Abstract

‘Kun je verantwoordelijkheid uitdrukken in kleur? Is het verantwoordelijkheid of juist waanzin om mensen te doen denken dat sommige kleuren lichter zijn en andere donkerder? Na 1989 kwamen de kleuren en toonde de wereld zijn bonte en schreeuwerige gelaat. Er bleken veel kleuren te zijn, er waren mooie en verschrikkelijke bij, er waren zelfs kleuren die de verbeelding in verbijstering en deemoed deden zwijgen. Het bleek dat er een oorlog tussen hen woedde, dat ze elkaar beten, dat er uiteindelijk te veel van waren, te veel om allemaal door het netvlies te worden opgevangen, je moest kiezen. De enige hoop was nu dat het oog zich nog uit de kinderjaren zou herinneren dat er onder deze waanzin aan kleuren een zwartwit negatief moest schuilgaan, een monochrome hiërarchie, licht en duisternis, twee basiskrachten.’