Abstract

20. yüzyılda savaş yapma ve güç yüceltme eğilimlerine bağlı olarak mimarlık da travmatik bir dönüşüm geçirmiştir ve bunu hâlâ atlatamamıştır. Bunun sonucunda mimarlık, örneğin şeffaflığı simgeleyen cam malzeme kullanarak ‘demokratik mimarlık’ anlayışına yönelmiştir ve öz tarih anlayışı bağlamında bir ‘üst kültür’ olarak enternasyonalizm ortaya çıkarılmıştır. Oluşan bu tabloda, ‘gerçek’ ve ‘gerçek olması istenen’ şeyler yoğun bir biçimde birbirine karıştırılmıştır. Başarılı ve çağdaş bir dünyanın yansıması olarak ‘ideal görüş’ yüceltilirken karamsarlığa artık yer yoktur. Bu anlayıştan uzaklaşan her gösterge üst kültüre yönelik bir tehdit olarak algılanmaktadır. Bu süreçte ileriye götürücü herhangi bir açıklamayı sorgulamak yerine, bağlam kaybolmuştur, ikonlar ve semboller birer ezbere dönüşmüştür.According to the tendences to make war and to sublimate power in the 20th century architecture has get over a traumatic transformation and still hasn’t come through it. Due to this, architecture tended to a ‘democratic architecture’ perception using for example glass material which symbolizes transparency and within the perception of own history internationalism as a mainstream was exposured. In this regard ‘reality’ and ‘desired to be reality’ were intensively intermixed. While ‘ideal opinion’ as a reflection of a sucessfull and modern world is sublimated now there is no more place for pessimism. Every indicator moving away from this perception is percieved as a danger for the mainstream. Instead of questioning any forward taking explanation the context got lost and the icons and symbols became each a memorization