Abstract
The name Iphianassa occurs only once in Latin literature—in the proem toDe Rerum Natura(=DRN). Here Lucretius illustrates the evils of religion with a description of Iphianassa's sacrifice at Aulis (1.80–101):illud in his rebus uereor, ne forte rearisimpia te rationis inire elementa uiamqueindugredi sceleris. quod contra saepius illareligio peperit scelerosa atque impia facta.Aulide quo pacto Triuiai uirginis aramIphianassai turparunt sanguine foedeductores Danaum delecti, prima uirorum.cui simul infula uirgineos circumdata comptusex utraque pari malarum parte profusast,et maestum simul ante aras adstare parentemsensit et hunc propter ferrum celare ministrosaspectuque suo lacrimas effundere ciuis,muta metu terram genibus summissa petebat.nec miserae prodesse in tali tempore quibatquod patrio princeps donarat nomine regem.nam sublata uirum manibus tremibundaque ad arasdeductast, non ut sollemni more sacrorumperfecto posset claro comitari Hymenaeo,sed casta inceste nubendi tempore in ipsohostia concideret mactatu maesta parentis,exitus ut classi felix faustusque daretur.tantum religio potuit suadere malorum.It is clear that Lucretius treats the name Iphianassa as a synonym for Iphigenia. Homer (Il. 9.145, 9.287) and Sophocles (El. 157) mention a daughter of Agamemnon called Iphianassa, but in neither author is she the daughter who was sacrificed at Aulis (and in several versions rescued at the last moment by Artemis). The first known mention of this myth was in theCypria, where, according to the summary of Proclus, the daughter was called Iphigenia (Kinkel,EGF19; Bernabé,PEG1.41). Hesiod refers to it in theCatalogue of Women, where he calls the daughter Iphimede (Cat. fr. 23a.15–26 + b M-W). From the fifth centuryb.c.e., the extant sources, beginning with Pindar (Pyth. 11.22) and Aeschylus (Ag. 1526, 1555), call her Iphigenia. Why did Lucretius choose Iphianassa?