Abstract

Wij zetten ons gesprek over politiek voort. Ik zeg dat ik de indruk heb dat kunstenaars een soort politici zijn. Ik bedoel niet die politieke kunstenaars van wie de werken nog het meest weg hebben van de ongevaarlijke vloeken van bonte vogeltjes. Ik vertel hem over kunstenaars die verstandig zwijgen en geen energie verspillen aan risicovolle verklaringen, als een soort volbloed politici: buigzaam en onpersoonlijk. [...] Terwijl de moderne kunst in de zee en de zondvloed drijft van het mondiaal kapitalisme, hebben de kunstenaars nog tijd om hun focus scherp te stellen. De contouren van een oprechte en kosmopolitische solidariteit dagen regelmatig op aan de horizon.’