İslâm teoloji/kelâm geleneğinin filizlenmeye başladığı dönem, yoğun siyasi gelişmelerin, iç savaşların, hilafet tartışmalarının yaşandığı bir evrenin yanısıra, kendisinden önce üretilen fizikî, felsefî ve dinsel anlamda yaşanan gelişmelerle paralel bir sülûk izlemiştir. Bu anlamda kelâm tartışmalarının siyasi olgu ve olaylar kadar, fikrî anlamda tarihsel bağlam etrafında incelenmesi gerekmektedir. Bu çalışmada, Müslüman kelâm geleneğinde Mu’tezile’nin; nasıl, hangi şartlarda ve nelere itiraz ederek ortaya çıktığı, teoloji anlayışlarında neleri slogan haline getirdiği incelenecektir. Buna istinaden Grek geleneğinde üretilen felsefî metinler bilhassa atomculuk tartışmaları, Hıristiyan ve (...) Zerdüşt teolojisi, Mu’tezile’nin tarihsel bağlamda nasıl tepkisini çekti ve apolojik anlamda ne tür karşı koyuşlara sebebiyet verdiği tafsilatlı olarak tartışılacaktır. Kelâm problemleri ya da tartışmaları sadece i’tikâd boyutunda ele alındığında gayet tabii eksik kalacaktır. Bu amaçla Mu’tezile’nin beş esasından biri sayılan tevhid anlayışının o dönemin bağlamında hangi tartışmalara karşı reddiye nitelikli olduğu, ayrıntılarıyla ve tarihsel süreçten kopmaksızın din ve düşüncelerin birbirleriyle olan ilişkisi nispetinde değerlendirilecektir. (shrink)

Muâviye b. Ebû Süfyân’ın yönetimi ele geçirmesiyle başlayan Emevîler dönemi, hilâfetin saltanata dönüştüğü bir dönem olmuştur. Bu dönemde idarecilik yapan kişiler her ne kadar halife ünvanıyla anılsalar da yaptıkları icraatlar göz önüne alındığı zaman saltanat özelliği kendini bâriz şekilde hissettirmiştir. Bununla birlikte sekizinci Emevî Halifesi Ömer b. Abdülaâziz, yaklaşık iki yıl süren idareciliğiyle, Râşit halifelerin beşincisi ünvanını alacak şekilde diğer Emevî idarecilerinden ayrılmıştır. Ömer b. Abdulazîz’i diğer Emevî idarecilerinden ayıran en karakteristik özelliği ise, olaylara yeniden vahiy eksenli bir bakışla Râşit (...) halifeler dönemini andıran siyaset tarzını geri getirmesi ve sorunları, Hz. Peygamber’in öğrettiği ilkeler doğrultusunda çözmeye çalışmasıdır. Bu çerçevede Ömer b. Abdülazîz, şiddet ve baskı yolunu benimseyen kendisinden önceki ve sonraki Emevî idarecilerinin aksine, ırk bağlamında Arap olmayan unsurları, fikir bağlamında da Emevî perspektifinden farklı düşünceleri benimseyen muhâlif unsurları sindirme yerine, onları dinleme, onlarla diyalog kurma ve barışçıl çözümler bulma gayretine girmiştir. Bunda da gayet başarılı olmuş ve Emevî tarihinde bütün tebeânın beyʻatını almayı başaran tek idareci olarak gerçek anlamda halife olmuştur. Bu çalışmada, istibdat yöntemini seçen idareci profiliyle; müsamaha, ilim ve diyalog yolunu seçen idareci profilini bünyesinde barındıran Emevîler özelinde Ömer b. Abdülazîz’in yaklaşımı ve bu yaklaşımın olumlu sonuçları ele alınmaktadır. Zira bu, toplum içi barışın ve kaosun sebeplerini ortaya koyması bakımından idareci sınıf için iyi bir ibret tablosu olacaktır. (shrink)

Bireysel düşüncelerini başkalarına aktarma ve hatta empoze etme düşüncesi insanlık tarihi kadar eskidir. Nitekim ilâhî kitabımız, ilk insanların şeytanın söylediği sözlerden etkilenerek kandırıldığını ifade etmiştir. Hz. Peygamber’in insanları doğru yola sevk etmek için tebliğ ettiği ve bu vazifeyi yerine getirmekle görevlendirildiği bilinen bir gerçektir. Asıl itibarıyla insanın olduğu her yerde bu durumun gerçekleşmesi gayet tabiîdir. Fakat tarih boyunca özellikle kültürel ve teknolojik sahadaki ilerlemeler sözü edilen faaliyetlerde kullanılan araçları değiştirmiştir. Örneğin; yazı malzemesinin temininin kolaylaşması ve matbaa alanında gelişmeler yaşanmasıyla (...) fikirler daha çok yazıyla aktarılmıştır. Modern döneme gelince televizyon, bilgisayar ve bunların destekleyicisi olarak internetin geçirdiği dijital değişim ve dönüşümlerle birlikte görsel çalışmalar hız kazanmıştır. Bu doğrultuda televizyon ve akabinde dijital yayın platformları yaygınlaşmış ve hatta dijital platformlara rağbetin artmasıyla medya sektöründe zorunlu bir değişiklik gerekmiştir. Bu değişikliği öngörerek dijital yayın sektörüne hızlı bir giriş yapan ve milyonlarca abone sayısına ulaşan en büyük dijital yayın platformu Netflix’tir. Bilindiği üzere görsel medya uygarlığının tek olmasa da en önemli gayesi ekonomik çıkar elde etmektir. Ancak bununla birlikte Netflix ve benzeri şirketlerin içerikleriyle düşünce dünyalarını, hayatı anlamlandırma yöntemlerini ve hatta ideolojilerini kasıtlı ya da kasıtsız empoze ettiği de muhakkaktır. Bu doğrultuda hem ilgilisi fazla hem de ses getirme etkisi yüksek olduğu için dini imgeler taşıyan program, dizi ve film gibi yayınlara dijital platformlarda büyük oranda yer verilmektedir. Ancak kimi zaman insanların doğru bilgiye ulaşması ve her türlü hurafeden uzaklaşmasına yol açan bu yayınlar, çoğu zaman yanlış bir din öğretisinin aktarılmasına sebep olmaktadır. Sözü edilen platformda son günlerde en çok izlenen içerikler arasında yer alan ve İsveç’ten sözde İslâm Devleti’nin sınırları içerisindeki Rakka’ya giden bir ailenin dram dolu hikâyesini anlatan Kalifat dizisinin, izleyicilerini İslâm öğretileri hakkında farklı şekillerde yönlendirdiği görülmektedir. Çalışmamızda bu dizide yer alan İslâmî imgeler, din istismarı ve İslamofobi gibi başlıklar üzerinden tahlil edilecek ve dijital platformların din algısını ne denli şekillendirdiği üzerinde durulacaktır. Ayrıca değişen medya ve dijital platformların dönüşümüne, dizinin amaç ve hedeflerine uygunluğuna ve IŞİD militanlarının düşünce dünyalarının İslâm’ın esas öğretileriyle ne denli örtüştüğüne de temas edilecektir. Tüm bunların akabinde genelde medya sektöründe özelde dijital platformlarda algı oluşturmanın imkânına vurgu yapılacaktır. (shrink)

Günahın, imanı ve diğer salih amelleri boşa çıkarmayacağı hususunda birleşen Ehl-i sünnet âlimleri, irtidadından sonra yeniden İslâm’a dönen kişinin ilk Müslümanlık devresinde işlemiş olduğu amellerin durumu hakkında görüş ayrılığına düşmüşlerdir. Genel anlamda Hanefî/Mâtürîdîler doğrudan irtidad ile o amellerin boşa çıkacağını savunurken, Şâfiî/Eş’arîler ise bunun için ayrıca riddet üzere ölümü şart koşmuşlar, tek başına irtidad ile kişinin önceki amellerinin zayi olmayacağını ileri sürmüşlerdir. Kelâm, fıkıh ve usûl gibi ilimlerle ilişkisi bulunan bu meselede kapsamlı yorumlar daha çok tefsirlerde kendisine yer bulmuştur. Burada (...) Hanefî/Mâtürîdîler, sadece irtidad üzerinden amellerin boşa gideceğinden bahseden Mâide suresi 5/5. ayetini; Şâfiî/Eş’arîler ise bu boşa gitmeyi riddet üzere ölüm haline bağlayan Bakara suresi 2/217. ayetini esas almıştır. Taraflar, birbirlerine karşı ilgili ayetler üzerinden farklı istidlallerde bulunmuş, muhtelif cevaplar vermişlerdir. Bunların içerisinde en esaslı ihtilaf noktasını ise usul tabiriyle mutlak olan ilk ayetin mukayyed konumda bulunan ikinci ayete haml edilip edilmeyeceği meselesi teşkil etmiştir. Hanefî/Mâtürîdîler ilgili ayetler özelinde mutlakın mukayyede hamil şartlarının oluşmadığı düşüncesiyle bu işleme karşı çıkarken, bu konuda daha esnek tavır alan Şâfiî/Eş’arîler ise oluşan şartlar çerçevesinde bu hamil işlemine onay vermiş, buna bağlı olarak da ilgili görüşlerine ulaşmışlardır. Taraflar, ilgili ayetleri değerlendirirken, açıklamalarını, daha çok tertip itibariyle önce gelen ve mukayyed konumda bulunan Bakara suresi 2/217. ayetinin izahında getirmişlerdir. Şâfiî/Eş’arî ilim ehli zaten ilgili ayeti temel aldıkları için onların konuyu inceledikleri yerin bu ilahi kelamın tefsiri olması gayet anlaşılabilir bir husustur. Hanefî/Mâtürîdî zevat ise, daha çok Şâfiî/Eş’arîlerin ayete yükledikleri manaya cevap vermek amacıyla konuyu burada işlemişlerdir. Şâfiî/Eş’arîler, mutlakı mukayyede haml etmelerinin bir gereği olarak konuyla ilgili iki ayetten, Bakara suresi 2/217’yi esas alarak hükümlerini bunun üzerine bina etmişler ve aslında tek ayeti kıstas kabul etmişlerdir. Buna karşılık Hanefî/Mâtürîdîler ise, ilgili iki ayet özelinde mutlakın mukayyede hamil şartlarının gerçekleşmediği iddiasıyla onların her ikisinden ayrı ayrı hüküm çıkarmışlardır. Bu çerçevede ilk ayetten, irtidad üzere ölümün, ebedi hüsranı gerektirmesi, ikinci ayetten ise irtidadın mutlak şekilde amelleri zayi etmesi sonucuna ulaşmışlardır. Burada iki mezhep arasındaki ayrılığın en tipik semeresi, kişinin Müslüman iken yerine getirdiği örneğin hac ibadetini, irtidad sonrası İslâm’a döndüğünde yeniden yapıp yapmayacağı konusunda ortaya çıkmaktadır. Amellerin ancak irtidad üzere ölümle zayi olacağını düşünen Şâfiî/Eş’arîler yeniden hacca gitmeyi gerekli görmezken, ölüm gerçekleşmese de irtidad ile amellerin doğrudan zayi olacağını düşünen Hanefî/Mâtürîdîler ise ilgili kişiyi hac ile sorumlu tutmaktadır. İşte bu çalışmada tarafların savundukları görüşün temel fikri çerçevesi ile muhaliflerine ne tür eleştiriler getirdikleri arka planın izah edilmesine gayret edilecektir. (shrink)

Ortaçağ İslam Dünyasında yöneten ve yönetilenler arasındaki bağı âlimler sağlamaktaydı. Sultan ve emirin halka adaletle muamele etmesini, Kuran-ı Kerim ve Sünnet-i Şerife göre yaşamasını ve toplumsal hayatı düzenlemesine yardımcı olurdu. Zaman içerisinde yöneticilerde görülen kusurların ortaya konulmasına yönelik çözüm önerileri sunan âlimler, eserler kaleme almaya başlamış ve bu eserlere siyasetname ve nasihatname denilmeye başlanmıştır. Bu eserlerden bazıları gayet hacimli olup sultana arz edilmekteydiler. Bazısı ise risale şeklinde ve daha kısa yazılarak toplumun huzurunu bozan veya toplumda çok acil çözülmesi gereken (...) unsurları ihtiva etmekteydi. Selçukluların XI. Yüzyıldan itibaren İslam Dünyasına geniş bir hâkimiyet sahası oluşturmaları üzerine siyasetname telifi artmıştı. XIII. Yüzyıl hadis âlimlerinden Ziyâeddin el-Makdîsî’nin yaşadığı Eyyubiler Dönemine kadar bu eser yazım türü yaygınlık kazanmıştır. El-Makdisî, Dimaşk Eyyubî meliki el-Melikü’l-Eşref Musâ’nın düşkün bir hayat sürmesi üzerine özellikle toplumda bozulmalar meydana gelmesi ve devlet yönetiminde zaafa düşülmesi gibi sebeplerle bir nasihatname yazmış ve halkın üzerindeki olumsuz etkileri azaltmayı gaye edinmiştir. Nasihatname sultanın konumuna uygun, yumuşak bir dille ve nazik bir üslupla kaleme alınmış olup eserde ayet ve sahih hadislere yer verilmiştir. (shrink)

An engaging argument about what experimental music can tell us about being human. -/- In Experimenting the Human, G Douglas Barrett argues that experimental music speaks to the contemporary posthuman, a condition in which science and technology decenter human agency amid the uneven temporality of postwar global capitalism. Time moves forward for some during this period, while it seems to stand still or even move backward for others. Some say we’re already posthuman, while others endure the extended consequences of never (...) having been considered fully human in the first place. Experimental music reflects on this state, Barrett contends, through its interdisciplinary involvements in postwar science, technology, and art movements. -/- Rather than pursuing the human’s beyond, experimental music addresses the social and technological conditions that support such a pursuit. Barrett locates this tendency of experimentalism throughout its historical entanglements with cybernetics, and in his intimate analysis of Alvin Lucier’s neurofeedback music, Pamela Z’s BodySynth performances, Nam June Paik’s musical robotics, Pauline Oliveros’s experiments with radio astronomy, and work by Laetitia Sonami, Yasunao Tone, and Jerry Hunt. Through a unique meeting of music studies, media theory, and art history, Experimenting the Human provides fresh insights into what it means to be human. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Reviewed by:Vanities of the Eye: Vision in Early Modern European CultureDallas G. Denery IIStuart Clark. Vanities of the Eye: Vision in Early Modern European Culture. Oxford-New York: Oxford University Press, 2007. Pp. xi + 415. Cloth, $75.00.A popular and pervasive historical narrative links the Renaissance development of linear perspective with Europe’s transition from a pre-modern to an early modern society. Erwin Panofsky gave this narrative its definitive form early (...) in the twentieth century and William Ivins boiled it down to a simple idea that served as the title of his most famous book. According to Ivins, single-point perspective, the artistic technique championed by Alberti and perfected in the paintings of Masaccio and Piero della Francesca, allowed for “the rationalization of sight.” In other words, it provided a mathematically and geometrically grounded method for accurately representing the external world. It is a powerful and seductive claim, one that has shaped generations of scholarly work. It is also, Stuart Clark contends in this important new book, patently wrong. Far from exhibiting a renewed or reinvigorated confidence in the accuracy and reliability of vision, sixteenth- and seventeenth-century philosophers, artists, theologians, and doctors worried that sight was susceptible, perhaps permanently so, to all sorts of debilitating derangements, displacements, and delusions.Rather than relate a history of progress, Clark offers a history of exhaustion, failure, and, ultimately, of rejection. Early modern intellectuals inherited a comprehensive theory of vision and cognition from their medieval predecessors known as perspectivist optics. This theory sought to secure the accuracy of human sense perception through regularized causal processes that linked things in the world with our various cognitive faculties. While some fourteenth-century intellectuals, most notably Nicolas of Autrecourt and Nicole Oresme, recognized structural deficiencies in this theory, their critiques were mostly ignored or treated as anomalies. Over the course of the next two and a half centuries, Clark argues, the challenges to this theory multiplied until it collapsed under their weight (20).Clark’s argument is straightforward and, as his evidence mounts, thoroughly convincing. Throughout each of the eight engrossing chapters that form the core of the book, Clark outlines a different threat, a different set of challenges that pointed out problems with the assumption that vision is trustworthy. The range and depth of those challenges are truly amazing. Doctors worried that imbalances in our humoral system, and especially in the black bile that causes melancholy, could render our visual perceptions dubious at best (ch. 2). Theologians, wary of the dangers of witchcraft and eager to prosecute its practitioners, obsessed over the cognitive threats that devils and demons posed to good Christians (ch. 4), while Protestant reformers relegated the entire tradition of Catholic miracles to the counterfeit illusions of the antichrist (ch. 5). For their part, artists believed that perspective undermined vision, depending as it does on the assumption that what we see is always relative, dependent upon our point of view (ch. 3).Clark structures much of his argument around George Hakewill’s 1608 book, The vanitie of the eye, an exposition on the natural, artificial, and demonic sources that forever render visual knowledge suspect. He could just as well have organized it around the opening pages of Descartes’s Meditations, and in many ways Clark’s book serves as a superb rumination on the sources of Descartes’s skeptical arguments. Unlike Etienne Gilson and, more recently, Richard Popkin, both of whom have done so much to open up the scholastic and early modern sources of Descartes’s skeptical thought experiments, Clark does not limit himself to philosophical lineages. Rather, he considers sources of visual skepticism that developed across an entire culture—in natural philosophy, medicine, art, religion, and literature (especially in Shakespeare’s Macbeth). Not only does the sheer volume and variety of such [End Page 103] sources help to explain Descartes’s urgent desire to overturn everything he had learned and begin again from the foundations, but it also contextualizes the specific arguments he employs. None of Descartes’s skeptical arguments were new and most were well known in the Middle Ages. What had changed over the intervening centuries, Clark contends, was how these arguments drew from... (shrink)

Boldly focusing on sexuality as a crucial definer of social order, Being and Symptom argues that there is an "M theory" -- a master theory of theories -- not only in Quantum Physics, but also in Continental Philosophy, Psychoanalysis, and Sociology, disclosing how the ontological structure of the "fantastic four" ingredients of metaphysics (potentiality, impotentiality, actuality, completion) has recurred through time. Öğüt also seeks to turn Thomas Hobbes's political philosophy into a social theory within the fields of sexuality and sovereignty (...) and to locate parallels among Aristotle, Ibn Khaldun, Kant, Hegel, Heidegger, Foucault, Lacan, Agamben, Nash, Derrida, Girard, Kristeva, and Žižek, with a special emphasis on how Žižek has adapted Lacanian psychoanalysis into social theory. Öğüt conveys a highly original analysis of the unconscious of our social (sexual) relations, subjectivities, and politics. (shrink)

Thirteen essays on the treatment of a criterion for truth by such classical writers as Parmenides, Protagoras, Plato, Aristotle, Theophrastus, Philo, Epicurius, the Stoics, Plotinus, and Ptolemy, whose neglected Greek work on the subject is included here, along with an annotated English translation. The price $LB12.50, has been estimated to US $24. Annotation copyrighted by Book News, Inc., Portland, OR.

Una importante causa filosófica e ideológica de la inhumanidad de la sociedad rusa durante las décadas del marxismo-leninismo fue la obsesiva orientación de los marxistas-leninistas hacia el futuro histórico (futuro comunismo) en aras de lo cual, comunidades, culturas y personas podían ser reducidas a medios para alcanzar ese fin histórico. El autor de los debates apoyándose en los propios pensadores rusos de la "tradición clásica", como por ejemplo Herzen, Dostoievsky, Tolstoy, Leontiev y Berdiaev. No se opone a cualquier tipo de (...) orientación de futuro, pero recalca la importancia de las personas actuales. (shrink)

In this unique work, Professor G.A. Powell Jr. writes: "Thinkers are different from writers—writers are prostitutes. Thinkers desire to be prostitutes." Daily Conversations with My Interloper is first and foremost a celebration of the narrative paradigm, its evolution, latitude of expression, and radical subjectivity in the forms of aphorisms and feuilletons. Following in the literary tradition of Ralph Waldo Emerson, Albert Camus, John Cage, Emile Cioran, and Susan Sontag, et al., the text chronicles Professor Powell's reflections about the ongoing metamorphoses (...) of cultures, influential literary figures, travel, film, history, ennui, quotidian, and the mundane day-to-day existence in which all people participate. Daily Conversations with my Interloper, is a provocative read for the public and private intellectual interested in a panoply of ideas. (shrink)

I have not seen the papyrus, but if β and μ are correctly reported, and if the space between would admit three letters, I tentatively suggest . sed haec quidem uituperatio.

whole numbers that manages to assert that it itself is unprovable (from a given finite set F of axioms using formal logic). (Gödel's paper is included in the well-known anthology [1].) GF : ``GF cannot be proved from the finite set of axioms F.'' This assertion GF is therefore true if and only if it is unprovable, and the formal axiomatic system F in question either proves falsehoods (because it enables us to prove GF) or fails to prove a true (...) assertion (because it does not enable us to prove GF). If we assume that the former situation is impossible, we conclude that F is necessarily incomplete since it does not permit us to establish the true statement GF. (shrink)