Abstract

Το εκτενές και πολυδιάστατο έργο του σύγχρονου διανοητή Χρήστου Μαλεβίτση διέπεται από το έσχατο νόημα της ανθρώ-πινης παρουσίας στον κόσμο. Με γλώσσα λυρική και ποιητική, με εικόνες και μυθικούς συμβολισμούς που υπερβαίνουν τους περιορισμούς του λόγου, με την προσέγγιση της σκέψης κορυφαίων συνειδήσεων της ιστορίας, ο στο-χαστής επιδιώκει στα φιλοσοφικά του δοκίμια να απαντήσει στο πρωταρχικό ερώτημα «πώς να ζήσω αυθεντικά την ύπαρξή μου και να φανώ αντάξιος της έκτακτης και μοναδικής παρουσίας μου στον κόσμο». Η ανθρώπινη ύπαρξη κατα τον Μαλεβίτση κινείται ανάμεσα σε δύο εννοιολογικούς πόλους: της εγκοσμιότητας, που συνδέεται με τη λήθη, την έκπτωση και την αλλοτρίωση, και της αρχέγονης μεταφυσικής πηγής που οδηγεί στην ανάταση, τη σωτη-ριακή αναγέννηση, την αλήθεια και τον φωτισμό. Ο άνθρωπος έρχεται στον κόσμο κομίζοντας μνήμη παραδείσου, ενώ το πέρασμα στην πραγματικότητα βιώνεται ως τραγική καταστροφή και συντριβή στα όριά του. Κατά την ανα-ζήτηση της αλήθειας και με προσδοκία την υπέρβαση της φθοράς, ο Χρήστος Μαλεβίτσης, αντιτάσσει στον πόνο της εφήμερης και πεπερασμένης ζωής την εφημερία του πνεύματος και τη δυνατότητα της ψυχής να κραταιώσει το δε-σμό της με το αιώνιο.