Abstract

Zoals bij iedere eeuwwisseling het geval was, geeft de nadering van het jaar 2000 weer ruim baan aan doemdenkers en toekomstvoorspellers. Het einde van het millennium lijkt ook samen te vallen met het einde van de mythe van de revolutie en van de grote projecten om de wereld te veranderen. De twintigste eeuw was vervuld van betovering en onttovering, van de lokroep van de heilsleer en van de ontgoocheling van de mislukking. De teloorgang van alle illussies mag echter niet tot passieve desillusie leiden, de onttovering kan een ironische, melancholieke en weerbare vorm van hoop bevatten, die een voedingsbodem kan zijn voor nieuwe ideeën.