Everything is a sign. We can consider the words we use, the texts we write, the movies or TV series we watch, photos or any content used in social media as a 'sign'. These signs are constantly telling us something as a representation. When considered from this point of view, it is inevitable that cartoons prepared for children will also be an sign. Based on this, it has been thought that the cartoon called 'Teenage Mutant Ninja Turtles', which has been (...) broadcast all over the world for more than thirty years, both on television and in cinemas without losing its currency, may also be signs. For this reason, the aim of the study is to analyze the narrative of the cartoons and animations called 'Teenage Mutant Ninja Turtles' through the representations in this narrative, the characters and their names in the cartoons and animations, the weapons used by the characters, the food they eat, their clothes, the colors and places they use. In addition, what the subject discussed in Mutant Ninja Turtles in general represents was analyzed through the relevant characters. In the study, it has been seen that each sign examined semiotically is produced with a certain cultural meaning. The cultural heritage from the Renaissance to the present reflects the culture of a particular society. Therefore, the culture spread by mass media can influence different cultures from itself. (shrink)

After the death of Mevlana Celaleddin-i Rumi (d.1273), the cult of Mevlevi continued its structuring. Rumi's son Sultan Veled (d.1312) and his grandson Ulu Arif Çelebi (d.1320) contributed greatly to this structuring. Sultan Veled tried to turn the lodge he took over from his father into a systematic sect around Rumi's mystical thought and Mevlevi disciples. Ulu Arif Çelebi, on the other hand, is a very effective name in organizing Mevleviism as a cult. With his systematic studies and travels, he (...) made Mevlevi's spread in lodges and madrasahs, and he made efforts to teach Masnavi, the work of his grandfather Mevlana Celaleddin Rumi, in madrasahs. In addition, Ulu Arif Çelebi asked Ahmet Eflakî to write a book called Ariflerin Menkıbeleri about Rumi’s life, in order to keep his grandfather's memory alive. The entry of Mevlevi into the Ottoman State was through marriage. Mutahhare Hatun, daughter of Sultan Veled, was married to Süleyman Şah, the Germiyanoğulları leader. Süleyman Şah married the daughter of this marriage, Devlet Hatun, to Yıldırım Beyazıt, and left as a dowry Kütahya, Tavsanlı, Simav and Eğrigöz to Ottoman Empire. Yıldırım Bayezıd was appointed as the governor of Kütahya. Mehmet Çelebi was born from this marriage. The title of Çelebi is a title given to the descendants of Rumi, and Mehmet Çelebi, one of the sultans of the Fetret Period (A period of great depression), was one of the grandchildren of Rumi. The children of Mehmet Çelebi are remembered with the title of 'Çelebi'. Through this marriage, Mevlevi began to spread to the Ottoman Empire. Thus, Mevleviism would prevail in the Ottoman Empire, where Ahilik organization and Ahi culture prevailed, and Mevlevihane and Asitane would be established in many parts of the country with the support of the Ottoman State. Mevlana Celaleddin-i Rumi’nin (ö.1273) ölümünden sonra Mevlevilik bir tarikat olarak yapılanmasını sürdürmüştür. Mevlana’nın oğlu Sultan Veled’in (ö.1312) ve torunu Ulu Arif Çelebi’nin (ö.1320) bu yapılanmada katkısı oldukça büyüktür. Sultan Veled babasından devraldığı dergâhı, Mevlana’nın mistik düşüncesi çerçevesinde ve Mevlevi müritler etrafında sistemli bir tarikat haline getirmeye çalışmıştır. Ulu Arif Çelebi ise Mevleviliği bir tarikat olarak örgütlemede oldukça etkili bir isimdir. O sistematik olarak yaptığı çalışmalar ve seyahatlerle Mevleviliğin tekke, zaviye ve medreselerde yayılmasını sağladığı gibi dedesi Mevlana Celaleddin ’in eseri Mesnevi’nin medreselerde okutulması için de çaba sarf etmiştir. Ayrıca Ulu Arif Çelebi, dedesinin hatırasını canlı tutabilmek Ahmet Eflaki adındaki bir yazıcıya Mevlana’nın hayatını yazdırmıştır. (Ariflerin Menkıbeleri kitabı) Mevleviliğin Osmanlı Devleti’ne girişi evlilik yoluyla olmuştur. Sultan Veled’in kızı Mutahhare Hatun, Germiyanoğulları Beyi Süleyman Şah ile evlidir. Süleyman Şah bu evlilikten olan kızı Devlet Hatun’u Osmanlı Devleti’nin o dönem şehzadesi olan Yıldırım Beyazıt ile evlendirmiş ve çeyiz olarak Kütahya, Tavşanlı, Simav ve Eğrigöz dolaylarını Osmanlılara bırakmıştır. Yıldırım Bayezıd ise Kütahya valiliğine getirilmiştir. Bu evlilikten Mehmet Çelebi dünyaya gelmiştir. Çelebi unvanı Mevlana’nın soyundan gelenlere verilen bir unvandır ve Fetret Dönemi padişahlarından olan Mehmet Çelebi, Mevlana’nın torunlarındandır. Mehmet Çelebi’nin çocukları ‘çelebi’ unvanıyla anılmaktadır. Bu evlilik yoluyla Mevlevilik Osmanlı’da yayılmaya başlamıştır. Böylece daha önce Ahilik teşkilatı ve Ahi kültürünün hâkim olduğu Osmanlı Devleti’ne Mevlevilik hâkim olacak ve Osmanlı Devleti’nin desteğiyle ülkenin birçok yerinde Mevlevihane ve Asitane kurulacaktır. (shrink)

Gazali'nin hayatını 1095 yılında geçirdiğini söylediği krize göre üç döneme ayırmamız mümkündür. Kriz öncesi dönem, kriz dönemi (1095) ve kriz sonrası dönem. Bu dönemlerde akla ve felsefeye bakışı değişmiştir dolayısıyla felsefî ilimlerden sayılan matematik ilmine bakışı da değişmiştir. Gazali kriz öncesi ve kriz dönemlerinde aklı eleştirmekle birlikte çok sistematik bir eleştiri yaptığı söylenemez. Gazali bu dönemde felsefe yorumlarında 'felsefi/bilimsel aklı" din açısından zararlı görmemektedir hatta zaman zaman olumlu yanlarından bahsetmektedir. Makasıdu’l Felasife ve Tehafütü’l Felasife ‘de akılla ilgili mevzulara değinmiş, bazı (...) felsefî ilimlerin dinle alakalı olmadığını, din açısından fayda veya zarar vermediğini ifade etmiş ama temelde felsefi aklın “sadece dini (metafizik) konulara” yetmeyeceği kanaatine varmıştır. Fakat bu dönemde o, felsefeyi 'dinileştirme' çabasının bir sonucu olarak akıl eleştirisiyle karşımıza çıkmaktadır. Aklın, felsefenin ve felsefî ilimlerin (mantık, astronomi, fizik… vb.) kökenini Kur’an’a dayandırmış ve filozofların bütün bu ilimlerin ‘tümellerini’ dinden öğrendiklerini iddia etmiştir. Böylece Gazali, akılla bir teoloji kurmanın mümkün olmadığını ispatlayarak yani dini ‘akla uygun hale getirme’ girişimlerinin önüne geçerek ‘aklı ve bütün aklî ilimleri dine uygun hale’ getirmek için vahye ve mistik tecrübeye dayalı yeni bir sistem kurmuştur. Dinî akıl, vahyi anlar ve uygular. Kriz sonrası dönemde bütün felsefî sistemleri dinî ve mistik/gnostik bir düşünce etrafında yorumlayan Gazali'de akıl tamamen dinileşmektedir. Avam ilimleri seviyesine indirdiği felsefî (tıp, astronomi, kimya, biyoloji, mantık, matematik vs.) ve dinî ilimleri (kelam, fıkıh ve tefsir) mistik bir zihniyetle yeniden ele alır. Felsefî ilimlerin esası dinîdir ve insanlar bu ilimleri peygamberlerden öğrenmiştir. Kelam ilmi, aklî bir ilim değil, dini bir ilimdir, kelamı kullanarak akli hükümler vermekten vazgeçip sadece dini ve uhrevi hükümler vermesi sağlanmalıdır. Fıkıh ilmi de aklî bir ilim değil dini bir ilimdir ve fıkıh alimleri sadece ahiretle ilgili hüküm verilmelidir. Bunlardan daha üstün olan ise havas ilimleridir. Havas ilmi Gazali'ye göre gnostik tasavvuf öğretisidir. Dünyevî akıl insanı yanılttığı ve ona güvenilmez olduğu için akıl yerine peygamberin vahyi gelmelidir ve ondan sonra vahye benzerliği dolayısıyla "velinin ilhamı" yer almalıdır. Bu ise ilk başta dini anlaması için gerekli olan ‘dinî akıl” ve daha sonra ruh, aşk ve nur yoluyla elde edilmektedir. (shrink)

Ahlak ve ahlaki değerler insanın varoluşuyla başlayan bir olgudur. Ahlak, insanın yaşamını devam ettirmesi için gereklidir. Ahlâki değerlerden uzak bir ferd düşünülemeyeceği gibi, milletler ve toplumlar da düşünülemez. Ahlâkî değerler insanları ister istemez kuşatır ve yaşamın idamesini sağlar. İnsan varlığının yaşam koşullarını bu denli etkileyen bir olguyu tez konusu seçmemdeki amacı, özelde Stoa Ahlakı’nı, genelde ise ahlak felsefesini araştırmak ve ahlak olgusunu anlaşılmasına katkıda bulunmaktır. Stoa Okulu milattan önce üç yüzlü yıllarda Kıbrıslı Zenon’un (335-264) öncülüğünden kurulmuştur. Kıbrıslı Zenon insan için (...) en önemli olanın ahlak olduğunu ve ahlak felsefesi (etik) yapmanın felsefenin en temel sorunu olduğunu vurguluyordu. Ahlak felsefesi dışındaki diğer bilimler ahlak felsefesi (etik) yapmak için gereklidir. Zenon’dan sonra gelen filozoflar da aynı çizgiyi takip etmişlerdir. Onun bu felsefi düşüncesi Stoa Okulu’nun son filozofu olan Roma İmparatoru Marcus Aurelius Antoninus’a (121-180) kadar sürdü. Ahlâkın üzerinde bu denli çok durmuş olan bu felsefî anlayışın ahlâkının ne olduğunu anlamak için, dikkate alınması gerektiğini düşünmekteyim. İnceleme konum olan “Stoa Okulu’nda Felsefe ve Ahlak” yukarıda belirttiğim hususa değinen bir çalışmadır. Bu çalışmamın ilk bölümünde Stoa Okulu’nun tarihi gelişimini, temel görüşlerini ve diğer felsefî akımlarla etkileşimini anlattım. Bunu yapmamdaki amacım, Stoa’nın ahlâk anlayışını açıklamaya bir ön hazırlık teşkil etmesiydi. İkinci bölümde ahlak felsefesi ve ahlâk felsefesi yönünden Stoa’yı etkileyen filozoflara değindim. Üçüncü bölümde ise, bütün bunlardan faydalanarak Stoa ahlâkı üzerinde durdum. Son bölümde, fatalizm- kadercilik kavramları çerçevesinde, Stoa fatalizmine ve İslam kaderciliğine değindim. Bu bölüm özellikle Fatalizm ve kadercilik kavramlarının karıştırılması ve birbirinin yerine kullanılması açısından önemliydi. Buna elimden geldiği kadar açıklık getirmeye çalıştım. (shrink)

Kant’ın (ö.1804) felsefesi eklektik bir felsefedir ve Aydınlanma felsefesinin devamı niteliğindedir. Aydınlanma felsefesine benzer şekilde felsefesinin temeli akıldır ve aklın sınırları ve kullanımı hakkında fikirler ileri sürmüştür. Kant, dini ele alırken Tanrı’nın varlığının saf akılla ispatlanamayacağı sonucuna varmıştır. Çünkü akılla yapılan ispatlarda Tanrı’nın varlığına getirilen deliller kadar yokluğuna da eşit derecede deliller getirilebilir. O nedenle Tanrı’nın varlığının ispatında saf aklın değil pratik aklın önemli olduğunu ve ahlâksal yasaların bizi Tanrı’nın varlığına götüreceğini ileri sürer. Bu görüşünü desteklemek için eserlerinde teistik delillerin (...) akla uygun olmadığını ve akılla bilinemeyeceğini ispatlamaya çalışmıştır. Ona göre ontolojik, kozmolojik, teleolojik.. vb. teistik delillerin işlevi zihni tanrıbilim için hazırlamaktan ibarettir. Fakat tek başına Tanrı’nın varlığını ispat etmekten uzaktır. Ontolojik delili Tanrı’nın varlığının ispatı ile ilgili belli bir felsefi delilin adı olarak kullanan ilk kişi 18.yy. filozoflarından Christian Wolff’tur (ö.1754). Ontolojik delil, diğer deliler gibi ‘olgulara dayalı’ değildir. Bu delil tamamen kavramsal ve a priori önermelere dayanır. Delil, Tanrı’nın doğrudan doğruya ve hiçbir vasıtaya gerek kalmadan bilineceği üzerine kurgulanmıştır. Tanrı’nın mükemmelliği, ‘Tanrı vardır’ önermesinin sadece düşünsel bir önerme mi yoksa dış varlığa karşılık gelen bir önerme mi olduğu, Tanrı’nın varlığının zorunluluğu meselesi ontolojik delil içinde tartışılan konulardır. Ontolojik delilde ‘Tanrı vardır’ önermesi a priori ve analitik bir önerme olarak kabul edilmektedir. Analitik önermeler ise Tanrı’nın varlığının zorunluluğunu gösterir. Kant’ın eleştirisine göre a priori kavramlar yoluyla her şeyi olanaklı düşünebiliriz ve bunun için zihnimizde herhangi bir sınırlama olamaz. Tanrı ve zorunlu varlık kavramlarını zihnimizde düşündüğümüz gibi Anka Kuşu, Kaf dağı, Pamuk Prenses..vb. kavramların da var olduğu düşünülebilir ve bizim düşünmemiz bunları zorunlu yapmaz, tıpkı Tanrı’yı düşündüğümüzde Tanrı’yı zorunlu var kılmadığı gibi. Bu bildiride Kant’ın düşüncesi ortaya konulduktan sonra onun düşüncesindeki tutarlılık ve tutarsızlıklara değinilecektir. Anka Kuşu, Kaf Dağı, Pamuk Prenses ..vb. gibi hayali kavramlarla Tanrı kıyaslanabilir mi? Biz hayali varlıkları zihnimizde oluştururken yine duyu verilerinden yararlanır ve dış dünyada gözlemlediğimiz canlılara benzer ‘hayali varlıklar’ üretiriz. Dış dünyada, kuş, dağ ve prenses vardır. Bizim tek yaptığımız bunu hayali adlar takmaktır. Fakat Tanrı söz konusu olduğunda dış dünyada gözlem yaparak bir Tanrı’ya şahit olmayız ve bu şahit olduğumuz Tanrı’ya benzer bir Tanrı’yı hayal ederek zihnimizde hayali bir varlık oluşturmayız. Tam tersine Tanrı kavramını zihnimizde oluştururken hiçbir şeye benzemeyen, sebebi olmayan, her şeyi varlığa getiren, mükemmel bir varlık çıkarımını akıl ve mantığımızın bizi götürdüğü sonuçla ortaya koyarız. Çünkü insan olarak biz birbirimize benzeriz, bizim bir sebebimiz vardır, hiçbir şey yaratamayız ve mükemmel değilizdir. Ve evrenin sonsuzluğu, yıldızlar, gezegenler, insanın biyolojik yapısı, matematiksel düzen bizi zorunlu olarak ‘sebebi olmayan mükemmel bir sebep’ aramaya iter. Ve Ontolojik Delil ortaya çıkar. Bu bakımdan Kant’ın eleştirisini kabul etmek mümkün değildir. (shrink)

In C.Q. XXVII. 178–181 Mr. S. G. Owen has raised some interesting questions, but it may be doubted whether he has in every case discovered the correct solution. Panntalia 30, 6: quaeque sine exemplo in nece functa uiri. Mr. Owen's pronece removes the hiatus, but I think has no other merit. The sense ‘a death for a death,’ even if not necessarily or best represented by repetition of the same term, is at least not happily represented by such combination of (...) euphemism with dysphemism; ‘in place of the slaughter of her husband, she finished her days.’ Read funere, and you get an expression characteristic of this school; Paulinus of Pella applied it to death; patris de funere functi 236, ‘of my father's death,’ i.e. funere defuncti, cf. 241 defuncti patris. But Paulinus of Nola applied it also to a vicarious death, Christus … morte mea functus, carm. 31, 191 . Both were pupils of Ausonius. (shrink)

‘ “I desire”’ Jebb, whose note I now take as read. In this and my ensuing discussion I seek to show that never has that meaning. The scholiast's note is a sophism, and Jebb's is another. Jebb says that the primary sense is to love; he prudently leaves unstated the next step in the fallacy, that to love might mean to have just fallen in love with; and he concludes that poetry ‘could easily draw’ the sense to desire. Actually applies (...) as between parents and children, rulers and their subjects, and to other not necessarily amenable persons or not prima facie acceptable things with whom or which one has to associate continually ; its general sense is to ‘do with’, to brook; it ranges from like to either extreme, be fond of or tolerate. In its various nuances it resembles which never means to ‘desire’. (shrink)

On οδ γγελός τίς κτλ. Jebb writes: ‘The sentence begins as if γγελός were to be followed by λθε:but the second alternative, συμπράκτωρ όδοû suggests κατεȋδε [had seen, though he did not speak]: and this, by a kind of zeugma, stands as verb to γγελος also.’ In support he cites only an atrocious zeugma from the MS. text of Hdt. iv. 106; but this has been corrected, as anyone may now see who will examine the text and apparatus of chs. (...) 106 and 107 as presented in Hude's edition. (shrink)

In C.Q. XXVI. 45–51 I contended that in Aesch. Agam. 1227–30 Cassandra describes Clytemnestra in terms of a Greek proverb, the proverb of the Treacherous Hound; and I restored the passage thus:— νεŵν δ' παρχоς 'Ιλоν τ' νασττης оκ оδεν оα γλŵσσα μιστης κννς λεξασα κα σνασα φαδρ', ооν δκоς Ατης λαθραоν δξεται κακ τχν.

cum prorepserunt primis animalia terris, mutum et turpe pecus, glandem atque cubilia propter unguibus et pugnis, dein fustibus, atque ita porro pugnabant armis, quae post fabricauerat usus, donec uerba, quibus uoces sensusque notarent, nominaque inuenere; dehinc absistere bello, oppida coeperunt munire et ponere leges, ne quis … uoces and sensus are not in pari materia; indeed, uoces notare is nonsense, as Gow says. The defect was first pointed out by Housman, J. Phil. xviii, pp. 5–8; his remedy was to transpose (...) one word and read donec uerba, quibus sensus, uocesque, notarent, nominaque inuenere. I doubt if any scholar not already familiar with Housman's note could understand his Latin here without considerable analytical effort; and I cannot but think that Housman was for once demanding from a pair of commas a cabalistic virtue hardly resident in the seal of Solomon. Admittedly he supplies a long list — one page and a half—of illustrative dislocations; but in my opinion two objections remain. In the first place, ‘interlacing’ of the clauses A B in the form A B A B is quite frequent in Latin verse; but A B A B A is rare in the extreme, not to be found in Horace, not perhaps in any Latin author except Lucretius. Secondly, the insertion of uoces, ‘expressions’ generally , in such a way as to disrupt the pair uerba nominaque ‘verbs and nouns’ would be awkward, and for Horace anomalous, in the most lucid of contexts; here it makes confusion worse confounded. (shrink)

Professor H. J. Rose's article in C.Q. xxxiii. 69 f. has advanced the study of this perplexing passage in two important respects. He has observed that, in order to determine the ‘eye’ as metaphorical, ỏΦθαλμός requires a dependent genitive, and he has therefore restored μεαλν πολων to this relation by punctuating as above instead of after πολίων And he is surely equally right in maintaining that this plural genitive must have a plural reference; it must mean ‘of great cities’ and (...) not ‘of Cyrene’. For although there is a figure called pluralis maiestatis, such obscurity in the use of it seems too affected, such ambiguity too perverse; a poem honouring the prince of Cyrene will refer to this famous city in unmistakable terms. (shrink)

I present first what I take to be a more interesting item than the others. O.C 716–19. δ' ερετμος κπαγλ' λα χερ σ ✝παραπτομναπλτα θρσκει, τν κατομπδων νηρῄδων κλουθος. The above is Pearson's text, except that I have transferred the last syllable of his 716 to the beginning of my 717. Careful consideration of the metre of this stasimon has convinced me that 716 is rightly regarded by Schroeder as an ionic trimeter ; further, that 717 is what most people (...) call a glyconic, as is also 718. Naturally therefore I follow Hermann and Jebb as regards the text in 704, and have thus no use for the three conjectures mentioned by Pearson as substitutes for our admittedly corrupt παραπτομνα. (shrink)

In C.Q. N.s. iv , 10–12, I gave an elaborate diagnosis of the morbid symptoms in sense and syntax of the traditional text. I then proposed , rendering ‘as I now am doing, without success’. Professor W. M. Edwards wrote to me that he accepted ‘this very helpful analysis of the trouble', but not my emendation, on the ground that O.'s admission of failure would be ‘a factual statement requiring ’.

In the last number of C.Q. Mr. A. D. Knox has drawn up a list of Theocriteans who, he suggests, ‘have all of them made the most elementary mistake’ of failing to consider the possibility at least that it is the Boy, and not the Fox, who is the subject of καθξ in Id. I. 51. From that list he will have to with-draw two names, Gow and Campbell. This construction, which Mr. Knox propounds as a novelty, had been suggested (...) by Mr. Gow in C.R. XLIV., pp. 9–10. For my part, I am not ingenious, and that syntactical possibility would no more have occurred to me independently than would Mr. Gow's three renderings of it, two of which are ‘until he sets her vinous breakfast upon a more solid basis’ and ‘until he sets her grapes on toast’; as little could I ever have thought, with Mr. Knox, of ‘the obvious necessity’ for this fox ‘of rest after a heavy meal’; still less of those further inevitable eventualities1 at which he hints with such delicacy in his quotation of Aelian V. 39. In regard to these and all such matters, to my mind ‘it were to consider too curiously to consider so.’ For even in Greek which represented for my ears some such English as ‘until she set him a-breakfastant upon the dries,’ if there was one thing with which I was completely satisfied it was with the Fox as subject; that seemed so perfectly in keeping both with the happy playfulness of the passage and with the richly idiomatic φατ as applied to a graven image of an animal. But from the fact that I criticized Mr. Gow's note it is obvious that I was familiar with his idea. (shrink)

That after that is just too ghastly. Jebb's citations are no parallels; the difference is that and have both precisely the same reference. Read ‘which reflections … time-honoured as they are’. In this well-known construction a term which logically belongs to the antecedent is deferred and inserted in the relative clause—‘for emphasis’.

Understanding Javanese philosophy through wayang wong performance.

Since 1944, attempts at progress in the interpretation of the text of the Bacchae must inevitably express themselves mainly in terms of respectful disagreement with Professor Dodds's edition published in that year. 20–24. Dodds's text was justly called in question by Kitto , 65), but there is only one available remedy for this complex; those who work it out for themselves will find that they had been anticipated by Wecklein in his text and school edition.

‘A sweet life without lamentation’ renders Mr G. Thomson, who discusses the passage in C.Q. XXVIII 74 f. That is beyond question what this Greek will naturally and properly mean; if there were any doubt, his citations dispel it.

The ‘four famous cruces’ of this satire are as interesting as notorious. I regard the first as solved, since I cannot imagine anybody improving upon Postgate's line 13 . But I find instead a hitherto undetected but quite palpable flaw in the opening words.

A general theory of acts leads to a theory of cognition distinguishing between formation of apriorical knowledge about values, norms, and cognitive beliefs, based on conditioning by means of rewards and punishments, and formation of aposteriorical knowledge based on conscious, theoretical analysis of observations. The latter, rational layer of consciousness can be built on the former, irrational layer only, if certain conditions are fulfilled. It is shown that rational cognition of values presupposes a notion of aposteriorical value, which challenges some (...) conventions of the 'value-free' social science, in particular, the so called guillotine of Hume. (shrink)