Abstract

Celem artykułu, opartego na analizie porodowych opowieści, jest odpowiedź na pytanie, jak kobiety postrzegają swoją rolę w tym ważnym życiowym wydarzeniu. Jak się bowiem okazuje, kwestia ta jest kluczowa w tych kobiecych narracjach. Doświadczenia porodu opisywane są w kategoriach podmiotowość versus uprzedmiotowienie kobiet, autonomia versus podporządkowanie. W relacjach narratorek interesują nas nie tyle indywidualne przeżycia, co kulturowa koncepcja kobiecości oraz sytuacji porodu, wyłaniające się z tych narracji. Obok zmedykalizowanego modelu narodzin dziecka i ubezwłasnowolnionej, uprzedmiotowionej kobiety-pacjentki mamy obraz porodu jako podmiotowego kobiecego doświadczenia, mistycznego przeżycia, pozwalającego odkryć „kobiecą moc” i tożsamość oraz model kobiety – „kowalki swojego losu”. Opowiadanie o narodzinach dziecka, doświadczeniu przez kobiety poczucia mocy sprawczej bądź jej braku można traktować jako przejaw kształtowania się podmiotowej samoświadomości kobiet, nadawanie sobie samym statusu podmiotu, nie tylko w narracji, ale w realnym życiu.