Abstract

Bu yazı, Martin Buber'de 'Ben-Sen' ilişkisini analiz eder. Buber'in ben-sen ilişkisi, gerçekliğin doğasını kişisel diyaloğun nasıl tanımlayabileceğini tasvir etmesiyle, bir diyalog felsefesidir. Bu bağlamda, şu sorulara cevap bulunmaya çalışılacaktır: Buber niçin böyle bir formül önermiştir? Önerisi hangi imaları barındırmaktaydı? Buber'in, Descartes'ın ben ya da egosuna ilave ettiği 'sen ve biz' eklentisi bu problemi çözmüş müdür? 'Ben-sen' ilişkisinin etik görünümü nasıldır? Doğal ve doğaüstücü teolojinin ötesinde, bir ahlâk görüşü sunulabilmiş midir? Onun çözümü esasında hümanist bir personalizm midir?