Abstract

Katie Mitchell beschrijft de wandeling die ze maakt in navolging van W.G. Sebald, van wie ze het boek Die Ringe des Saturn tot een theaterstuk aan het omwerken is. De wandeling langs de Engelse kust doet haar de vergankelijkheid van het landschap inzien en ze beseft daardoor dat het tot de taken van de kunstenaar behoort het heden vast te leggen in een kunstwerk om het zo te bewaren voor het nageslacht. Daarmee is kunst maken ook, zo concludeert ze, een gooi doen naar de eeuwigheid, door het ik in een langere chronologie te plaatsen dan het mensenleven toelaat.