Abstract

The article looks at Velázquez's Las Meninas through the prism of phenomenology and poststructuralism. It takes as its starting point Foucault's assertion that the painting is quintessentially an example of pure representation characteristic of the Classical age, as Foucault defines it. The article strives to show pure representation as a self-posited structural organization resembling nothing but itself, and consequently interprets Las Meninas painting as a philosophical metaphor of the functioning of tautologous signification. This necessarily leads to the radicalisation of Foucault's archaeology by extending the boundaries of the modern episteme to include the painting Las Meninas. Furthermore, the essay reflects on the implications of such an interpretation, namely on the interplay between the interpretation and the interpreted, on the self-referentiality of the poststructuralist discourse that subsumes all history of ideas within itself.Rad analizira Velaskvezovu sliku Las Meninas kroz prizmu fenomenologije i poststrukturalizma. Kao polazna tačka uzima se Fukoova tvrdnja da Las Meninas predstavlja kvintesencijalni primer čistog prikaza karakterističnog za klasično doba u Fukoovom smislu te reči. Rad ima za cilj da pokaže da čisti prikaz kao samodata strukturalna kompozicija nije nalik ničemu osim na sebe samu, i prema tome tumači Las Meninas kao svojevrsnu filozofsku metaforu funkcije tautološkog označavanja. Ovo nužno vodi ka radikalizaciji Fukoove arheologije proširujući granice moderne episteme tako da ova uključuje i sliku Las Meninas. Dalje, esej promišlja implikacije takve interpretacije: medjuodnos interpretacije i interpretiranog, te auto-referencijalnost poststrukturalnog diskursa koji obuhvata čitavu istoriju ideja