W powieściach Officium Secretum. Pies pański Marcina Wrońskiego i Agent Jego Świątobliwości Karola Kowala bohaterami pierwszoplanowymi są „nietypowi duchowni”. Owa „nietypowość” zasadza się na tym, że dominikanie – ojciec Marek Gliński i ojciec Władysław Klonowiejski – zostali wykreowani przez twórców na agentów tajnych służb watykańskich. W odróżnieniu od innych postaci duchownych z kart literatury najnowszej nie pełnią oni funkcji typowo kościelnych, pastoralnych, lecz są duchownymi-tajniakami. Protagonista z dzieła Wrońskiego to zakonny James Bond, który zwerbowany do Officium Secretum, czyli wewnętrznej służby (...) kościelnej będącej spadkobierczynią Inkwizycji, w okresie PRL służył Kościołowi jako podwójny agent (został funkcjonariuszem Służby Bezpieczeństwa). Agentem specjalnym jest także ojciec Klonowiejski. W książce Kowala jawi się on jako wszechstronnie wyszkolony wywiadowca Świętego Przymierza, który podróżuje przez dziewiętnastowieczną Europę w celu unieszkodliwienia agenta o pseudonimie „Haman”. Czy osadzenie bohaterów w habitach w przestrzeni występku oraz wszelkiego rodzaju zbrodni należy uznać za kontrowersyjną koncepcję artystyczną? Wnikliwa analiza dzieł Wrońskiego i Kowala pozwala na stwierdzenie, że w tym przypadku – podobnie jak w innych powieściach z kapłanem w roli głównej napisanych w ostatnich dwóch dekadach – nie można mówić o desakralizacji kapłaństwa czy chęci niszczenia autorytetu Kościoła. Kreacje zakonników należy uznać za swoisty znak czasów współczesnych, w których zmniejszenie dystansu między przedstawicielami Kościoła hierarchicznego i wiernymi sprawił, że duchowni poznawani są i oceniani za działalność także poza sferą sacrum. W Officium Secretum i Agencie Jego Świątobliwości „niecodzienna” aktywność bohaterów w habitach jest pretekstem do ujawniania przez twórców nie tylko spraw eklezjalnych – tajemnic działania instytucji kościelnych – ale także mechanizmów działania instytucji państwowych oraz istotnych problemów życia politycznego i społecznego. (shrink)

The main target of this paper will be to demonstrate why the Philosophy of Sören Kierkegaard is necessary nowadays. To this end, this paper will be structu- red in four parts. Firstly, I will explain the peculiar characteristics of Kierkegaard. It is essential to explain why Kierkegaard is a troubled, postmetaphysical and religious thinker. Secondly, I will dwell on how to read Kierkegaard concentrating on the role that pseudonimy and indirect communication play in his work. Thirdly, I will analyse the (...) value of the individual in his theory. Finally, I will show that present thinking needs several of the components set out in the previous sections. Nowadays, we need to bear in mind a troubled and postmetaphysical theory like the Kierkegaard Theory. (shrink)

Hrvatski su isusovci bili blizu vrha svjetske znanosti i imali važnu ulogu u hrvatskoj kulturi, a tako i u znanosti. Mnogi hrvatski isusovci zaslužni su za razvoj prirodnih znanosti. No uz one koji su sada poznati sigurno je da ima još mnogo onih kojima rad nije dosad izašao na vidjelo. Upravo zato bit će potrebno provesti još mnoga nova istraživanja kojima će biti upotpunjena naša znanja o prinosu hrvatskih isusovacaprirodnim znanostima. Pogledom u povijest možemo reći da su Hrvati nadograđivali svojim (...) znanstvenim spoznajama u području prirodnih znanosti kulturnu baštinu europske zajednice. U 18. stoljeću znanost se postupno institucionalizira, a u 19. stoljeću postavljaju se temelji za sustavno i moderno ulaganje u znanost. Početkom 20. stoljeća, odnosno 1905. godine, Albert Einstein uvodi nove ideje u fiziku, koje nalaze svoje sljedbenike i u Hrvatskoj. Ovdje izdvajamo i ističemo dvije žene koje su uz mnoge naše znanstvenike bile sljedbeniceteorije relativnosti.Zdenka pl. Makanec, udata Blašković objavila je radove: O relativnosti: I. Relativnost brzine, gibanja i energije ; O relativnosti: II. Relativnost vremena ; Prilog neeuklidskoj statici. Počeci L statike i rješenje dosadanjeg paradoksa .Mira Hercigonja objavila je radove: Prilog geometriji Lobačevskog: doktorski rad ; Boškovićevi pseudonimi ; Le tableau des nombres premiers ; Materijalna tačka uprostoru Lobačevskoga: 1. Varićakova pretpostavka .The Croatian Jesuits were in the forefront of world scientific developments, and had a majorrole in Croatian culture and science. Many Croatian Jesuits have made a significant contributionin the field of natural sciences. However,beside those who arealreadyfamous , thereareothers whose contributions have not been appreciateduntil now.Thus,thereis a need for new researchthat would add to our knowledge about the roleCroatianJesuitsplayed in field of natural sciences. History shows that Croatianscientists have contributedto the Europeancultural heritage also in the field of natural sciences. In the 18th century,sciencehad been gradually institutionalized, while in the 19th century,the bases for systematicandmodern scientific development had been formed. Atthe beginning of the 20th century,in1905,AlbertEinstein introducednew concepts into physics, and these new ideas found its followersalso in Croatia.Hereshould be paid a tribute to two women who, together with manyotherCroatianscientists, have been the followers of the theory of relativityZdenka Blašković publishedthe following works: O relativnosti: I. Relativnost brzine, gibanja i energije ; O relativnosti: II. Relativnost vremena ; Prilog neeuklidskoj statici. Počeci L statike i rješenje dosadanjegparadoksa: disertacija .Mira Hercigonja published the followingworks: Prilog geometriji Lobačevskog: doctoral thesis ; Boškovićevipseudonimi; Letableaudesnombres premiers ; Materijalnatačka u prostoru Lobačevskoga:1. Varićakovapretpostavka. (shrink)

Mario Pannunzio is today remembered first of all as director of the weekly «Il Mondo». Before founding and directing this magazine, and dedicating himself above all to politics, Pannunzio had cultivated interests of various kinds, dedicating himself to artistic experiences, directing literary magazines and dealing with cinema. In the cinematographic field he has worked as a critic (in particular for «Omnibus») and as a screenwriter (for some films by Mario Camerini and Duilio Coletti). This article, starting from some documents found (...) in the Mario Pannunzio Archive preserved in the Historical Archives of the Chamber of Deputies, hypothesizes that some articles on the making of films in the Cinecittà studios published by the Milanese newspaper «L’Ambrosiano» during 1938 and signed with the pseudonym Diogene can also be attributed to Pannunzio. Although there is no definitive proof that certifies it with certainty, the examination of the documents in the Archive and the similarities that emerge from the comparison between Diogenes’ articles and the reviews that Pannunzio published in the same period in «Omnibus» make the attribution highly probable. (shrink)