Abstract

Od opublikowania tekstu Maxa Blacka The Identity of Indiscernibles (1952) — stanowiącego locus classicus analitycznych dyskusji dotyczących obowiązywania zasady identyczności przedmiotów nieodróżnialnych — minęło już blisko 60 lat. W rozlicznych tekstach napisanych od tego czasu niejednokrotnie zwracano uwagę, że rozwiązanie problemu w dużej mierze determinowane jest przez przyjęte założenia, np. odnośnie zaakceptowanej wersji zasady identyczności przedmiotów nieodróżnialnych (np. Adams 1979) lub natury przestrzeni (np. O’Connor 1976). W poniższym tekście postaram się pokazać, w jaki sposób zmiany w przyjętych założeniach wpływają na wnioski dotyczące obowiązywania zasady identyczności przedmiotów nieodróżnialnych. Dodatkowo wskażętakże na pewne związki pomiędzy koncepcjami indywidualności a rozstrzygnięciami dotyczącymi odróżnialności