Abstract

Łódź od ponad dwóch wieków jest miastem aktywnie tworzonym przez kobiety. Łódzkie pracownice jako jedne z pierwszych udowodniły, że praca kobiet stanowi niezbędny element kapitalistycznego rozwoju, zmieniając tym samym ówczesne normy społeczne. Niestety, na przestrzeni tych dwustu lat wciąż niewiele mamy świadectw historycznych, które ukazywałyby dzieje naszego miasta z kobiecego punktu widzenia, a przecież to na barkach kobiet spoczywała organizacja życia rodzinnego i zawodowego. Niniejszy artykuł dotyczy próby utrwalenia historii łódzkich robotnic z okresu Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej – pokolenia, które codzienną pracą tworzyło nasze miasto, a które w tym momencie powoli odchodzi w zapomnienie. Tekst opowiada o rezultatach projektu Łodzianki, które żadnej pracy się nie bały zrealizowanego w okresie od czerwca do sierpnia 2015 roku przez „Kobiety znad Łódki” – Ewę Kamińską-Bużałek i Ingę Kuźmę. Celem przedsięwzięcia było utrwalenie kobiecych opowieści i zwrócenie uwagi łodzian na ogromną wartość, jaką mają doświadczenia starszych generacji. Na to jak wiele mają one do przekazania w kwestii lokalnej tożsamości i historii oraz jak wiele tracimy, wykluczając starsze osoby z dyskusji o losach miasta.