Lacan ayna deneyiminin bizi cogito merkezli düşünme modelleriyle karşı karşıya getireceğini bildirir. Lacanyen kuramda öznenin varlık düzeni, kendini dolaysız kavrayabilen Kartezyen bilinç üzerinden değil, yanılsamalı bir benlik imgesiyle özdeşleşen bebeğin simgesel düzene kaydolma kapasitesi üzerinden temellendirilir. Bu çalışmada, ayna deneyimindeki sahte varlık imgesinin narsisistik sonuçları ile cogito’nun tekbenci sonuçları arasındaki ilişki incelenmiştir. Lacan’a göre Kartezyen argüman boyunca cisimsel dünyanın kavranışı, aslen doğru bilgiyi koşulsuz aktaran -aldatıcı olmayan- bir Tanrı’nın var olduğunun gösterilmesiyle mümkündür. Buna karşın Lacan’ın imgeselin ötesinde gerçekliğin kurucusu olarak (...) işaret ettiği simgesel Öteki, dış gerçekliğin garantörü olarak “bildiği varsayılan Tanrı’dan” kategorik olarak ayrılır. Lacan, yalnızca imgesel ben yanılsamasını narsisistik bir tuzak olarak görmez; aynı zamanda imgesel bene kendi öznelliğini verme iddiası taşıyan bir bildiği varsayılan özne fikrini de en az onun kadar tehlikeli bulur. Lacan’ın cogito’ya yönelik bu yeni yaklaşımı, aynadaki imgesel kısa devrenin, Kartezyen cogito’da bilincin kısa devresi olarak yeniden değerlendirilmesini mümkün kılmaktadır. (shrink)

Lacan wrote and generated ideas at the intersection of structuralism and poststructuralism, and the question of where he stands in this intersection is crucial to understand his conception of the subject. This essay takes the multiplicity of views on Lacan as a structuralist and a poststructuralist as its starting point and aims to weigh these labels against the background of his specific theories and views. We suggest that in his early phase when he was categorised as a structuralist, he had (...) the seeds of his later poststructuralist phase, and when he was generating his poststructuralist ideas, he was building them on his structuralist legacy. This evolution is similar to that of Roland Barthes in that he establishes an ongoing dialog between structuralism and poststructuralism: he is both a threshold figure suggesting an amalgam of these movements, but he is also a dividing figure as his evolution points at the unbridgeable rupture between structuralism and poststructuralism. (shrink)