Sugar, pork, beer, corn, cider, scrapple, and hoppin' John all became staples in the diet of colonial America. The ways Americans cultivated and prepared food and the values they attributed to it played an important role in shaping the identity of the newborn nation. In A Revolution in Eating, James E. McWilliams presents a colorful and spirited tour of culinary attitudes, tastes, and techniques throughout colonial America. Confronted by strange new animals, plants, and landscapes, settlers in the colonies and West (...) Indies found new ways to produce food. Integrating their British and European tastes with the demands and bounty of the rugged American environment, early Americans developed a range of regional cuisines. From the kitchen tables of typical Puritan families to Iroquois longhouses in the backcountry and slave kitchens on southern plantations, McWilliams portrays the grand variety and inventiveness that characterized colonial cuisine. As colonial America grew, so did its palate, as interactions among European settlers, Native Americans, and African slaves created new dishes and attitudes about food. McWilliams considers how Indian corn, once thought by the colonists as "fit for swine," became a fixture in the colonial diet. He also examines the ways in which African slaves influenced West Indian and American southern cuisine. While a mania for all things British was a unifying feature of eighteenth-century cuisine, the colonies discovered a national beverage in domestically brewed beer, which came to symbolize solidarity and loyalty to the patriotic cause in the Revolutionary era. The beer and alcohol industry also instigated unprecedented trade among the colonies and further integrated colonial habits and tastes. Victory in the American Revolution initiated a "culinary declaration of independence," prompting the antimonarchical habits of simplicity, frugality, and frontier ruggedness to define American cuisine. McWilliams demonstrates that this was a shift not so much in new ingredients or cooking methods, as in the way Americans imbued food and cuisine with values that continue to shape American attitudes to this day. (shrink)

صدر عن المركز العربي للأبحاث ودراسة السياسات كتاب الكشف والبيان عن أوصاف خصال شرار أهل الزمان الذي ألّفه محمد الحافظ بن حسين الصيداوي النجار وحقّقه مهند مبيضين. ويُعدّ هذا الكتاب من أدب المواعظ والأخلاق والتاريخ، وقد جمع فيه صاحبه ثقافة أدبية ودينية واسعة مكّنته من صوغ النص بلغة محكمة منضبطة، وبطريقة منظمة. يأخذنا المؤلف في كتابه إلى دمشق خلال النصف الأول من القرن الثامن عشر، ويصلنا بها حتى عام 1172هـ (1758م). ويُعدّ كلٌّ من الناس والمدينة مدارَ التأليف في هذا الكتاب (...) الذي يبحث فيه مؤلفه عن المجتمع الأمثل والزمان الخالي من الفساد. لكنّ البحث عن شكل أفضل للمجتمع ليس دافع التأليف الوحيد بالنسبة إلى المؤلف؛ فدمشق تستحق زمانًا أفضل مما كانت عليه في عصره الذي جعل الناس سبب سوئه، وهي عنده الظرف والناس هم المظروف، فإنْ صلح المظروف صلح زمان المدينة؛ لذلك نجده يذكّر بدمشق وفضلها وفضائلها. (shrink)

Ahlâk konusu dinler üstü konuşulan ve tartışılan evrensel bir olgudur. Her toplumun kendi sosyolojik ve psikolojik durumlarına bağlı olarak kabul ettiği ahlâkî değerler mevcuttur. İslam, Arap toplumuna geldiği ilk andan itibaren toplumun sahip olduğu ahlâkî değerleri düzenleme ve yenilemeye başlar. Düzenlenen ve yenilenen ahlâkî değerlerde örnek insan olarak ise Hz. Peygamber gösterilir. Bu çerçevede Hz. Peygamberin vefatından sonra İslam toplumunda oluşan karışıklıkların ahlâkî sonuçları ve toplum içinde bozulmalara tepki hareketi olarak ortaya çıkan sûfilerin eleştirileri meydana gelir. Her ne kadar fıkıh (...) ve kelam alanları teşekkül süreçlerinde farklı konular üzerinde tartışsalar da ahlâk konusuna ait özel bir bölüm fıkıh ve kelam alanında mevcut görünmez. Sûfiler, İslam din bilimlerinde ahlâk alanının göz ardı edilmesini eleştirir ve bu eksiliğin giderilmesi gerektiğini savunur. Erken dönemde yaşamış olan sûfiler ise bu açıklığın kapanması ve İslam düşüncesinin tekâmüle ermesi için çözümün tasavvuf olduğunu iddia ederler. Bu durumu meşrulaştırmak için de tasavvufun kelam ve fıkıh alanı gibi bir bilim olduğunu ispatlama yolunda eserler kaleme alırlar. Bu süreçte ise tasavvuf pratik ve zühd esaslı bir anlayıştan, diğer din bilimleri gibi bilgi çıkartan bir ilme dönüşür. (shrink)

Temel karakteristiği Allah, nübüvvet ve meâd konuları üzerinden şekillenen kelam, bu konuları ele alış tarzında ahlakî perspektifi merkeze almıştır. Bu açıdan kelam, bir yönüyle Allah bir yönüyle insanla ilişkilidir. Dolayısıyla kelamcılar Allah-insan ilişkisini hem ontik hem epistemik hem de ahlakî açıdan ele almışlardır. Tanrı ve insan tasavvurları tüm boyutların birlikte değerlendirilmesiyle anlam kazanmaktadır. Konu hakkındaki farklı yaklaşımlar, söylem gruplarının ya da düşünürlerin paradigmalarına göre şekillenmektedir. Mu‘tezilî bir âlim olan Arap dili ve edebiyatının yetkin isimlerinden Ebû’l-Kāsım Mahmûd b. Ömer b. Muhammed (...) el-Harezmî ez-Zemahşerî’nin (ö. 538/1144) de eserlerinde, Allah-insan ilişkisine gereken ilgiyi gösterdiği bilinmektedir. Dinî pratiğinde Hanefî aidiyete sahip olan Zemahşerî, aklı ön planda tutan, aklın işlevsel yönünü vurgulayan bir din anlayışına sahiptir. Bu sebeple ona göre takdîr gereği akıl ve irâde sahibi olarak belirli bir fıtratta yaratılan insan yaptıklarından sorumludur. İnsanı teklîf temelinde tasavvur eden Zemahşerî’de yaratmanın ilk aşamasından itibaren adaletli bir Tanrı fikri hakimdir. Dolayısıyla onun Allah tasavvuru ve bağlantılı olarak irade konusundaki değerlendirmeleri, Allah-insan ilişkisini nasıl bir temelde ele aldığına işaret etmektedir. Bu bağlamda araştırmamız Zemahşerî’nin söz konusu ilişkiyi nasıl ele aldığını ve ahlakî boyutunu konu edinmektedir. Çünkü bu çalışmayı ortaya çıkaran temel saik Zemahşerî’nin eserlerinde Allah-insan ilişkisini ahlakî olarak değerlendirdiğine dair güçlü kanıtların mevcudiyetidir. İlişkili olarak konu, Zemahşerî’nin ilahî fiiller, insan fiilleri, akıl, bilgi, taklit, hüsun-kubuh, hidâyet-dalâlet, dâî, fâil, kötü/kabîh ve fâili, hikmet, maslahat ve tüm bunları içine alacak şekilde teklîf yaklaşımını kapsamaktadır. Buna göre çalışmada öncelikle Zemahşerî’nin Allah tasavvuru daha sonra Zemahşerî’ye göre Allah-insan ilişkisi ele alınacaktır. Çalışmanın amacını belirleyen ahlakî boyuta dair veriler değerlendirmeye tabi tutulacaktır. Allah-insan ilişkisinin ilk aşaması olarak yaratma, mîsâk ve takdîr, ikinci aşaması olarak teklîf karşımıza çıkmaktadır. Teklîfin karşılığının alındığı yer olarak ahiret son aşama olup teklîf ve sonuç kısmında bahse konu olacaktır. Çalışma, söz konusu veriler ve üzerine yapılan analizlerle şekillenmiştir. Kaynak olarak kullanılan Kitâbü’l-Minhâc, Zemahşerî’nin konu hakkında genel çerçeveyi belirleyen bir eseridir. El-Keşşâf ‘an hakâik-i (gavâmizi’)t-tenzîl ve ‘uyûni’l-ekâvîl fî vücûhi’t-te’vîl isimli eseri ise Zemahşerî’nin görüşlerini ve derinliğini birçok açıdan anlama ve değerlendirme imkânı veren telîfidir. Buna göre çalışmamız, Zemahşerî’nin Allah-insan ilişkisinde ortaya koyduğu ahlakî yaklaşıma dolayısıyla insanın sorumlu olmasının ahlakîliğine dikkat çekmeyi amaçlamaktadır. Çalışma Zemahşerî ile sınırlandırılırken, gereken yerlerde mukayeseli değerlendirmelere başvurulacaktır. (shrink)

Eşʿarîliğin son aşamasını temsil eden Îcî’nin argümanları, ekoldeki geleneksel ve felsefî yaklaşımları yansıtmaktadır. Bu makale Îcî’nin Muʿtezile’nin ahlâkî realizmine karşı kullandığı temel argümanlarını sunmaktadır. Çalışmanın amacı Îcî’nin argümanlarını değiştirmeden sağlam bir şekilde sunmak, açıklamak, itirazları tartışmak ve sonunda güçlü ve zayıf yönlerini değerlendirmektir. Makalenin amacı Muʿtezile’nin argümanlarını açıklamak değildir; yine de Îcî’nin argümanlarını daha net anlamak için bazı açıklamalar yapmaktadır. Makalenin ilk kısmında Eşʿarîler ile Muʿtezile’nin ahlâk anlayışları arasında belirgin bir çizgi çizmektedir. Tartışma noktasını belirtip kelâmî argümanlar için zemin hazırlamaktadır. (...) Îcî’nin argümanları üç kısma ayrılmıştır. Birinci kısımda Îcî’nin Muʿtezile’nin ahlâkî temellerine şüphe düşürmek için insanın seçme özgürlüğünü ortadan kaldırmak için polemik argümanını sunmaktayız. Argümana karşı eleştirileri tartıştıktan sonra Îcî’nin insanın gücü ve seçme özgürlüğü konusundaki gerçek görüşünü ortaya koyuyoruz. İkinci kısım, intrinsik değerler görüşüne karşı üç argüman ihtiva etmektedir. İlk iki argüman Îcî tarafından benimsenmiş, üçüncüsü ise genel bir şekilde diğer Eşʿarîlere atfetmiştir. Bu iki argüman yalanı ve doğruyu söylemenin intrinsik etik değerleriyle ilgilenmektedir, üçüncüsü ise Eşʿarîlerin meşhur: “Bir araz başka bir araz üzerinde konamaz” deyişine dayanmaktadır. Makalenin son kısmı, Îcî’nin Muʿtezile'nin ahlâkî vecihler teorisine karşı argümanını tartışmaya ayrılmıştır. Îcî’nin argümanını tartışmadan önce teori ve taraftarları hakkında yeterli bir açıklama yapılmıştır. Ayrıca Îcî’nin ve Muʿtezile’nin ilâhî ahlâk anlayışına dair kısa bir giriş, argümanın içinde tartışılmaktadır. Adalet ve hikmet gibi bazı ilahî nitelikler Eşʿarî ve Muʿtezile’nin bakış açılarından ele alınmaktadır. Sonuç olarak makale, Îcî’nin Muʿtezile’nin ahlâkî realizmine karşı argümanlarını açık ve net bir şekilde ortaya koymakta, itirazları sunup değerlendirmekte ve argümanların güçlü ve zayıf yönlerini göstermektedir. Son olarak, Eşʿarîlerin Muʿtezile’ye karşı ahlâkî argümanlarını daha etkili bir şekilde anlamak için bir çözüm önermektedir. (shrink)

The foundations of almost all Islamic sciences were laid in the first and second centuries of hijra. With the expansion of the Islamic world since the first century of hijra, the existence of a collective effort to transfer oral information into writing is notable. With the invitation of the prophet Muḥammad to Islam, an unprecedented increase in the culture of writing has been observed. Since the emergence of Islam, the world history scene has witnessed feverish writing activity. Especially in the (...) 2th/8th century, when the transition from oral culture to written culture accelerated, the founding texts of the science of language and religion, which were the carriers of these sciences related to aqāid-kalām, fiqh and uṣūl al-fiqh, tasawwuf, tafsir, and hadith, were compiled. Thanks to the founding texts containing the basic principles, the sciences have had the opportunity to develop by deepening. In this study, the contribution of Fiqh al-akbar, the founding text of the science of creed, to the science of kalam, which has made significant progress, will be discussed. In order for a text to be considered a founding and root, there must be a system that it establishes as the fruit of the tree. In this sense, Fiqh al-akbar established a moderate and defensible belief system. There is an organic link between the most concise faith texts and the most voluminous kalām books. While the creed texts, which consist of writing the goals at the end of the road, are the counting of the principles of faith, the texts of the kalām represent the walking of the road that leads to the goal of faith. Fiqh al-akbar, which marks the end of the road by finishing the roads to be walked, is the first and most important of the milestones of Islamic thought. In this study, the contribution of Fiqh al-akbar, the founding text of the science of aqāid, to the science of kalām will be discussed in the context of its belonging to its author. This text gave direction to Ahl al-Sunna theology, which would be written in the later stages of Islamic thought. In this study, the internal and external contexts of the founding text mentioned will be confirmed in terms of its relative acumen to Abū Ḥanīfa. In addition, the reason for the increase in the commentaries (Sharḥ) of Fiqh al-akbar during the Ottoman period will be shown. As a matter of fact, each annotation strengthens that it belongs to the author. In the annotations, there is no sentence stating that the text does not belong to Abū Ḥanīfa, on the contrary, the authenticity of the belonging is emphasized. Of course, not all the annotations of the relevant text will be included here, but mostly printed works will be emphasized. Theology, prophecy and the hereafter are discussed in Fiqh al-akbar. Here, how theological debates and problems related to the history of theological concepts are handled in the commentaries will be shown. In this article, within the framework of the method discussed as an example, a preparation will be made for further studies to evaluate the topics and concepts of prophecy and the hereafter in the context of commentaries. The point that should be emphasized here is that none of the scholars who commented on the text pointed out that the subject or concept was not discussed in the period of Abū Ḥanīfa. Moreover, from the early period until as late as the 7th/13th century, both theology and bibliography books did not have any doubts about the belonging of Fiqh al-akbar to Abū Ḥanīfa. Moreover, since the early period, both theological and bibliographical works did not have any doubts about Fiqh al-akbar’s belonging to Abū Ḥanīfa. (shrink)

The Bellum ciuile has been the subject of three major editions in the past thirty years, attributable to D.R. Shackleton Bailey, R. Badalì and G. Luck. The existence of these three works highlights the resurgence of sustained interest surrounding Lucan as of the 1970s, with the publication of two significant works, Lucan: An Introduction by F. Ahl and the collective volume of Entretiens à la fondation Hardt, yet it also demonstrates the difficulty in establishing the text of the Pharsalia.

Along with the legal opinions, the juristic proofs presented to underpin these legal opinions also occupy an important place in uṣūl al-fiqh. Thus, scholars of uṣūl al-fiqh strived to propound the proofs indicating the relevant theoretical principles in an apparent and definite way. As a result, the disputed and undisputed proofs ranked among al-adilla al-shar‘iyya have been abundantly addressed in the classical uṣūl al-fiqh works. However, although it is not mentioned as a part of legal sources in the uṣul literature, (...) there has been another proof subjected to legal reasoning (istidlāl): the practice of the companions. In this study, “the practices of the companions” is used in the contextual meaing of the verbal and practical positions of the entire companions or some of them on a specific topic of uṣūl al-fiqh. By this definition, the concept of the practice of the companions is separated from the concepts of qawl al-ṣaḥābī, ʿamal ahl al-Madīnah and the ijmāʿ al-ṣaḥābah. As a matter of fact, the concept of qawl al-ṣaḥābī signifies an opinion narrated from a single companion and neither supported nor opposed by other companions, and subjected to use of legal inference for obtaining practical legal rulings. In return, the concept of the practice of the companions signifies the position that the companions hold on a topic of uṣūl al-fiqh and does not stipulate the conditions that it must be an opinion of a single companion and be neither supported nor opposed by other companions. In addition, as being related to the legal theoretical issues and not restricted to a certain region, the concept of the practice of the companions is distinct from the ‘amal ahl al-Madīnah. Likewise, it also differed from the ijmāʿ al-ṣaḥābah because the latter concept indicates the consensus of all companions on a practical legal ruling whereas the practice of the companions amounts to both the consensus of the companions and their individual opinions on the matters of uṣūl al-fiqh. Having said that, the concept of the practice of the companions has some overlaps with the qawl al-ṣaḥābī and ijmāʿ al-ṣaḥābah. It is observed in the Hanafi tradition of uṣūl al-fiqh that the practices of the companions are presented as a proof of many principles of uṣūl al-fiqh. This is because of the fact that the companions have a significant role as being the first practitioners of the revelation and the leading figures of the tradition of fiqh. Due to these significant roles of the companions, a central position is given to their interpretation method of the divine text and the technique of issuing legal opinions in determination of theoretical principles. In this study, I examine the impact of the practices of the companions on the Hanafi legal theory focusing on the work of al-Sarakhsī (d. 483/1090), al-Uṣūl, and try to identify how Hanafi legal theory was grounded, departing from, overall or particular, companions’ practices. This study consists of two main parts. First, I provide the conceptual framework by analyzing the concepts of the companion and the companions’ practice. Second, I discussed the theoretical issues rested evidentially on the companions’ practice. Hence, this study excludes the instances of qawl al-ṣaḥābī, ijmāʿ al-ṣaḥābah and the companions’ practice if they are not resorted in proving the uṣūl al-fiqh principles. This work deals with issues on which theoretical principles grounded in reference to the practice of the companions under the headings; Kitāb, Sunnah, qıyās, naskh and alfāz. When instances of the companions’ practice are in abundance in a case, I just focus on the highly representative ones and shortly refer to the others. In the conclusion part, I provide the consequences achieved by this research and some final remarks on the topic. (shrink)

This highly readable book is aimed at anyone with an interest in the food they eat. In conversational tone, and avoiding academic jargon, it provides an honest and objective account of the consequences of food consumption choices and policies, through the lens of economics.

Every science examines the personal accidents of the subject, which it determines as its subject, and the sciences differ from each other in this aspect. However, sciences offer the principles that they prove themselves through the use of other sciences. Sciences take and use the principles of other sciences that they will need, but they do not have to prove these principles in themselves. On the contrary, they entrust this proof to the sciences from which they took their principles. While (...) examining the sources of fiqh and the method of making judgments from these sources, the method of fiqh uses the principles set forth in other sciences in the problems it encounters. One of the sciences in which the method of fiqh takes principles is kalām. Actually, the science of kalām provides principles to all other sciences with the conception of God and the world it reveals. One of these principles is the indeterminist understanding of the world, in other words, the theory of ʽādah (custom). The theory of custom, produced in the tradition of Ahl al-Sunnah Kalām, is a theory that cancels causality and makes all effects in the world peculiar to Allah. According to this theory, Allah operates the universe according to the laws of physics, which are named custom. However, this theory makes it possible for Allah, if He wills, to do extraordinary acts that are described as humanly extraordinary. Since the Fiqh and its Methodology, which is assisted by the science of kalām, is a science that is expected to judge according to the apparent, it seems to be contrary to his identity to make judgments by using the possibilities of the theory of custom. However, like the situation of a person who becomes a Muslim at the last moment of prayer, sometimes things get so tight that it becomes very difficult to judge according to outward appearance. Well, did the methodists look at the outward appearance and decide that this person is not responsible for the prayer of the aforementioned time, or did they come to a different conclusion by using the possibilities of the theory of custom. (shrink)

This article focusses on the generality of the entities involved in a geometric proof of the kind found in ancient Greek treatises: it shows that the standard modern translation of Greek mathematical propositions falsifies crucial syntactical elements, and employs an incorrect conception of the denotative letters in a Greek geometric proof; epigraphic evidence is adduced to show that these denotative letters are ‘letter-labels’. On this basis, the article explores the consequences of seeing that a Greek mathematical proposition is fully general, (...) and the ontological commitments underlying the stylistic practice. (shrink)

Bioethical Prescriptions collects F.M. Kamm's articles on bioethics -- revised for publication in book form -- which have appeared over the last 25 years and which have made her among the most widely-respected philosophers working in this field.

The defining principle of evolutionary biology is that all species, extant and extinct, evolved from ancient prokaryotic cells. Their initial appearance and adaptive evolution are proposed to have been accompanied by a cellular sentience, by feelings, subjectivity or, in a word, 'consciousness'. Prokaryotic cells, such as archaea and bacteria, have natural unitary, valence-marked 'mental' representations. They process and evaluate sensory information in a context-dependent manner. They learn, establish memories, and communicate using biophysical fields acting on excitable membranes. Symbiotic eukaryotic cells, (...) which evolved much later, initiated a compound cellular subjectivity utilizing 'senomic' and 'ephaptic' principles that evolved into the varieties of consciousness seen in multicellular species. This Cellular Basis of Consciousness (CBC) model provides a novel framework within which to approach fundamental issues such as the origins of life and the emergence of mind. (shrink)

Il presente contributo si propone di svolgere alcune riflessioni intorno alla formazione del processo di attaccamento madre-bambino. In particolare, l’autore prende in considerazione gli studi condotti da Bowlby, che ha inteso spiegare la formazione del legame d’attaccamento come comportamento sociale del bambino verso la persona che si prende cura di lui e non soltanto come comportamento derivato dalla soddisfazione di bisogni prevalentemente fisiologici. Parole chiave: psicologia, attaccamento madre-bambino, maternità.