Abstract

‘Vrees is een van de weinige dingen waaraan het onze tijd, die zekerheid, veiligheid en geborgenheid node mist, niét ontbreekt. Vrezen zijn er vele en verschillende. Mensen van uiteenlopende sociale, geslachtelijke en leeftijdscategorieën wordt geteisterd door de hunne; er zijn ook vrezen die we allemaal gemeen hebben -- ongeacht in welk deel van de aardbol we toevallig zijn geboren of hebben gekozen te wonen. De moeilijkheid echter is dat die vrezen zich niet zo makkelijk laten optellen. Naarmate ze een voor een in gestage, zij het willekeurige volgorde afdalen, tarten ze onze pogingen ze met elkaar in verband te brengen en hun gemeenschappelijke wortels op te sporen. Ze zijn des te angstaanjagender omdat er zo moeilijk greep op is te krijgen; maar nóg beklemmender door het gevoel van machteloosheid dat ze wekken. Omdat we geen vat hebben gekregen op hun oorsprongen en logica, tasten we ook radeloos in het duister als we voorzorgen moeten nemen -- nog gezwegen van het voorkómen of het afslaan van de gevaren die ze signaleren. Het ontbreekt ons domweg aan de instrumenten en de vaardigheden om het te gebruiken. De gevaren die we vrezen overstijgen ons handelend vermogen; tot nog toe zijn we nog niet eens ver genoeg gevorderd om helder voor ogen te krijgen hoe die daarvoor berekende instrumenten en vaardigheden eruit zouden zien -- laat staan ze beginnen te ontwerpen en te maken.’