing to permit the use of SETs despite the clear and explicit acknowledgement of their problems. I argue that to do so manifests a failure to acknowledge the weight of the actual and potential harms of SETs. I then provide an outline of such harms in order to clearly convey not only (...) the weight but the extent of such harms, especially on marginalized job candidates, pre-existing faculty, administrators, and non-privileged students. I conclude by arguing that, given all of the foregoing, the use of SETs should be abolished for hiring, reappointment, promotion, and award decisions in higher education. (shrink)

Standard accounts of shame characterize it as an emotion of global negative self‐assessment, in which an individual necessarily accepts or assents to a global negative self‐evaluation. According to nonstandard accounts of shame, experiences of shame need not involve a global negative self‐assessment. I argue here in favor of nonstandard accounts of shame over standard accounts. First, I begin with a detailed discussion of standard accounts of shame, focusing primarily on Gabriele Taylor's standard account. Second, I illustrate how Adrian Piper's experience (...) of groundless shame can be portrayed as 1) both a rational and an irrational experience of shame, in accordance with Taylor's account as a paradigm model of standard accounts of shame, and 2) as a rational experience of shame when taken in its own right as a legitimate, rational account of shame. Third, without denying that some experiences of shame either are or can be irrational experiences of shame, I elucidate how standard accounts of shame can act as mechanisms of epistemic injustice, and in doing so can transmute the righteous indignation of the marginalized by recasting them as shameful experiences. (shrink)

In an effort to bolster employee creativity, companies like Google and Groupon have adopted indoor work spaces that incorporate slides, swings, and unconventional design. While it may be costly and time-consuming to change certain aspects of a firm's work environment to aid creativity and brainstorming, it is relatively easy for managers to encourage employees to engage in certain forms of unstructured recreation immediately prior to creative-based tasks for a new product development. This research addresses an important oversight in the literature (...) by exploring the effect of cognitive game playing and goal orientation on subsequent new product development creativity. It was found that a cognitive game that engenders a greater degree of fun results in greater creativity on a subsequent new product development task, compared with both a cognitive-based game that engenders less fun and a control group. Furthermore, it was found that, for a cognitive-based game that engenders a high degree of fun, individuals who are primed with a process goal orientation are more likely to be creative on a subsequent new product development task than those who are primed with an outcome goal orientation. (shrink)

Cecilea discusses with Shelley Tremain her experience as a first-generation U.S. citizen and first-generation university graduate; why she was motivated to study philosophy and become a professional philosopher; the launching of the new, open access, online journal, the Journal of Philosophy of Emotions (JPE); the “mismatch” between what she seemed like “on paper” and what she is is capable of; how societal, institutional, professional, and philosophical practices and policies must be adjusted to enable others like her to flourish as professional (...) philosophers; and any resources—such as articles, books, and videos—that she would like to recommend on the topics and issues that she has addressed in this interview. (shrink)

New concerns have emerged during the COVID-19 pandemic that greatly impact employees and many other aspects in organizations. We have highlighted the major organizational issues during COVID-19 and classified the relevant research findings based on 45 recent articles. Main themes identified include work setting, perceptions of COVID-19, employee wellbeing, organizational strategies, and influences on career behaviors. Employees have faced challenges due to work conditions that have shifted from traditional commuting to telework. Employees have also become aware of the negative current (...) situation, so their overall wellbeing has been threatened. In response, organizations have strived to promote positive psychological capital for employees as they attempt to cope with this crisis. Organizations have tried to maintain and manage both their employees and their business. People tended to adjust their career-related behaviors based on how they perceived their own wellbeing and organizational strategies. (shrink)

This edition of The Forefront of Research interviews Cecilea Mun about the recently created Journal of the Philosophy of Emotion. Cecilea Mun is the founding Director of the Society for the Philosophy of Emotion. She specializes in mind and emotion, epistemology, philosophy of science, feminist philosophy, and moral psychology.

This monograph introduces a meta-framework for conducting interdisciplinary research in the science of emotion, as well as a framework for a particular kind of theory of emotion. It can also be understood as a “cross-over” book that introduces neophytes to some of the current discourse and major challenges for an interdisciplinary approach to the science of emotion, especially from a philosophical perspective. It also engages experts from across the disciplines who are interested in conducting an interdisciplinary approach to research and (...) theorizing in the science of emotion, and introduces to them some of the contemporary debates in the philosophy of emotion. It does so by providing a taxonomy of theories of emotion which allows one to understand the contemporary interdisciplinary discourse in the science of emotion as a debate between four fundamental types of theories of emotion—realism, instrumentalism, eliminative-realism, and eliminativism—and which can be found or potentially found across the disciplines, and by arguing for foundational principles which can unify, without consilience, these four kinds of approaches as perspectives about the same object of inquiry. It also covers a wide range of concerns, including the problem of skepticism in the science of emotion, the problem of the underdetermination of a theory by the evidence, the question of the place of ordinary intuitions and ordinary language for a science of emotion, the mind-body problem, the hard problem of consciousness, the meta-hard problem of consciousness, the problem of intentionality, questions about the rationality of emotions and whether emotions can be a vehicle for knowledge, and the debate between cognitive and noncognitive theories in the philosophy of emotion. (shrink)

Comparative Political Theory and Cross-Cultural Philosophy explores new forms of philosophizing in the age of globalization by challenging the conventional border between the East and the West, as well as the traditional boundaries among different academic disciplines. This rich investigation demonstrates the importance of cross-cultural thinking in our reading of philosophical texts and explores how cross-cultural thinking transforms our understanding of the traditional philosophical paradigm.

No tenim temps per a res. La família, els amics, l’esport o altres dèries sempre queden en un segon pla. També el cultiu del pensament, que suposadament és una de les coses que identifica més i millor la nostra espècie, resta a l’espera. La pressa ens aclapara. En aquest context precipitat necessitem temps per descobrir el temps. Un oasi de pensament que comencem a explorar gràcies a parar atenció aquí i allà: ressenyem les observacions resultants, plantegem sengles qüestions estimulants i (...) esmolem el senderi amb l’exercici compartit d’enraonar, altrament conegut com a diàleg. No en va Ramon Llull augurava taxatiu que: “Pensar per un mateix és l’únic projecte a la vida”. (shrink)

In this chapter, I argue that an understanding of what shame is through an understanding of its rationality and intentionality can provide a single framework that may be able to unify the research on shame, perhaps even across disciplines. To do so, I begin by explaining what a criterion for the ontological rationality of shame is, and I explain its relation to an understanding of what makes shame the kind of emotion that it is. In doing so, I demonstrate how (...) the rationality of shame, including the criterion for the ontological rationality of shame, is intimately intertwined with shame’s intentionality. Next, I consider some of the research on shame from the disciplines of philosophy and psychology in order to isolate the genus from the differentia of shame, and, with the inclusion of research from the discipline of sociology, I derive the criterion for the ontological rationality of shame. I follow this discussion by introducing an understanding of shame as a superordinate inference rule, which amounts to a non-standard account of shame, in order to fulfill the criterion for the ontological rationality of shame. I conclude by explaining how what I suggest as the core of shame—the superordinate inference rule of shame—fulfills the criterion for the ontological rationality of shame, by constituting the ontological rationality of shame, and I highlight the benefit of my account over alternative accounts of shame in regard to the rationality of our experiences of shame. I thereby argue in virtue of an inference to the best explanation for my proposal to fulfill the criterion for the ontological rationality of shame and to provide a single unifying framework for an understanding of what shame is. (shrink)

I argue for the importance of clarifying the distinction between metaphysical, semantic, and meta-semantic concerns regarding what Emotion is. This allows us to see that those involved in the Scientific Emotion Project and the Folk Emotion Project are in fact involved in the same project – the Science of Emotion. It also helps us understand why questions regarding the natural kind status of Emotion, as well as answers to questions regarding the value of ordinary language emotion terms or concepts to (...) emotion research, will not help resolve the observed crisis in the Science of Emotion. (shrink)

Includes 2 texts: Lucio Anneo Seneca, by Juan Fernando Ortega Muñoz, and Andaluces universales, by Francisco García Bazán.

This article approaches Confucianism as a lost art of living and asks how we can make it relevant again for us. Central to this approach is the cultivation of heart-mind designed to help cure ourselves of self-oblivion and self-centeredness so prevalent in our culture today. It is based on the idea of Li, the same as Spinoza’s God, the absolute Being that has nothing to do with human aspirations at all. To seek this, Li is therefore to gain true freedom. (...) Two preeminent Neo-Confucians of Joseon Korea, Yi Hwang and Yi I, discuss the method of Jing, paying full attention and being watchful, for that end. (shrink)

This book discusses political change in the view of Confucian thought. This study focuses on the Book of Change, which is one of the nine basic books of Confucius School, and has dominated oriental thought in this field for more than three thousand years.

In this book, Koo discusses political change in the view of Confucian thought. This study focuses on the Book of Change, which is one of the nine basic books of Confucius School; it has dominated oriental thought in this field for more than three thousand years. The aim of this study is to analyze and arrange its theory of change, and to apply it to political reality. Therefore, this book analyzes and summarizes the theories of change and applies those theories (...) to political change. From that process, the theories of political changes are developed. Their usefulness is tested in the real world and compared to the existing theories of political change. The result is to develop and present a new theory of political change. (shrink)

Each essay in this volume provides a cultural perspective on shame. More specifically, each chapter focuses on the question of how culture can differentially affect experiences of shame for members of that culture. As a collection, this volume provides a cross-cultural perspective on shame, highlighting the various similarities and differences of experiences of shame across cultures. -/- In Part 1, each contributor focuses primarily on how shame is theorized in a non-English-speaking culture, and address how the science of shame ought (...) to be pursued, how it ought to identify its object of study, what methods are appropriate for a rigorous science of shame, and how a method of study can determine or influence a theory of shame. In Part 2, each contributor is primarily concerned with a cultural practice of shame, and addresses how shame is related to a normative understanding of our self as a person and an individual member of a community, how culture and politics affect the value and import of shame, and what the relationship between culture and politics is in the construction of shamed identities. -/- Cultural Perspectives on Shame will be of interest to scholars and advanced students working in cross-cultural philosophy, philosophy of emotion, moral psychology, and the social sciences. (shrink)