There is no notion of postmortem Heaven and Hell in both ancient Israeli and Confucian traditions, and the two traditions also share quite a number of similarities about the idea of immortal life after death. Therefore, a comparison of the commonness in this field, e.g. the Jewish Levirate Marriage custom and the Confucian custom of adopting one’s son as heir; the idea of name surviving death in Biblical Judaism and that of glorifying one’s parents by making one’s name famous in (...) future ages in Confucianism, can help us reveal the common pursuit in the two traditions: the postmortem fulfillment of an individual is realized in the form of the continuation of one’s family/ tribe/ nation of which they were, and forever remain, a generational link. In addition, this can help clarify a long faulted Confucian dogma of “Having no male heir being the gravest of the three cardinal offences against filial piety”. (shrink)

v. 1. ttŭt ŭl sewŏra -- v. 2. Kukpŏp ŭn chiŏmhan kŏt ida -- v. 3. Punsu nŭl nŏmji mara.

RNA localization is a powerful strategy used by cells to localize proteins to subcellular domains and to control protein synthesis regionally. In germ cells, RNA targeting has profound implications for development, setting up polarities in genetic information that drive cell fate during embryogenesis. The frog oocyte offers a useful system for studying the mechanism of RNA localization. Here, we discuss critically the process of RNA localization during frog oogenesis. Three major pathways have been identified that are temporally and spatially separated (...) in oogenesis. Each pathway uses a different mechanism to effect RNA localization. In some cases, localization elements within the 3' untranslated region have been identified and have provided unique insights into the localization process. This important field is still in its infancy, however, and much remains to be learned. BioEssays 21:546–557, 1999. © 1999 John Wiley & Sons, Inc. (shrink)

Resumen: El piano, de origen europeo, es la cristalización de la civilización musical occidental y es conocido como el rey de los instrumentos musicales. Después de cientos de años de desarrollo, ha desarrollado un sistema relativamente completo de creación, interpretación y enseñanza. En este proceso, se puede ver que hay muchas obras de música para piano con el estilo y el encanto únicos del pensamiento tradicional chino, utilizando el método de la música folclórica china y la melodía con características chinas. (...) La combinación de pensamientos tradicionales y piano demuestra el encanto único de la música china, con una fuerte herencia cultural y atractivo artístico. Por lo tanto, las obras de música para piano infiltradas en el pensamiento tradicional chino no son sólo un tesoro de China, sino también un elemento indispensable en la interpretación y educación del piano chino. El propósito de este artículo es comprender y reflexionar profundamente sobre las obras de música para piano en la cultura tradicional china, explorar la singularidad y el encanto de las obras de música para piano chinas y comprender la encarnación de los pensamientos tradicionales chinos en la creación de música para piano, explorando así la singularidad y la innovación. de la creación de música para piano china, proporcionando referencia y apoyo para promover el desarrollo de las obras de música para piano china. (shrink)

Cet article s’attache à décrire l’évolution dans l’amitié entre Chŏng Yakyong et Yi Kigyŏng. Beaucoup de choses les rapprochaient, objectivement. Tous deux étaient de brillants lauréats du concours du doctorat de 1789, tous deux étaient membres de la même faction politique, les Namin (les ''Sudistes''), tous deux étaient fonctionnaires civils à la cour du roi Chŏngjo ( r. 1776-1800) dans la Corée de l'ère Chosŏn (1392-1897), et tous deux jouèrent un rôle important dans cette période de grands changements, à la (...) fois socio-politiques, religieux, culturels et intellectuels, que vécut alors la Corée. Chŏng Yakyong s’intéressa à de nombreuses branches différentes du savoir occidental qui parvenait alors à la Corée, et il embrassa même, brièvement après sa confession, la foi chrétienne en 1784. Se sentant critiqué et calomnié, il la renia publiquement en 1797, mais son ami Yi Kigyŏng, auteur du Pyŏgwip’yŏn 闢衛編 ( Compilation de documents pour le rejet de l’hétérodoxie et la défense de l’orthodoxie ), ne voulut jamais y croire. Cet ami devint même un ennemi au point qu’il l’attaqua violemment, en 1801, ce qui valut à Chong Yakyong un long et douloureux bannissement jusqu’en 1818. À travers la lecture des textes dont nous disposons, officiels et personnels, nous tentons de comprendre ce qui s'est joué alors et d'analyser l’évolution de leur amitié face à ce qui les divisa – ces événements qui furent tragiques pour beaucoup de monde. (shrink)

Jamal al-Din al-Afghani (1838-97) was a pan-Islamic thinker, political activist, and journalist, who sought to revive Islamic thought and liberate the Muslim world from Western influence. Many aspects of his life and his background remain unknown or controversial, including his birthplace, his religious affiliation, and the cause of his death. He was likely born in Asadabad, near present-day Hamadan, Iran. His better known history begins when he was 18, with a one-year stay in India that coincided with the Sepoy Mutiny (...) of 1857-59. In what would become a life of constant travel, he soon went to Mecca to perform Hajj, before returning to Afghanistan to join the service of the country's ruler, Dost Mohammad Khan (1793-1863). He later sided with Dost's son Mohammad Aʻzam, who ultimately lost in a power struggle with his British-supported brother Sher Ali. Al-Afghani's political activism eventually took him to Paris, London, Tehran, Saint Petersburg, and Constantinople. It was during his second stay in Egypt (1871-79) that he cemented his role as a reformer. He found in Cairo a class of young intellectuals who gathered around him, established newspapers, and used these papers to disseminate his ideas. Chief among al-Afghani's Egyptian disciples were scholar Muhammad ʻAbduh, journalist ʻAbd Allah al-Nadim, and nationalist politicians Mustafa Kamil and Saʻd Zaghlul. Al-Afghani's influence on both modernist and traditionalist Islamic thought continues to the present. An activist who sought to effect change through political journalism and public speaking, he did not write many books. This treatise, entitled al-Radd ʻalā al-dahrīyīn (Refutation of the materialists), was a rebuttal of the views of the pro-British Sir Sayyid Ahmad Khan, who had argued that science is more important than religion in the rise of civilizations. First written in Persian following al-Afghani's exile from Egypt to India, it was translated into Arabic by his student Muhammad ʻAbduh, with the help of al-Afghani's assistant Arif Efendi. (shrink)

Mevlânâ Celâleddin-i Rûmî’yi (öl. 1273) sevenler arasında, Abdurrahman Câmî’ye (öl. 1492) atfedilen Mevlânâ ve Mesnevî-i Şerîf’ini öven “Peygamber değildir ama kitabı vardır.” mazmunu ile meşhur olan bir beyit vardır. İran’da daha çok yaygın olan ve Câmî’nin beytiyle aynı anlamı taşıyan ve ilaveleri olan üç beytin ise, Bahâeddin Âmilî (öl. 1622) tarafından yazıldığı bilinmektedir. Bu beyitlerde Mesnevî’ye verilen “Farsça Kur’an” lakabı ve “bazılarını hidayete, bazılarını dalalete götüren” ibaresi dikkat çekmektedir. Bu beyitlerin içerikleri, Muhammed İkbal (öl. 1938) ve Muhammed Hüseyin Şehriyâr (öl. (...) 1988) gibi son asrın bazı büyük şairlerinin, Reynold Nicholson (öl. 1945) ve Annemarie Schimmel (öl. 2003) gibi müsteşrik yazarların eserlerinde de görünmektedir. Hz. Mevlânâ ise kendisini Kur’ân’ın kölesi ve Hz. Muhammed’in (s.a.v) yolunun toprağı olarak tanıtmış ve anılan beyitlerin ima edebileceği gibi hiçbir zaman peygamberlik iddiasında bulunmamıştır. Ârif şair Mesnevî’nin çeşitli yerlerinde Kur’ân’ın vasıflarını, emir ve nehiylerini, evrensel mesajlarını ve ayetlerin üzerinde tefekkür etmenin önemini serdetmiştir. Kur’ân’ı daha iyi ve doğru kavrayabilmek için neler yapılmalıdır açıklamış ve yöntemler sunmuştur. Kur’ân’daki bazı hikâyeleri tekrar anlatmış ve detaylandırarak şerh etmiştir. Hz. Peygamber efendimizin yüce makamını övmüş, başka peygamberlerin hikâyelerini, onlara gösterdiği saygıyla aktarmıştır. Hz. Mevlânâ ve Mesnevî-i Şerîf methiyesi olarak söylenen şiirlerdeki tanımlar, bir taraftan Mesnevî’nin dibacesinde Mevlânâ’nın kendi kaleminden çıkmış “Bu Mesnevî kitabıdır ve dinin asıllarının asıllarının asıllarıdır.” cümlesinden esinlenmiş olabilir. Mevlânâ bu mukaddimede eserini Kur’an sıfatlarıyla tavsif etmiş ve onun Allah tarafından korunduğunu söylemiştir. Mesnevî şârihi olan İsmail Ankaravî’nin, “Mesnevî Kur’ân ve Hadis tefsirlerinden meydana gelmiş mecmau’l-bahreyndir.” ifadesi de bu konuyu izah etmektedir. Mesnevî’de belirgin bir şekilde ayetlerin şerhi veya ayetlere yönelik telmihler geçmektedir. Toplam iki bin iki yüzü aşkın yerde ayetlere atıf mevcuttur. Bu da Mesnevî’nin Kur’ân’ın bir tür tefsiri olabileceğini işaret etmektedir. Başka bir açıdan bakıldığında, Mesnevî ile Kur’ân arasında çeşitli yazılış ve biçim benzerlikleri kurulabilmektedir. Mesnevî’nin de Kur’ân gibi bir emirle başlaması, bir ilham (vahiy) ürünü olması, başlangıcında tüm kitabın özetinin geçmesi, anlatım şeklinin genelde hikâye ve temsillerle olması, suretten manaya geçip anlaşılması için şerh ve tefsire ihtiyaç olması vb. birçok müşabih veçheleri vardır. Bu bakımlardan, Mesnevî peygamber olmayan biri tarafından Farsça Kur’ân’a benzetilmiştir denilebilir. Bu çalışmada önce bu nitelemenin çıkma ve kullanma serüveni takip edilecek, sonra Mevlânâ’nın Kur’ân hakkındaki görüşleri, Mesnevî’de Kur’ân’ın yeri, Kur’ân ve Mesnevî’nin ortak yönleri ele alınarak neden bu büyük şair ve yazarlar tarafından Mesnevî’ye Farsça Kur’ân denildiği açıklanmaya çalışılacaktır. (shrink)

Many passages in early Confucian texts such as the Analects and Mengzi are focused on virtue, recommending qualities like humaneness (ren 仁), righteousness (yi 義), and trustworthiness (xin 信). Still others emphasize roles: what it means to be a good son, a good ruler, a good friend, a good teacher, or a good student. How are these teachings about virtues and roles related? In the past decade there has been a growing debate between two interpretations of early Confucian ethics, one (...) that sees virtues as fundamental, and the other of which starts from roles. Recently there have been two new contributions to the debate: Virtue Ethics and Confucianism (2013), edited by Stephen C. Angle and Michael Slote, which develops the virtue ethical interpretation, and Henry Rosemont, Jr.’s Against Individualism: A Confucian Rethinking of the Foundations of Morality, Politics, Family, and Religion (2015), which defends the role-based interpretation. This paper lays out the main contours of the debate between Virtue Ethical Confucianism and Confucian Role Ethics, as well as examines the distinctive contributions of these two new works. (shrink)

İlk dönem İslâm fırkalarından biri olan İbâziyye, Türkiye’de İslâm mezhepleri tarihi başta olmak üzere kelâm, hadis, tefsir, fıkıh gibi bilim dalları kapsamında incelenmiş ve önemli akademik araştırmalara konu olmuştur. Cumhuriyet döneminde İbâziyye fırkasına dair yapılan akademik araştırmalar bilhassa yirmi birinci yüzyılda hızlı bir artış göstermiştir. Bu çalışmada İslâm mezhepleri tarihi alanı başta olmak üzere İslâmî ilimlerde İbâzîlik üzerine yazılan kitap, lisansüstü tez, makale ve bildirilerin bir bibliyografyası hazırlanmış ve Cumhuriyet döneminde İbâziyye araştırmalarının tarihi seyri incelenmiştir. İslâm mezhepleri tarihi bilim dalında (...) İbâzîlik üzerine yapılan çalışmalarda iki temel yaklaşımın benimsendiği görülmüştür. Birinci yaklaşıma göre, Sünnî bakış açısıyla geleneksel mezhepler tarihi kaynakları esas alınarak, İbâziyye Hâricîlerin devamı olarak kabul edilmiştir. Bununla birlikte İbâzîlerin bu konudaki itirazları göz ardı edilmiştir. İkinci yaklaşıma göre ise, Sünnî kaynakların yanında İbâzî kaynaklar da esas alınarak fırka anlaşılmaya çalışılmıştır. Burada müellifler İbâziyye’yi kendi kaynakları üzerinden tanımlayarak, Hâriciyye’den bağımsız bir mezhep olarak değerlendirmişlerdir. İbâziyye’nin Hâricî düşünce yapısından farklılaşan yaklaşımları nedeniyle onlardan ayrılarak, günümüze kadar ulaşmayı başardığını vurgulamışlardır. Mezheplere ilişkin yapılan araştırmalarda objektif veriler ortaya koymak için kaynakların karşılaştırmalı olarak ele alınması gerekmektedir. Aksi hâlde yapılan çalışmalar, doğru verileri yansıtmak yerine sonuçları bilimsellikten uzak, tek taraflı bakış açısının ürünü olarak kalmaktadır. Bu sebeple fırkalar incelenirken, kendi kaynaklarındaki tanımlamalarına da yer verilmelidir. Ancak İbâziyye fırkasına ilişkin kaynakların birçoğunun günümüze kadar ulaşmamış olması yahut siyasî, itikadî, fıkhî görüşlerinin yeterince tanınmamış olması gibi nedenler; İbâziyye’nin gerçekte olandan farklı bir zeminde, yanlış bilgiler üzerinden tanınmasına sebebiyet vermiştir. Bunun yanı sıra mezheplerin, teşekkül sürecinin ardından sistematik hâle gelmesine kadar ki dönemde dinamik yapıda olmaları da göz ardı edilmemesi gereken bir diğer husustur. Bu bağlamda araştırmacılar İbâziyye mezhebinin ortaya çıkışından sistematikleşmesine değin oluşturduğu kendine has görüşleri açıklığa kavuştururken, birincil kaynaklar üzerinden mukayeseli okumalar yaparak, bütüncül olarak analiz etmeleri gerekmektedir. Çalışmamızda Cumhuriyetin ilk yıllarından günümüze kadar İbâzîlik üzerine yapılan araştırmaların bir bibliyografyasını sunduk ve yukarıda belirtilen yaklaşım biçimlerini analiz ettik. Bu kapsamda İslâmî ilimler literatüründe İbâziyye fırkasına ilişkin veriler sunan araştırmacıların konuya dair yaklaşımlarını literatür taraması sonucunda tespit ederek kronolojik olarak sıraladık. Araştırmamız neticesinde, İbâzîlerin kendi kaynaklarını temel alan özgün akademik çalışmaların uzun süre sınırlı kaldığı ve sayıca az olduğu ancak son yıllarda bu alandaki araştırmaların belirgin bir artış gösterdiği sonucuna ulaştık. Bu araştırmaların ivme kazanmasına yönelik çözüm önerilerinde bulunarak İbâziyye ile ilgili çalışmaların daha ileri bir noktaya taşınmasının gerekliliğini ortaya koyduk. (shrink)

Medine, Hz. Peygamber’in hicret ederek hayatının son yıllarını geçirdiği şehir olarak Müslümanlar için büyük bir öneme sahiptir. Şehrin her köşesi, Allah Resulünün hatıralarıyla doludur. Bu nedenle Medine hakkında yazılan eserler hem İslâm tarihi hem de Hz. Peygamber’in hayatı hakkında daha derinlemesine bilgi edinmek isteyenler için vazgeçilmez kaynaklardır. Muhammed Abdülvehhâb el-Abbâsî tarafından kaleme alınan el-Mu‘cemü’ş-şâmil li’l-Medîneti’l-Münevvere adlı eser, Medine hakkında yazılmış en kapsamlı çalışmalardan biri olarak kabul edilebilir. Bu eser, sadece şehrin coğrafi ve tarihi özelliklerini değil, aynı zamanda Hz. Peygamber'in Medine'deki (...) hayatı, ashabı ve şehrin sosyal yapısı gibi birçok konuyu da detaylı bir şekilde ele almaktadır. Eserdeki haritalar, çizimler ve tablolar sayesinde okuyucular Medine'yi daha iyi anlayabilir ve zihinlerinde canlandırabilirler. Bu eser, hem İslâm tarihçileri hem de Medine ile ilgilenen herkes için önemli bir kaynak niteliğindedir. Eserdeki bilgiler sayesinde Medine'nin sadece dini bir merkez değil aynı zamanda zengin bir kültürel ve tarihi mirasa sahip olduğunu daha iyi anlıyoruz. (shrink)

Bu makale Fahreddin el-Râzî’nin metafizik yakîn anlayışını te’vîl teorisi açısından incelerken, onun metafizik yakîne ulaşma hususundaki optimistik tutumunu da ortaya çıkarmaktadır. Kuşkucuların lideri (şeyhü’l-müşekkikîn) olarak da bilinen Râzî’nin, kendisinden önceki felsefe ve kelam geleneklerini etraflıca kritik ederken yeni ve özgün bir anlayış ortaya koyup koymadığı tartışılmış, eleştirel düşüncesi kendisinden sonraki düşünürlerce tenkit edilmiş ve bu vesile ile Râzî hakkında çeşitli okuma biçimleri ortaya çıkmıştır. Bu okuma biçimleri arasında Râzî’yi, aklın kelamî bilgide yakîne ulaşamayacağı şeklinde bir metafizik bilinmezci olarak değerlendirenler de (...) olmuştur. Bu çalışma, Râzî’nin metafizik yakîn anlayışını te’vîl teorisi ile birlikte serimlemeye çalışmaktadır. Makalenin ilk ana bölümü metafizik yakîn ve te’vîl ilişkisi ekseninde -başka bir deyişle kelâmî bilgide akıl-nakil tartışmaları açısından- Râzî öncesi düşünceye dair -ipuçları niteliğinde- tarihsel bağlam vermektedir. İkinci ana kısım ise Râzî’nin metafizik bilgide akıl anlayışındaki ilkelerini istivâ’ kavramının te’vîli üzerinden belirginleştirmektedir. Bu makale, Râzî’nin te’vîl anlayışını bütünüyle ortaya koymayı amaçlamamaktadır. Ancak, te’vîl teorisinin temel bileşenlerinden birisi olan akliyyâtın nasıl metafizik yakîniyyâta dönüştüğünü analiz etmektedir. Muʻtezile, akliyyât üzerinden dönüştürdüğü metafizik yakîniyyâti, dini anlama ve yorumlamada kıstas haline getirmiştir. Öte yandan metafizik yakîniyyât anlayışlarındaki iddiaları, farklı din yorumlarına karşı müsamahasız bir tavra dönüşmüş, siyasi erkle birlikte baskıcı hale gelmiş ve Muʻtezile dışı kelam düşüncelerini akılcılık -daha radikal bir ifade ile rasyonelizm- karşısında eleştirel-tepkisel olmaya sevk etmiştir. Doğal bir sonuç olarak diğer doktrinlerin rasyonel gelişimi Muʻtezilî etki yüzünden yavaşlamıştır. Makalenin birinci kısmı, Râzî öncesi Eşʻarî düşünceyi, metafizik yakîniyyât ve nass yorumu açısından değerlendirirken, yorum ve akliyyât ilişkisine dair anlayışlarındaki dakikleşmeyi Muʻtezile’nin tarihsel varlığına ters orantılı olarak ele almaktadır. Ancak Râzî’ye kadar kararsız bir şekilde gerçekleşen dakikleşme süreci, Râzî ile birlikte nihayi formuna ulaşmaktadır. Râzî’nin te’vîl teorisinin temel prensiplerinden ilki, aklın nakle esas (el-ʿakl aṣlu’l-nakl) teşkil etmesidir. Akıl, naklin yalnız ispatı ve anlaşılması bakımından değil, aynı zamanda yorumlanması (te’vîl) açısından da temel belirleyici bir unsura dönüşmektedir. Bu makale, Râzî’nin ilmi hayatının sonlarına doğru, metafizik yakîniyyâta ulaşma noktasında pesimizme düşerek, metafizik bilinmezciliğe doğru yöneldiği şeklindeki anlama biçimlerine karşı, en son eserleri arasında olan ve tamamlanmamış Tefsîr’i üzerinden cevaplar aramaktadır. Râzî, değişik zamanlarda ele aldığı eserlerinde, “naklin zanniliği” hususundaki ısrarlı duruşunu vurgulamaktadır. Bu makale Râzî’nin naklin zanniliği noktasındaki ısrarlı duruşunun, “aklın asıllığı” ilkesindeki kararlılığı ile zorunlu bir paralellik gösterdiğininin altını çizerken, metafizik yakîniyyât açısından da hala optimistik olduğunu savunmaktadır. (shrink)

Fenomenolojik hareket içinden fenomenolojinin transandantal niteliğine yöneltilen eleştirilerin bir örneğini yakın zamanda Claude Romano sunar. Makalede Romano’nun eleştirisinin neden isabetli olmadığı tartışılacaktır. Birinci başlık, Husserlci fenomenolojinin başlangıçtaki Kartezyen karakterinin ve transandantal dönüşümünün, şüpheciliğin ciddiye alınmasından kaynaklandığına dair iddiaya ayrılmıştır. Romano, Husserl’i transandantal fenomenolojiye götüren şeyin, felsefenin görevinin şüphecilik karşısında bilimleri temellendirmek olduğunu düşünmesi ve evrensel bir şüpheden hareketle bilinç ile gerçeklik arasında indirgenemez bir ontolojik ayrım varsayması olduğunu ileri sürer. Oysa Romano’ya göre fenomenolojiyi transandantal bir felsefe olmaya zorlayan bu gerekçeler (...) reddedilebilir. Zaten transandantal bir fenomenoloji olanaklı da değildir; çünkü transandantal kuruluş fikri, bilinç ve gerçeklik arasında varsayılan ikici ontolojik ayrımla ve fenomenolojinin gerçekliğe olduğu haliyle doğrudan erişime izin vermesiyle bağdaşmaz görünür. İkinci başlıkta, bağdaşmaz görünen bu tezlerin, korelasyonun kendisinin bilinç ve dünyaya önceliğini, bedenli bilinçle dünyanın kökendeki olgusal etkileşimini, zamansal ve çağrışımsal sentezler boyunca anlamın genetik kuruluşunu hesaba kattığımızda transandantal bir fenomenolojiyi nasıl birlikte olanaklı kıldığı gösterilecektir. Üçüncü başlık, Romano’nun transandantal fenomenoloji eleştirisinin dayandığı _sınırlı epokhe_’nin karşısına _evrensel epokhe_’yi koyacaktır. Dördüncü başlıkta Husserl’in şüpheciliğe yönelik esas ilgisinin, kökensel felsefe idesinden hareketle şüpheciliğe biçtiği tarihsel role bağlı olduğu açıklanacaktır. Son başlık ise, transandantal fenomenolojinin, şüpheciliği alt ederek felsefe idesini gerçekleştirebilecek tek sahici felsefe olduğunu ortaya çıkaracaktır. Sonuç olarak, transandantal fenomenoloji, realizm karşısındaki idealist bir konum olarak değil, her türlü nesnelcilik karşısında, nesnelerin varlığının ve bilgisinin olanak koşullarını araştıran bir konum olarak anlaşıldığı sürece, fenomenolojinin özgün bir felsefe olmasının onun transandantal niteliğine bağlı olduğu savunulacaktır. (shrink)

Qu'est-ce qu'entrer dans une pensée? Qui ne souhaiterait par exemple entrer, le temps d'une soirée, dans une pensée aussi extérieure à la nôtre que la chinoise? Mais on ne peut y entrer en tentant de la résumer, ou d'en présenter des notions, ou d'y distinguer des écoles, voire en en traçant l'histoire. Car on reste toujours dépendant, pour le faire, de nos perspectives implicites et de nos concepts. On n'a pas encore quitté sa pensée. Donc on n'a pu entrer dans (...) l'autre. C'est pourquoi je proposerai ici, à titre de travaux pratiques, de commencer par lire une simple phrase de chinois : les premiers mots du Yi King sur le commencement. De la lire du dedans : dans son énoncée et dans son commentaire. Comme aussi du dehors, qu'il soit de la Bible, de la Grèce et de nos prochains et plus lointains Orients. S'érige alors progressivement un seuil qui fait entrer. Du même coup, se répartissent, de part et d'autre, divers possibles de la pensée. Et surgit soudain devant nous une tâche immense : concevoir une histoire de l'avènement de l'esprit qui ne relève plus de la seule Europe. (shrink)

This seventh volume of Collected Papers includes 70 papers comprising 974 pages on (theoretic and applied) neutrosophics, written between 2013-2021 by the author alone or in collaboration with the following 122 co-authors from 22 countries: Mohamed Abdel-Basset, Abdel-Nasser Hussian, C. Alexander, Mumtaz Ali, Yaman Akbulut, Amir Abdullah, Amira S. Ashour, Assia Bakali, Kousik Bhattacharya, Kainat Bibi, R. N. Boyd, Ümit Budak, Lulu Cai, Cenap Özel, Chang Su Kim, Victor Christianto, Chunlai Du, Chunxin Bo, Rituparna Chutia, Cu Nguyen Giap, Dao The (...) Son, Vinayak Devvrat, Arindam Dey, Partha Pratim Dey, Fahad Alsharari, Feng Yongfei, S. Ganesan, Shivam Ghildiyal, Bibhas C. Giri, Masooma Raza Hashmi, Ahmed Refaat Hawas, Hoang Viet Long, Le Hoang Son, Hongbo Wang, Hongnian Yu, Mihaiela Iliescu, Saeid Jafari, Temitope Gbolahan Jaiyeola, Naeem Jan, R. Jeevitha, Jun Ye, Anup Khan, Madad Khan, Salma Khan, Ilanthenral Kandasamy, W.B. Vasantha Kandasamy, Darjan Karabašević, Kifayat Ullah, Kishore Kumar P.K., Sujit Kumar De, Prasun Kumar Nayak, Malayalan Lathamaheswari, Luong Thi Hong Lan, Anam Luqman, Luu Quoc Dat, Tahir Mahmood, Hafsa M. Malik, Nivetha Martin, Mai Mohamed, Parimala Mani, Mingcong Deng, Mohammed A. Al Shumrani, Mohammad Hamidi, Mohamed Talea, Kalyan Mondal, Muhammad Akram, Muhammad Gulistan, Farshid Mofidnakhaei, Muhammad Shoaib, Muhammad Riaz, Karthika Muthusamy, Nabeela Ishfaq, Deivanayagampillai Nagarajan, Sumera Naz, Nguyen Dinh Hoa, Nguyen Tho Thong, Nguyen Xuan Thao, Noor ul Amin, Dragan Pamučar, Gabrijela Popović, S. Krishna Prabha, Surapati Pramanik, Priya R, Qiaoyan Li, Yaser Saber, Said Broumi, Saima Anis, Saleem Abdullah, Ganeshsree Selvachandran, Abdulkadir Sengür, Seyed Ahmad Edalatpanah, Shahbaz Ali, Shahzaib Ashraf, Shouzhen Zeng, Shio Gai Quek, Shuangwu Zhu, Shumaiza, Sidra Sayed, Sohail Iqbal, Songtao Shao, Sundas Shahzadi, Dragiša Stanujkić, Željko Stević, Udhayakumar Ramalingam, Zunaira Rashid, Hossein Rashmanlou, Rajkumar Verma, Luige Vlădăreanu, Victor Vlădăreanu, Desmond Jun Yi Tey, Selçuk Topal, Naveed Yaqoob, Yanhui Guo, Yee Fei Gan, Yingcang Ma, Young Bae Jun, Yuping Lai, Hafiz Abdul Wahab, Wei Yang, Xiaohong Zhang, Edmundas Kazimieras Zavadskas, Lemnaouar Zedam. (shrink)

The purpose of cultural competence education for medical professionals is to ensure respectful care and reduce health disparities. Yet as Berger and Miller (2021) show, the cultural competence framework is dated, confused, and self-defeating. They argue that the framework ignores the primary driver of health disparities—systemic racism—and is apt to exacerbate rather than mitigate bias and ethnocentrism. They propose replacing cultural competence with a framework that attends to two social aspects of structural inequality: health and social policy, and institutional-system activity; (...) and two psychological aspects of structural inequality: the clinical encounter, and the epistemic. -/- We agree with the structural approach. To that end, we think it would be fruitful to include attention to physical contributors to structural inequality, namely the material artifacts used in medicine. Devices, tools, and technologies can materialize biases, perpetuate oppression, and contribute to health disparities. Granted, not everything that interests philosophers can be squeezed into medical education. Nevertheless, there are compelling reasons for including the study of material artifacts in education designed to reduce health disparities. First, devices and tools often carry forward biases from the past, and keep biases hidden from plain sight. Second, by studying these artifacts, future clinicians can begin to see themselves as part of a larger sociotechnical system. Finally, as medicine becomes increasingly tech-laden, it’s important for clinicians to see how material artifacts (including algorithms) connect individuals to structures. This will help to undermine oversimplified narratives according to which objective tools and technologies can correct for the bias and subjectivity of flawed human beings. (shrink)

In the face of challenging circumstances, many teachers turn to spirituality for sustenance and strength. Yet spirituality’s place in education and in educators’ lives has long been a matter of confusion and contention, not least because of the ambiguity of the term in its common usage. What is its relationship to religion? And what defines it? In this article, I submit that the later work of Michel Foucault offers a helpful approach to spirituality that displaces those questions—drawing attention away from (...) beliefs and/or attitudes professed, and towards the process of practical self-transformation that subjects undertake for the sake of a truth that is actualised in the body. To be spiritual in this sense is more a matter of what one does than what one believes or who one is. To offer a sense of why it matters in the lives of educators, I draw on the experiences of a San Diego high school teacher confronting interlocking personal, professional, and political challenges as a detailed example. (shrink)

Daniel Kahneman was not the first to suggest that attention and effort are closely associated, but his 1973 book Attention and Effort, which claimed that attention can be identified with effort, cemented the association as a research paradigm in the cognitive sciences. Since then, the paradigm has rarely been questioned and appears to have set the research agenda so that it is self-reinforcing. In this article, we retrace Kahneman's argument to understand its strengths and weaknesses. The central notion of effort (...) is not clearly defined in the book, so we proceed by constructing the most secure inferences we can from Kahneman's argument regarding effort: it is cognitive, objective, metabolic expenditure, and it is attention. Continuing, we find from Kahneman's argument that effort-attention must be a special case of sympathetic dominance of the autonomic nervous system that is also an increase in metabolic activity in the brain that has crossed a threshold of magnitude. We then weigh this conception of effort against evidence in Kahneman's book and against more recent evidence, finding that it does not warrant the conclusion that effort can be equated with attention. In support of an alternative perspective, we briefly review diverse studies of behavior, physiology and neuroscience on attention and effort, including meditation and studies of the LC-NE system, where we find evidence for the following: 1) Attention seems to be associated not with the utilization of metabolic resources per se but with the readying of metabolic resources in the form of adaptive gain modulation. This occurs under sympathetic dominance and can be experienced as effortful. 2) Attention can also occur under parasympathetic dominance, in which case it is likely experienced as effortless. (shrink)

Recently, there is a renewed debate concerning the role of perspective in vision. Morales et al. (2020) present evidence that, in the case of viewing a rotated coin, the visual system is sensitive to what has often been called “perspectival shapes.” It has generated vigorous discussions, including an online symposium by Morales and Cohen, an exchange between Linton (2021) and Morales et al. (2021), and most recently, a fierce critique by Burge and Burge (2022), in which they launch various conceptual (...) and empirical objections. Although Morales and Firestone (2022) have responded to them recently, and we are in agreement with Morales and Firestone in general, there are further problems in Burge and Burge (2022) that are worth highlighting. The main point of this comment is that what the Burge–Burge team call “viewpoint-dependent relational properties” are simply instances of what the Morales–Firestone team call “perspectival shapes”; the confusion arises from Burge and Burge’s misconstrual of Morales et al.’s claims. This shows that conceptually, the two teams are in large agreement, as Morales and Firestone (2022) also point out, and the focus should be put on the empirical disagreements, which has been covered by Morales and Firestone (2022). Relatedly, we argue that Burge and Burge (2022) misinterpret Morales et al. (2020) as supporting a new entity in perception science, and that this misinterpretation is a primary source of their apparent disagreement. This is worth pointing out because such misunderstanding generates many unnecessary quarrels that hinder progress. (shrink)

In this article, we contribute to sociological literatures on morality, professional and institutional contexts, and morally stigmatized ‘dirty work’ by emphasizing and exploring how they mutually inform one another in lawyers’ work activities. Drawing on interview data with 58 practitioners in the commercial legal industry in Singapore, we analyze how they experience professional and institutional constraints on the expressions of morality in their work. Our findings illustrate how a dominant managerial and economic focus maintains and reproduces a constrained form of (...) morality, limited to instrumental, utilitarian and commercial ends, and subordinated to lucrative client and firm interests. We discuss our findings in terms of the need to research and reform professions in ways that support more rounded and unconstrained moral reflexivity and autonomy in how work is undertaken and valued. This in turn has implications for how organizations and professions might achieve alternative moral institutional orders, and for legal work to avoid the moral and social taints of dirty work. (shrink)

The central claim of the Parfitian psychological approach to personal identity is that the fact about personal identity is underpinned by a non-branching psychological continuity relation. Hence, for the advocates of the Parfitian view, it is important to understand what it is for a relation to take or not take a branching form. Nonetheless, very few attempts have been made in the literature of personal identity to define the non-branching clause. This paper undertakes this task. Drawing upon a recent debate (...) between Anthony Brueckner and Harold Noonan on the issue, I present three candidates for the non-branching clause. (shrink)

This book gives a concise history of biophysics in contemporary China, from about 1949 to 1976. It outlines how a science specialty evolved from an ambiguous and amorphous field into a fully-fledged academic discipline in the socio-institutional contexts of contemporary China. The book relates how, while initially consisting of cell biologists, the Chinese biophysics community redirected their disciplinary priorities toward rocket science in the late 1950s to accommodate the national interests of the time. Biophysicists who had worked on biological sounding (...) rockets were drawn to the military sector and continued to contribute to human spaceflight in post-Mao China. Besides the rocket-and-space missions which provided the material context for biophysics to expand in the late 1950s and early 1960s, Chinese biophysicists also created research and educational programs surrounding biophysics by exploiting the institutional opportunities afforded by the policy emphasis on science's role to drive modernization. The book explores and demonstrates the collective achievements and struggles of Chinese biophysicists in building their scientific discipline. (shrink)

In this letter we focus on the cognitive science of consciousness. The general message is that, while this interdisciplinary area has made much progress in recent years, there is a tendency of downplaying conceptual issues, and therefore underestimating the difficulties of various problems. We briefly focus on a few prominent examples only, due to the space limit, but the general message should be clear: this recent tendency can be problematic for the progress of the consciousness branch of cognitive sciences.

The counterfactual account of physical computation is simple and, for the most part, very attractive. However, it is usually thought to trivialize the notion of physical computation insofar as it implies ‘limited pancomputationalism’, this being the doctrine that every deterministic physical system computes some function. Should we bite the bullet and accept limited pancomputationalism, or reject the counterfactual account as untenable? Jack Copeland would have us do neither of the above. He attempts to thread a path between the two horns (...) of the dilemma by buttressing the counterfactual account with extra conditions intended to block certain classes of deterministic physical systems from qualifying as physical computers. His theory is called the ‘algorithm execution account’. Here we show that the algorithm execution account entails limited pancomputationalism, despite Copeland’s argument to the contrary. We suggest, partly on this basis, that the counterfactual account should be accepted as it stands, pancomputationalist warts and all. (shrink)

Normal interpersonal treatment is often based on the existence of the rational nature of both the agent and the target of the treatment, and their relationship is reciprocal and mutual. However, when the rational person confronts the irrational person, such as the mentally retarded or vegetative person, the reciprocal relationship cannot be maintained because the targeted person loses his or her rational capacity. But this inequality does not deprive the object of action of the right to be treated rationally, because (...) people treat the irrationally disabled not according to the principle of reason but according to the principle of emotion - specifically, the principle of love. The principle of love often disregards the specific conditions of the object of treatment and still treats them reasonably. Thus, the emotional principle has a broader application in interpersonal treatment. (shrink)

In this chapter, we identify and present predominant debates at the intersection of ethics and imagination. We begin by examining issues on whether our imagination can be constrained by ethical considerations, such as the moral evaluation of imagination, the potential for morality’s constraining our imaginative abilities, and the possibility of moral norms’ governing our imaginings. Then, we present accounts that posit imagination’s integral role in cultivating ethical lives, both through engagements with narrative artworks and in reality. Our final topic of (...) consideration focuses on the possibility of imagination constituting or constructing new ethical or political frameworks. (shrink)

The issue of violence and strategies for its attenuation present perennial conundrums for those seeking to reduce the quantity of avoidable suffering in the world. Despite the best efforts of committed practitioners, activists, and scholars, violence its various forms remain rife at all levels of social life. Paradoxically and tragically, at times, the proliferation of violence accompanies those very efforts aimed at its eradication or resolution. Education – understood in its narrower sense as a set of formal institutions as well (...) in its broader sense as a ubiquitous sociocultural process – is perhaps exemplary of this paradox, being cast variously as a cause or instrument of violence on the one hand, and as a panacea to violence on the other. In this essay review of Etienne Balibar's Violence and Civility: On the limits of political philosophy (2016), I draw on the author's imaginative attempt to theorise the relationship between different forms of violence and link this to existing scholarship on violence more broadly, and studies that consider the role of education within economies of violence more specifically. (shrink)

This paper looks at transgender identities and the law in the context of marriage in common law jurisdictions. It particularly focuses on the nature and sources of authority over word meaning as well as the role of language and definition in classifying transgender individuals into a legal category. When it comes to the legal question of who may marry whom, and what the terms “man” and “woman” actually refer to, there is no statutory definition of the terms “man”, “woman”, “male” (...) and “female”. This has put the onus on judges, especially those who needed to decide whether a transgender person can marry in his/her affirmed sex, to interpret these terms. Two lines of cases in transgender jurisprudence are examined so as to have a close study of how the courts construed these terms and classified transgender people into a category. The first concerns United Kingdom cases, namely Corbett v Corbett, Bellinger v Bellinger and the Hong Kong case W v Registrar of Marriages, &. The second consists of Australian cases such as Secretary, Department of Social Security v State Rail Authority and Re Kevin. This paper discusses these issues by analyzing and comparing different cases in transgender jurisprudence as well as examining how these issues play out in contemporary Hong Kong. (shrink)

Previous research demonstrates the critical role moral disengagement plays in unethical decision-making. This study investigates the relationships among moral endorsement, shareholder-value orientation, moral disengagement, and moral judgment on issues of different moral intensities. The results of a scenario-based survey conducted in China confirm the negative (positive) impact of moral disengagement (moral intensity) on moral judgment. The findings reveal that both moral endorsement and shareholder-value orientation of decision-makers significantly influence moral judgment and that moral intensity moderates the relationships between moral endorsement (...) and moral judgment, and between shareholder-value orientation and moral disengagement. The study’s theoretical contributions, managerial implications, and limitations are discussed. (shrink)

“Deathbots,” digital constructs that emulate the conversational patterns, demeanor, and knowledge of deceased individuals. Earlier moral discussions about deathbots centered on the dignity and autonomy of the deceased. This paper primarily examines the potential psychological and emotional dependencies that users might develop towards deathbots, considering approaches to prevent problematic dependence through temporary use. We adopt a hermeneutic method to argue that deathbots, as they currently exist, are unlikely to provide substantial comfort. Lacking the capacity to bear emotional burdens, they fall (...) short of meeting idealistic expectations. By repositioning deathbots, we aim to mitigate the risk of emotional dependency and respect the natural grieving process. Our goal is to propose the use of deathbots as a novel means of mourning through transitory use, rather than as a method to alleviate grief or as a patterns for communication with the deceased. (shrink)

In this study, telecollaborative learning activities were carried out in virtual learning environments created by the 360-degree video technology. We aimed to facilitate students’ creativity, innovation, and entrepreneurship. Two groups of students, a group of junior high school students from China and a group of university students from Indonesia, participated in the study. Students created cultural learning content using the 360-degree video technology which considered to be creative, innovative, and entrepreneurial, shared it with their international partners on the telecollaborative platform (...) and then watched content of their partners to experience virtual panoramic tours. After that, students exchanged their ideas and comments with each other in order to improve content quality. We investigated whether participation in telecollaborative learning activities positively impacts students’ creativity, innovation, and entrepreneurship. The data were collected through questionnaires and interviews. We also analyzed content created by the participants in learning activities. Two main findings were obtained: technology-supported learning activities improved participants’ creativity, innovation, and entrepreneurship and the participants positively perceived their learning experiences. Based on our results, we proposed several suggestions and derived some implications. (shrink)