Abstract

‘Ik zwijg. Hier spreekt een wereld zo anders dan mijn tijd. Eenennegentig is ze nu, Jacqueline de Romilly, eenennegentig én blind. Maar alle kennis, verzameld in een lang leven dat ze heeft gewijd aan de Griekse klassieken, zit nog steeds in haar hoofd. Haar geheugen spreekt. Nee, haar hart spreekt: par coeur. De Franse maar ook de Engelse taal geven uitdrukking aan het feit dat je je een zekere kennis pas echt eigen hebt gemaakt als het een deel van jezelf, dat wil zeggen een deel van je hart is geworden. Het is deze kwaliteit die haar, ondanks haar blindheid en andere fysieke gebreken die horen bij hoge ouderdom, toch een zekere geestelijke onkwetsbaarheid, levenskracht geeft.’