Abstract

Tijdens een arcadisch verblijf in Berlijn mijmert de Afrikaanse dichteres Antjie Krog over haar Arcadië. Ze vertelt hoe zij tijdens haar activiteiten voor de Waarheids- en Verzoeningscommissie doordrongen raakte van het belang van vergeving, verzoening en onderlinge verbondenheid. Slachtoffers konden daders vergeven en op die manier niet alleen de dader een kans op menselijke waardigheid bieden, maar ook hun eigen waardigheid weer terugkrijgen. Deze vergeving, en het Afrikaanse principe van ubuntu of gemeenschapzin, leiden zo tot een superieure vorm van mens-zijn.