Abstract

Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie tajemniczej i kontrowersyjnej cnoty megalopsychii, którą Arystoteles opisuje w czwartej księdze Etyki nikomachejskiej. Badając jej rodowód oraz etyczny kontekst, w jakim może ona mieć doniosłość, staram się wykazać, iż dostarcza ona alternatywnego ujęcia cnoty w porównaniu z jej rozumieniem „klasycznym”. A ponieważ to ostatnie opiera się na metafizycznych założeniach, które w dzisiejszych czasach utraciły wiarygodność, właśnie cnota „wielkoduszności” — odwołująca się do znacznie nam bliższych poglądów na naturę rzeczywistości i naturę ludzką — może okazać się pomocna przy rozważaniu możliwości przywrócenia pojęciu cnoty jej etycznego znaczenia.