Makalede İlâhî vahyin insanın ontolojik gerçekliğini göz ardı etmediğini, ontolojik gerçekliği üzerinden insanlara mesaj verdiği konusu ele alınmıştır. Bu durum, rüya ve şeriatlerin farklılığıyla ispat edilmeye, bu fikre temayül gösteren ancak Kur’ân hakkında olumsuz bir argüman olarak kullanan Montgomery Watt gibi müsteşriklere de cevap verilmeye çalışılmıştır. Bu yapılırken ilk önce bilinçaltının anlaşılması hususunda bazı örnekler verilmiş sonra rüya sembollerinde baskın olan kültürel unsurlara temas edilmiştir. Rüyalardaki sembollerin şekillenmesinde mantıksal bağı irdeleyen İslam ulemasının açıklamalarına ve rüya tevillerine de yer verilmiştir. Bu (...) yorum ve tevillerden anlaşıldığı kadarıyla insanlarda ortak görülen sembollerin Jung’un arketip, İslam ulemasının ise zihinsel kalıp ve manaların elbisesi dediği bir nevi kültürün kodlarından oluşan bilinçaltı alfabesi tarafından formlaştığı anlaşılmaktadır. Dini değer ve ifadeler Müslüman kültürde en dominant öğeler olduğundan Müslüman yorumcular genelde rüya sembollerini Kur’an ve hadisteki sözler veya bu sembolleri çağrıştıran ifadelerle yorumlamaya çalışmışlardır. Bu mantıktan hareketle tefsirde büyük problem olarak görülen Hz. İbrahim’in, oğlu İsmail’i kurban etme olayı ele alınmış ve nasıl anlaşılmasının gerektiği üzerinde durulmuştur. Bunun, baskın kültür altında sembolleşen bir rüya olduğu ve İsrail Oğullarına ‘Bakar’ kesme emriyle toplumun yanlış algısının değiştirilmesinin amaçlanması gibi çocukların tanrılara kurban edildiği ortamdaki yanlışlığın giderilmesi, kurban ritüelini tebdil edilmesinin amaçlandığı ifade edilmiştir. Daha sonra şeriat-ontolojik gerçeklik ilişkisi irdelenmiş, dinde bütün insanların ortak fıtratının esas alındığı ve bundan dolayı dinin bütün insanlar için değişmeyen bir olgu, şeriatlerin ise kültürün baskın olduğu ve dolayısıyla bir yönüyle ilişki içinde olduğu toplumsal bilinçaltı olduğu vurgulanmıştır. Kur’ân’da, dinin temel prensipleri ve resullerin üzerine birleştikleri kapsamlı şeriat kanunları dile getirilmiştir. Genel hatlarıyla din, Allah’ın varlıkları üzerine yarattığı (insanın tabiatının kolektif değişmezliğine dayalı) ve bütün mahlûkata sevimli geleni, marufu emretmeyi, münkerden nehyi, temiz şeyleri helal eden, zararlı olan şeyleri haramı eden emirleri içermektedir. İslam ulemasına göre bütün semavi dinlerde esas olan Allah’a, meleklerine, resullerine, kitaplarına ve ahiret gününe iman etmek, insanın yaptığı takdirde Müslüman olacağı fiilleri işlemektir. Bu iman da doğal olarak dünyadan yüz çevirmeyi, ahirete yönelmeyi, güzel ahlakı edinmeyi ve kötü ahlaktan da kaçınmayı gerektirir. Ancak şeriatlar ise birbirinden farklılık gösterebilir. Çünkü şeriatlar dinin indiği toplumun hallerini ve maslahatlarını esas aldığından değişiklik arz eder. Şeriatların farklılaşmasında toplumsal bilinçaltının göz ardı edilmediğini göstermek bağlamında Kur’ân’dan örnekler verilmek suretiyle savunulan tez ispat edilmeye çalışılmıştır. Bunlardan birisi, Kur’ân’da Arapların ortak duygularının esas alınması, kültürel bazı unsurların kullanılması, bir diğeri de yabancı isimlerin Arapların ifade ettiği şekliyle, ümmi anlayışa uygun kullanılmasıdır. Ayrıca bu konuda bazı helal yiyeceklerin Yahudilere haram kılınması ve diğer şeriatlerde yer alan bazı farklılıklar üzerinde durulmuştur. Helal yiyeceklerin haram kılınması konusunda Hz. Yakub’un yakalandığı ağır hastalıktan iyileştiği takdirde sevdiği yiyecekleri yememeyi nezretmesi, buna bağlı olarak iyileşince deve eti ve sütünü yiyip içmemesi, daha sonra çocukları ve ümmetinin de bu yiyeceklerden uzak durması sonucunda Tevrat’ta bunların haram kılınması örneği üzerinde durulmuştur. Bu örnek, şeriatlerin farklılaşmasının nedeninin bir şeye karşı tavrın toplumsal bir alışkanlık halini almasının sonucu olduğu ifade edilmiştir. Nitekim teravih namazının Müslümanlarca toplu kılınması ve buna devam edilmesi durumunda farz kılınır endişesiyle evlerinde kılmalarını tavsiye eden Allah Resulünün endişesinin de bunu pekiştirdiği dile getirilmiştir. Diğer şeriatlerde bazı farklılıklar konusunda ise orucun öncekilere farz kılınmasına rağmen keyfiyetinin farklı olması üzerinde durulmuştur. Aynı şekilde namaz, zekât ve haccın semavî dinlerinin hepsinde olmasına rağmen keyfiyetinin değiştiği örneklerle izah edilmiştir. Bu doğrultuda milletlerin yaşam tarzlarının ve kültürünün dolayısıyla toplumsal bilinçaltı şeriatlerin farklılığında gözönüne alındığı ifade edilmiştir. Nitekim İsâ peygambere tabi olanların kendilerine emredilmemekle birlikte Allah’ın rızasını elde etmek için ruhbanlığı kendilerine farz kılmaları ve buna devam etmeleri karşısında Allah’ın buna itibar ederek, ruhbanlıkta bulunanlara ücretlerini verdiğini ifade etmesi de bu durumu pekiştirmektedir. Sonuç olarak din ve dine taalluk eden her şeyin insanlığın ortak fıtratını esas aldığını, şeriatten şeriate değişiklik gösteren unsurların da kültürel ve bir yönüyle toplumsal bilinçaltıyla ilgili olan hususlar olduğu ortaya konulmaya çalışılmıştır. (shrink)

This article deals with the subject and semantic analysis of human organs mentioned in the Holy Qur’ān. After the relevant verses were researched and identified in accordance with thematic commentary methodology, their scientific and semantic analysis was carried out objectively. The comments of commentators in this context were also examined in the study. After the verses in which the organs are found are researched, their definitions, then an objective and brief interpretation are made, and the semantic usage of each is (...) shown. The subject consists of the organs in the head, the organs in the trunk, the organs in the body and limbs. As is known, human organs are attributed to Allah in the Qur’ān. While the predecessor avoided interpreting the organs attributed to Allah as they are, their successors interpreted them in accordance with the glory of Allah, based on the use of the Arabic language. However, some contemporary scholars say that such verses are representative narratives. In reality, there is nothing like Allah. However, God explains Himself with people's organs and actions so that they can understand His truth. These verses aim to explain the unknown world and its metaphors by comparing them to known events and phenomena in the world, and in this way to bring religious truths closer to the human mind. In the Qur’ān, expressions such as sealing or veiling the senses, as in the verse "Allah has sealed their hearts and ears, and there is a veil over their eyes, and there is a great torment for them" (al-Baqarah 2/7), also indicate the senses' deprivation of true perception expresses. The Holy Qur’ān takes care to mention the organs in the human body and uses them in many senses, both literal and figurative, in man's relationships in this world and the afterlife. He gives him examples of organs so that he can take lessons and advice, and reminds him of his beautiful creation and the blessings he gives because of these organs. The semantic uses of body organs in the Holy Qur’ān vary, as they contain literal connotations of the physiological meaning of the organ. This is a condition characterized by most of the organs mentioned once in the Holy Qur’ān. However, the connotations of the organs mentioned many times have varied and gone beyond their literal meanings, they have been used in figurative meanings and contain secondary connotations. It included many topics related to the existence, role and performance of humans in world life. For example, the hand is used for power, giving, blessing, dominance and specialization. Linguists did not distinguish between similar organs such as body, object and body, but on the contrary, they compared them to each other to the point of creating confusion. However, while interpreting them, many commentators have tried to separate them according to the context of the verse and take into account the differences in meaning between them. The organs are mentioned in general terms in the Holy Qur’ān, but the details they contain are not touched upon. For example: It talks about the head, but does not touch the hair, eyelashes and brain. It is talking about bones and does not touch parts such as the skull, ribcage, pelvis, and thighs. It mentions the abdomen but does not mention its parts such as the belly button, esophagus, stomach, liver, kidney, bile and bladder. In addition, in the Holy Quran, there are organ names in the human body that are used metaphorically in different meanings rather than expressing the reality of the organs. Esophagus (المريء) is one such expression. This expression is used in the sense of blessing for eating and drinking. For example, it is used in this sense in the verse, "Give women their dowry as a matter of right (with good will), and if they voluntarily donate some of that dowry to you, enjoy it with pleasure" (an-Nisa: 4/4). For example, Liver (الكبد) in the verse "We created man among difficulties" (el-Beled: 9/4), it expresses difficulties and constant troubles. The study deals with the sixty-two organs mentioned in the Holy Qur’ān and includes all the organs in the internal and external parts of the body mentioned in six hundred and forty-five verses. These are six hundred organs in total in the Qur’ān, in accordance with the statistics we made during our research. It is used ninety-one times. (shrink)

: This paper deals with the subject of mushākala, ta'rīz, kināya and ijāz in terms of language andthe using of Qur’ān's verb and noun forms, human genre and adjective nouns in terms of style and someother related problems. The punishment or retribution from Allāh (Makr) as mushākala form, whichsometimes occurs at the level of a gradual diminution or collapse, is a punishment that gradually destroysthe sinner without his realizing it. However, it is possible to say that there is another dimension (...) inMüshākala, destiny, and the formula of the working mechanism of destiny. According to this formula, it isunderstood that whatever behavior a person exhibits, Allah responds with a similar behavior. Based onthis dimension of destiny, it is understood that in one aspect (with the exception of Allah's will), mandetermines his own destiny relatively, and that his destiny is shaped as a result of his own actions. Some(Ta’rīd) verses and expressions with indirect narrative content were misinterpreted by some peoplebecause they implied something too deep to understand by human beings and had a profundity ofmeanings as well as secret wisdom. The fact is that about the 6th verse of the chapter of al-Mâida: "O youwho have believed, when you rise to (perform) prayer, wash your faces and your fore arms to the elbowsand your heads too." Shiites misunderstand Ibn Abbas's statement pointed out as "I can find nothing butwiping the feet in Allah's book, but they did not accept anything but washing", and their anointing of theirfeet is due to such a misunderstanding. In the Qur’ān, indirect expression is used in places that mentionabout the adab of maram (private) affairs in marital relationships; and that which should not be saidopenly. With such a form of expression, the Qur’ān is descended upon human beings from Allah to beexpressed in indirect expressions in situations where it is not welcome to express clearly. In the same way,it can be said that when the Qur’ān mentions a negative situation, it refers to it with closed expressions,and It can also be said that it uses Kinâya as a politeness and courtesy style. However, in any case, thecustomary usage should not be ignored while giving meaning to the verse expressions with allusions. Inexpressions of the Qur’ān, ijāz is used extensively; It is possible to say that a large part of the ijāz is theeliminate of words in expressions. For this reason it should not be overlooked that in some verses thatare not understood, some part of it may be deleted for ijāz. In terms of the style of the Qur’ān in thearticle, there are important points in terms of rhetoric in the use of verb and noun form, which is one ofthe topics discussed. (shrink)

: This paper deals with the subject of mushākala, ta'rīz, kināya and ijāz in terms of language and the using of Qur’ān's verb and noun forms, human genre and adjective nouns in terms of style and some other related problems. The punishment or retribution from Allāh as mushākala form, which sometimes occurs at the level of a gradual diminution or collapse, is a punishment that gradually destroys the sinner without his realizing it. However, it is possible to say that there (...) is another dimension in Müshākala, destiny, and the formula of the working mechanism of destiny. According to this formula, it is understood that whatever behavior a person exhibits, Allah responds with a similar behavior. Based on this dimension of destiny, it is understood that in one aspect, man determines his own destiny relatively, and that his destiny is shaped as a result of his own actions. Some verses and expressions with indirect narrative content were misinterpreted by some people because they implied something too deep to understand by human beings and had a profundity of meanings as well as secret wisdom. The fact is that about the 6th verse of the chapter of al-Mâida: "O you who have believed, when you rise to prayer, wash your faces and your fore arms to the elbows and your heads too." Shiites misunderstand Ibn Abbas's statement pointed out as "I can find nothing but wiping the feet in Allah's book, but they did not accept anything but washing", and their anointing of their feet is due to such a misunderstanding. In the Qur’ān, indirect expression is used in places that mention about the adab of maram affairs in marital relationships; and that which should not be said openly. With such a form of expression, the Qur’ān is descended upon human beings from Allah to be expressed in indirect expressions in situations where it is not welcome to express clearly. In the same way, it can be said that when the Qur’ān mentions a negative situation, it refers to it with closed expressions, and It can also be said that it uses Kinâya as a politeness and courtesy style. However, in any case, the customary usage should not be ignored while giving meaning to the verse expressions with allusions. In expressions of the Qur’ān, ijāz is used extensively; It is possible to say that a large part of the ijāz is the eliminate of words in expressions. For this reason it should not be overlooked that in some verses that are not understood, some part of it may be deleted for ijāz. In terms of the style of the Qur’ān in the article, there are important points in terms of rhetoric in the use of verb and noun form, which is one of the topics discussed. (shrink)

Eserlerin mukaddimeleri, müelliflerin konuya hâkimiyetini gösterdikleri ve adeta ilmî yeterliliklerini okuyucuya sundukları bölümler olmuştur. Bazı tefsir mukaddimelerinde de bunu görmek mümkündür. Kur’ân ilimleri ve tefsir metodolojisi hakkında önemli bilgiler veren ve çalışmamıza konu olan Tabersî, Âlûsî ve Sıddîk Hân da eserlerinin mukaddimelerinde Kur’ân ilimlerinin bir kısmınasathi yorumlar getirirken, bir kısmına ise teferruatlı bir şekilde yer vermektedirler. Örneğin Tabersî i’caz konusunu, Âlûsî i’câzla birlikte yedi harf meselesini detaylı bir şekilde ele alırken, Sıddîk Hân Kur’ân ilimleri konularına daha kısa bir şekilde değinmektedir. (...) Müfessirlerimiz mukaddimelerinde genel olarak metodoloji konusuna daha detaylı bir şekilde değinerek takip edecekleri yöntem hakkında bilgi vermektedirler. Tefsir metodolojisi konusunda benzer kaidelerlekonuyu ele alan müfessirlerimiz, bazen de kendilerine özgü yöntemlerikullandıkları müşahede edilmektedir. Bu bağlamda Tabersî Şîa mezhebinin görüşlerini önemsemekte, imamlardan nakledilen rivayetleri Peygamber’den nakledilen rivayetle eşit tutarak mezhebî taassupla konuya yaklaşmakta; Âlûsî tasavvuf ehli tarafından yapılan yorumları önemsemekle birlikte konuya temkinli yaklaşarak, yapılan batınî yorumun ayetin zahirine uygun olması gerektiğini söylemektedir. Diğer iki müfessirden daha fazla tefsir metodolojisine değinen Sıddîk Hân ise mezhep taassubundan uzak durulması gerektiğini söyleyerek birçok tefsir yöntemini eleştirmekte ve bu yaklaşımları tefsir olarak değerlendirmemektedir. Tefsir metodolojisinde naklin önemine değinen müfessirlerimizden Tabersî doğru bir tefsir için sahih naklin gerekli olduğuna, Sıddîk Hân ise tefsirin sadece sahih nakille bilineceğini söyleyerek, bunun dışındaki yorumları te’vil olarak değerlendirmekte böylece tefsir ve te’vil arasındaki farka değinmektedir. (shrink)