Abstract

Autor pracy uważa, że źródło dystynkcji nazwy jednostkowe/nazwy ogólne ma charakter nie kulturowy, a poznawczy i na tym gruncie stara się rozwiązać jeden ze współczesnych problemów: jak to się dzieje, że podczas uczenia się słów dziecko powszechnie stosuje strategię agresywną i nie popełnia błędów kategoryzacyjnych związanych z użyciem niektórych nazw jednostkowych – imion własnych. Następnie autor argumentuje, że choć dziecko w wieku dwóch lat potrafi poprawnie użyć nazwy jednostkowej, to nie jest dowód na to, że potrafi poprawnie użyć imienia własnego, jak przypuszczają psycholodzy. Dziecko musiałoby rozumieć naturę imienia własnego.