Abstract

Artykuł analizuje narrację Homera na temat przyjaźni między Achillesem i Patroklosem, aby rzucić nieco światła – za pomocą narzędzi historiografii filozoficznej i filologii – na arystotelesowskie ujęcie przyjaźni. Zarówno przez Homera, jak i Arystotelesa przyjaźń jest opisywana jako akt samowiedzy, który jest niezbędny dla istot ludzkich, o ile nie są one w stanie osiągnąć samowiedzy w sposób nierelacyjny. Na zakończenie przedstawiono rozważania na temat niektórych wątków współczesnej myśli naukowej, które wydają się wskazywać na możliwość współczesnego wykorzystania arystotelesowskiego ujęcia przyjaźni.